Νικόλας Καμακάρης: Με τον «ονειροπόρο» Νικόλα Καμακάρη γνωριστήκαμε την περίοδο που βρισκόμασταν κάτω από την ίδια ραδιοφωνική στέγη, τον Alpha989.
Συνέντευξη στον Σπύρο Οικόπουλο
Εκεί παραμένει ο Νικόλας και ξυπνάει τους ακροατές κάθε πρωί, μαζί με τον Θανάση Πάτρα, ενώ παράλληλα έχει τα δελτία ειδήσεων του σταθμού και την εκπομπή «Ημερολόγιο Καταστρώματος» κάθε Κυριακή.
Αφορμή της κουβέντας μας, πέρα από την μεγάλη πρόκληση για μένα, να έχω απέναντί μου έναν δημοσιογράφο, ήταν η νέα θεατρική δουλειά της ερασιτεχνικής ομάδας στην οποία συμμετέχει εδώ και 12 χρόνια, «Ο Θεός της Σφαγής» και η απορία του πως συνδυάζονται όλες αυτές οι ασχολίες. Η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με το αν η υποκριτική βοηθά τη δημοσιογραφία, αλλά και το αντίθετο.
«Κανονικά αυτά τα δύο δεν θα έπρεπε να έχουν σχέση, παρόλο που πολλές φορές αλληλοκαλύπτονται. Προσωπικά, στη δημοσιογραφία δεν καταφέρνω να είμαι υποκριτής. Άλλωστε όνειρό μου είναι να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά έντιμα, χωρίς συμβιβασμούς σε βασικά πράγματα, διατηρώντας όσο μπορώ τη θέρμη που είχα, όταν πρωτομπήκα στο χώρο αυτό».
Τι θα επέλεγε, όμως, αν αυξάνονταν και οι επαγγελματικές, αλλά και οι θεατρικές υποχρεώσεις;
«Θα προσπαθούσα να συνδυάσω και τα δύο, καθώς ήδη αυτή η χρονιά είναι περίεργη από άποψη χρόνου και λόγω της πρωινής εκπομπής, αλλά και λόγω των συναντήσεων με την ομάδα, που συνήθως γίνονται βράδυ, καθώς όλοι έχουν τις δικές τους επαγγελματικές ασχολίες.
Η ενασχόληση με την τέχνη είναι η μεγαλύτερη αποσυμπίεση, γι’ αυτό και θα προσπαθούσα να μην αφήσω κάτι. Σε οριακές καταστάσεις, πάντως, κερδίζουν τα πρέπει. Η συγκεκριμένη θεατρική ομάδα μου προέκυψε τελείως τυχαία, από μια παλιά συνάδελφο στο ραδιόφωνο του Alpha989 και πέρασε αρκετός καιρός, μέχρι να αποφασίσω και να πάω.
Τη λόξα του θεάτρου την είχα από μικρός, παρόλο που δεν το τόλμησα ποτέ» είπε γελώντας και συνέχισε. «Αν κάνεις κάτι ερασιτεχνικά, μπορείς να το αγαπάς με όλη σου την ψυχή, χωρίς να σου βγάζει την ψυχή. Ίσως αν έκανα το θέατρο επάγγελμα, να με απογοήτευε στην πορεία. Το ίδιο βέβαια, συμβαίνει και με τη δημοσιογραφία, καθώς όλοι ξεκινάμε εξιδανικεύοντας πολλές καταστάσεις».
Ο Νικόλας Καμακάρης θεωρεί τον εαυτό του απλό θεατή και δεν έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις στα είδη θεάτρου. Το κλασικό ρεπερτόριο, «βαρύ» όπως το αποκάλεσε, είναι το αγαπημένο του.
«Το δυσκολότερο είδος βέβαια, υποκριτικά μιλώντας, είναι η κωμωδία. Το να προκαλέσεις το αβίαστο γέλιο, είναι πραγματική τέχνη. Σαν ηθοποιός, το ζητούμενο είναι πάντα, αυτό που κάνουμε, να μπορούμε να το περνάμε στον κόσμο και τελικά να περνάμε όλοι καλά, είτε με γέλιο, είτε με κλάμα, αναλόγως του κάθε έργου».
Συνεχίσαμε με τις δημοσιογραφικές του προτιμήσεις. «Οι ειδήσεις που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό και με το περιβάλλον είναι οι αγαπημένες μου. Ναι μεν οι πολιτικές καταστάσεις μας αναγκάζουν να ασχολούμαστε με όσα συμβαίνουν, αλλά αν επέλεγα είδος, θα ήταν αυτά τα δύο».
Ρώτησα τον Νικόλα για πως λειτουργεί η ομάδα και πως γίνεται η επιλογή των έργων.
«Είναι συλλογική η προσπάθεια. Όλοι διαβάζουμε πολλά έργα, όλοι λέμε την άποψή μας, κάνουμε τις προτάσεις μας και στο τέλος συζητάμε με την σκηνοθέτη, η οποία έχει και τον τελευταίο λόγο, καθώς γνωρίζει τις δυνατότητες του καθενός και πως η παράσταση που θα ανέβει θα έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Μπορεί να είμαστε ερασιτέχνες, αλλά όλοι αντιμετωπίζουμε την ομάδα με απόλυτο επαγγελματισμό και αφοσίωση».
