«Έπαψε να υπάρχει ποικιλία στη μουσική»

Από τη Ρωσία με αγάπη; Από τη Γαστούνη με αγάπη; Θα μπορούσαν να είναι οι εναλλακτικοί τίτλοι της κουβέντας μας με τον Παναγιώτη Κουτσούμπα, αλλά επειδή ο τίτλος μπαίνει από τον ίδιο τον καλεσμένο, πάντα, θα διαβάσετε πως φτάσαμε στο φως.

Το σίγουρο είναι πως ο ίδιος προτιμά να ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παρόλο που ο «El Greco», όπως τον ξέρουν στη Μόσχα, είναι ένα από τα καυτά ονόματα στην μουσική βιομηχανία τη Ρωσίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΟΙΚΟΠΟΥΛΟ

Τον ρώτησα για την απόφασή του να φύγει από την Ελλάδα, αναζητώντας την μουσική του τύχη στη Ρωσία.

«Ποτέ δεν πήρα την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα. Ολα ξεκίνησαν σαν ένα ταξίδι αναψυχής, το οποίο συνεχίζεται εδώ και 6 χρόνια», ήταν η χαμογελαστή και αφοπλιστική του απάντηση. Το ταξίδι ξεκίνησε με τις νίκες σε μουσικούς διαγωνισμούς, αλλά πάντα κρύβονται δυσκολίες σε όλες τις αποφάσεις.

«Η πρώτη δυσκολία ήταν το κρύο. Η δεύτερη, που ακόμα με δυσκολεύει, η γλώσσα. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική έχει σταθεί τροχοπέδη στην εκμάθηση της γλώσσας, καθώς η ορολογία που χρησιμοποιείται μουσικά, είναι παγκόσμια. Το τρίτο ήταν στο να κατανοήσω την κουλτούρα ενός ξένου λαού. Να μπω στον τρόπο σκέψης τους, αλλά και να τους αποκωδικοποιήσω τον δικό μου».

Είχα την απορία πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα εκεί για έναν μουσικό, σε σχέση με την Ελλάδα.

«Σίγουρα είναι πιο δύσκολα εκεί. Η Ρωσία είναι μια χώρα που έχει σχεδόν 150 εκατομμύρια πληθυσμό. Αυτό από μόνο του καθιστά δύσκολο το να πάρεις μια ευκαιρία, που θα σε κάνει να αναγνωριστείς».

Αρα θα σκεφτόταν την μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα; Και με ποιες προϋποθέσεις;

«Στην Ελλάδα μόνιμα…Δεν είναι εύκολο να σκεφτεί κάποιος την επιστροφή όταν πραγματικά του πηγαίνουν όλα καλά στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά επειδή η Ελλάδα έχει να δώσει πολλά στην μουσική σκηνή, είμαι στην διαδικασία έναρξης ενός στούντιο, ενός σεμιναριακού χώρου καθώς και μιας δισκογραφικής εταιρείας που θα λειτουργεί σαν τράπεζα καλλιτεχνών μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού. Ολα αυτά προϋποθέτουν την παρουσία μου στην Ελλάδα για αρκετούς μήνες κάθε χρόνο».

Γεννημένος στη Γαστούνη, σε ένα τελείως μεσογειακό περιβάλλον, με μεσογειακά ακούσματα και νοοτροπία, ρώτησα τον Παναγιώτη για το πως χαρακτηρίζει τη μουσική σκηνή στη Ρωσία.

«Η μουσική παιδεία των Ρώσων είναι τεράστια παρόλο που για αρκετά χρόνια δεν ήταν ανοιχτά τα ΄΄μουσικά΄΄ σύνορα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εκφράζουν την κάθε μορφή μουσικής με τον δικό τους τρόπο. Ακόμα και σήμερα, δύσκολα δέχονται επιρροές από το εξωτερικό. Αυτό για εμένα λειτούργησε ως πρόκληση και το γεγονός ότι το στυλ μου έχει γίνει αποδεκτό μου δείχνει ότι παρόλο που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα έχει χτιστεί μεταξύ μας μια επαφή ή οποία έχει καταργήσει τα όποια σύνορα».

Μιλώντας καθαρά μουσικά, εξέφρασα την απορία μου για το κύριο γνώρισμα των παραγωγών του εξωτερικού, το χαρακτηριστικό και διαφορετικό ήχο, σε σχέση με τις δουλειές που γίνονται στην Ελλάδα.

«Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια και χαίρομαι που μου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσω. Σε κάθε χώρα υπάρχει διαφορετικός τρόπος έκφρασης τόσο σε προσωπικό όσο και σε μουσικό επίπεδο. Κάθε χώρα σίγουρα διαθέτει αξιόλογους μουσικούς αλλά μια παραγωγή δεν σταματάει εκεί.

Ενας ηχολήπτης, ένας mixing engineer και ένας mastering engineer είναι κάποιοι από τους βασικούς παράγοντες στο να βρει κάθε τραγούδι την προσωπικότητα του και τον ήχο του. Στην Ελλάδα νομίζω το θέμα σταματά κάπου στον ηχολήπτη.

Υπάρχουν κάποια άτομα που είναι αξιόλογα σε όλα τα επίπεδα, αλλά πολλοί καλλιτέχνες δεν έχουν καταλάβει την σοβαρότητα και την αναγκαιότητα τους. Προτιμούν κάτι που βαδίζει σύμφωνα με την μόδα και στα σίγουρα και δεν είναι ανοιχτοί στις νέες ιδέες. Οι δισκογραφικές έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης φυσικά, καθώς έχουν οριοθετήσει τα πρότυπα και όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να βαδίζουν πάνω σε αυτά εάν θέλουν να γίνουν κάτι. Επαψε να υπάρχει ποικιλία. Η μονοτονία , η αντιγραφή και η διασκευή ζουν τις μεγάλες στιγμές τους δυστυχώς».

Λογική μου απορία, τα μελλοντικά του σχέδια…εντός κι εκτός συνόρων, Ελλάδας και Ρωσίας. «Στην Ρωσία θα συνεχίσω αυτό που κάνω. Εμφανίσεις με συγκροτήματα, μουσικές παραγωγές στο στούντιο μου, αλλά και σε ένα μεγάλο στούντιο που συνεργάζομαι για την παραγωγή τόσο ταινιών, αλλά και διαφημιστικών. Στην Ελλάδα θα δημιουργήσω επίσης ένα στούντιο.

Μια δισκογραφική που θα στεγάζει αυθεντικούς καλλιτέχνες σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι θα γίνεται ανταλλαγή απόψεων αλλά και συνεργασίες – εμφανίσεις μεταξύ συγκροτημάτων που ανήκουν στον ίδια μουσική σκηνή. Επίσης ένα χώρο σεμιναρίων για οτιδήποτε αφορά την μουσική από την παραγωγή μέχρι το performance. Ξέρετε είναι πολύ σημαντική η performance του καλλιτέχνη στη σκηνή και είναι κάτι που δουλεύω αυτή τη στιγμή και που θα πρότεινα σε όλους τους καλλιτέχνες που θέλουν να εξελιχθούν και ανέβουν επίπεδο. Γι’αυτό και δεν είχα παρά να συνεργαστώ με την καλύτερη στο είδος ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, την Jo Soul (Γεωργία Αχιλλεοπούλου) που όπως λέει και η ίδια, σπάμε την μονοδιάστατη φόρμα του καλλιτέχνη ως μόνο φωνή και ως μόνο σώμα και χτίζουμε μια πιο συνειδητή συλλογική, ανθρώπινη και καλλιτεχνική ταυτότητα. Η αυθεντικότητα του καλλιτέχνη είναι και η ουσία του και ο δίσκος που ετοιμάζω είναι βασισμένος σε αυτό το πλαίσιο».

Τελειώνοντας την απολαυστική πραγματικά κουβέντα μας, ρώτησα τον Παναγιώτη ποια συμβουλή θα έδινε σε ένα νέο μουσικό, που αναζητά την τύχη του στην Ελλάδα, με όλες τις γνωστές δυσκολίες…

«Ο καθένας θα πρέπει πιστεύω να βγάζει την προσωπικότητα ,το ύφος , τον ήχο του και τις ιδέες του. Υπάρχει η ανάγκη της ανανέωσης. Το να βγαίνουν με διασκευές δεν έχει πλέον ενδιαφέρον. Είναι σαν να θες να σε υπηρετήσει η τέχνη με τις επιτυχίες που έχουν σημειωθεί μέχρι στιγμή.

Αυτό περιορίζει τα πάντα και μόνο εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρξει.

Συνοψίζοντας αρκετά με το σκοτάδι…φως!»

Το μόνο που μπορώ να γράψω αντί επιλόγου, είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Παναγιώτη για την κουβέντα μας και να του ευχηθώ να έχει τις καλύτερες μουσικές διαδρομές που ο ίδιος θέλει…άλλωστε στο ταξίδι δεν μετρά τόσο ο προορισμός, αλλά το ίδιο το ταξίδι…

Γιώργος Κατσαρός: «Κάποια τραγούδια είναι διαχρονικά, γιατί δεν έχουν γραφτεί καλύτερα…»

Δύο Θεοί…

Tereza: Μια «Buzy Woman» γεμάτη ζωή!