Τον ρώτησα για ποιο λόγο να δει κάποιος τη συγκεκριμένη παράσταση. «Είναι ένα σύγχρονο έργο, μια μαύρη κωμωδία. Δείχνει το πως ενώ όλοι προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ένα ανθρώπινο και πολιτισμένο επίπεδο, όταν ζορίζουν τα πράγματα, βγαίνει η ζωώδης πλευρά μας. Είναι το φαινόμενο της εποχής και φανερώνει το ότι σαν άνθρωποι, δεν έχουμε ξεπεράσει τα πιο ζωώδη ένστικτά μας».
Νικόλας Καμακάρης: «Όνειρο μου ο Συρανό ντε Μπερζεράκ»
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά του όνειρα; «Ο Συρανό ντε Μπερζεράκ» είπε γελώντας και συνέχισε λέγοντας. «Μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχα πει στη σκηνοθέτη ότι θα έκανα ακόμα και πλαστική επέμβαση στη μύτη, αν υπήρχε περίπτωση να ανέβει αυτή η παράσταση». Τι συμβουλή θα έδινε σε έναν νέο δημοσιογράφο; «Ξεκινώντας από το γενικό, κάθε παιδί έχει δικαίωμα να ακολουθήσει αυτό που θέλει, αν το αγαπάει πραγματικά. Μιλώντας για τη δημοσιογραφία, το μόνο που θα μπορούσα να πω, είναι να μην τσαλακώνουμε τον εαυτό μας, στον εαυτό μας… αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν δημοσιογράφο, αλλά και για κάθε άνθρωπο, γενικότερα. Χρειάζεται απόλυτος σεβασμός στον κόσμο και κυρίως, να μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη κανενός. Στο τέλος της ημέρας, μόνοι μας κάνουμε τον απολογισμό και εκεί καταλαβαίνουμε τι κάναμε και τι δεν έπρεπε να κάνουμε. Η αξιοπρέπεια είναι το Α και το Ω και η αισθητική ως προς τον κόσμο, πρέπει να έχει όρια. Σε αντίθεση με την πραγματική δημοσιογραφική έρευνα, που πρέπει να είναι ελεύθερη, κρατώντας, όμως τους κανόνες ηθικής».
Τον ρώτησα για τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, καθώς και το αν θα επέλεγε κάποιο μέσο στο εξωτερικό.
«Μακάρι να ήταν ανεξάρτητα τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, Βέβαια, υπάρχουν πολλά προγράμματα καλλιτεχνικού περιεχομένου που είναι εξαιρετικά και αρκετά ψαγμένα και ίσως είναι και ο λόγος που δεν βρήκαν θέση στον ιδιωτικό τομέα. Είμαι άνθρωπος του ραδιοφώνου, γιατί το θεωρώ το πιο γοητευτικό και ρομαντικό μέσο, αλλά αν είχα το τσαγανό και το θάρρος, ίσως θα ήθελα να κάλυπτα πολεμικό γεγονότα. Θαυμάζω τους πολεμικούς ανταποκριτές, δεν τολμώ καν να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου συνάδελφο τους… Δεν μπορώ να με φανταστώ να δουλεύω στο εξωτερικό, καθώς όσα λέω, θέλω να είναι στη γλώσσα μας! Στο θέατρο όμως, δεν θα έλεγα όχι παίζοντας σε κάποια άλλη χώρα, για την ομογένεια».
Δανειζόμενος τον τίτλο που έδωσε ο ίδιος ο Νικόλας και φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας, θα ήθελα να τον ευχαριστήσω από καρδιάς. Στα ερτζιανά γνωριστήκαμε και ήταν χαρά και τιμή να μου αφιερώσει λίγο από τον ελάχιστο χρόνο του. Του εύχομαι να παραμείνει για πάντα ονειροπόρος…
Η θεατρική ομάδα «Ονειροπόροι» επιστρέφει και πάλι στη φιλόξενη «Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου», Νάξου 84 Κυψέλη, παρουσιάζοντας το έργο “Ο θεός της σφαγής», της Γιασμίνα Ρεζά, σε μετάφραση Γιώργου Βούρου.
Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται μετά τον καυγά των δύο 11χρονων αγοριών τους με στόχο να βρουν μια λύση. Ωστόσο, σύντομα το αστικό σαλόνι μετατρέπεται σε πεδίο μάχης όπου στρέφονται όλοι εναντίον όλων, «θυσία» στον «Θεό της Σφαγής»…
Πρόκειται για ένα μείγμα μαύρης κωμωδίας, μπουλβάρ και σάτιρας, με υπερβολή, παραδοξότητες, λεκτική ειρωνεία και σαρκασμό που αποδίδουν την καθημερινότητα.
Σκηνοθεσία: Μαρία Σπάτουλα
Σκηνικά: Φοίβος Καλλίτσης
Κοστούμια: Ιωάννα Σπάτουλα,
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Λιωνής
Επιμέλεια παραγωγής: Πέτρο; Καλλίτσης
Διανομή: Νικόλας Καμακάρης (Αλαίν), Πέπη Βατικιώτη (Ανέτ), Δημήτρης Αντωνίου (Μισέλ), Ιωάννα Αντζουλή / Αθηνά Αντωνίου (Βερονίκ). Οι φωτογραφίες είναι της Ιωάννας Σπάτουλα και του Πέτρου Καλλίτση. Την αφίσα σχεδίασε ο Δημήτρης Αντωνίου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 23, Παρασκευή 24, Σάββατο 25 Μαΐου & Τετάρτη 29, Πέμπτη 30, Παρασκευή 31 Μαΐου και Σάββατο 1 Ιουνίου* Ώρα έναρξης: 8.30 μ.μ.
*1/6 απογευματινή στις 6.00 μ.μ. και βραδινή στις 9.00 μ.μ. Κρατήσεις θέσεων: 6945 334032.