Καθηγητής στο ΕΜΠ, αρχιτέκτονας-πολεοδόμος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΑΘΗΝΑΣ Α.Ε.» και πολλά άλλα και ενδιαφέροντα. Είναι ο Νίκος Μπελαβίλας, υποψήφιος Δήμαρχος στον Πειραιά, στις επερχόμενες εκλογές. Κάνοντας μια ελεύθερη μετάφραση στο όνομά του, BellaVilla (όμορφο σπίτι στα ιταλικά, όμορφη πόλη στα γαλλικά), μας υποδέχτηκε στο «σπίτι» του, στην πόλη του, τον Πειραιά, στη Μαρίνα Ζέας, λίγα μέτρα από το πατρικό του όπου κατοικεί. Ψάχνοντας τρόπο για τη ροή της κουβέντας μας, σκέφτηκα ένα αρκτικόλεξο με το ονοματεπώνυμό του και λέξεις-κλειδιά, ζητώντας το σχόλιό του σε κάθε μία από αυτές…
Συνέντευξη στον Σπύρο Οικόπουλο
ΝΕΟΛΑΙΑ: «Δεν ανήκω στη νεολαία. Ζω πολύ μαζί της λόγω της δουλειάς μου. Μαθαίνω από αυτήν, από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες μου. Το καλύτερο μάθημα. Με φρέσκιες νεανικές ιδέες».
ΙΣΤΟΣ: «Το ιστίο επί του ιστού- το πανί δηλαδή της ιστιοπλοΐας. Έμαθα ιστιοπλοΐα στον όμιλο του Ολυμπιακού στο Τουρκολίμανο. Τα ωραιότερα ταξίδια της ζωής μου, ήταν τα μίλια στο τιμόνι, ενός μικρού ιστιοφόρου. Ταξιδεύοντας με τον άνεμο και πανιά στο Αιγαίο. Μόνο όσοι έχουν την εμπειρία γνωρίζουν γιατί μιλώ».
ΚΤΙΡΙΑ: «Είναι η δουλειά μου, ο σχεδιασμός και η κατασκευή των κτιρίων. Ενός κτιρίου, πολλών κτιρίων, μίας πόλης».
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: «Είναι η ομάδα μου. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η λέξη που ταυτίζω αυτόματα με τον Ολυμπιακό είναι “Αδριανόπουλος”. Παρόλο που γνώρισα πολλούς εξαιρετικούς παίκτες, μια λαμπρή ομάδα που στην πορεία της πέρασαν αξιόλογοι ποδοσφαιριστές, αλλά και αξιόλογοι άνθρωποι στην προεδρία, οι ιδρυτές ταυτίζονται πάντα με το όνομα και την ιστορία της ομάδας, στην περίπτωση μας και με την ιστορία του Πειραιά. Μιας και με ρωτάς, θα σου να πω το ότι αν και είμαι Ολυμπιακός, δεν καθορίζει τον τρόπο σκέψης και τις επιστημονικές μου επιλογές μου. Το ξέρει όλος ο κόσμος και θα σου θυμίσω κάτι: Οι παναθηναϊκοί σεβάστηκαν την αντίθεση μου, εναντιώθηκα στην ίδια την κυβέρνηση, για το γήπεδο του ΠΑΟ στο Γουδί. Το γήπεδο δεν έγινε εκεί. Πείστηκαν όλοι. Είπα όμως ξεκάθαρα τη γνώμη μου για το υπερβολικό μέγεθος του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι το κάνω γιατί είμαι Ολυμπιακός και Πειραιώτης. Θα έκανα το ίδιο σε κάθε περίπτωση. Για οτιδήποτε κάνει κακό στο περιβάλλον».
ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ: «Oλοι όσοι θέλουν το καλό του Πειραιά είναι ευπρόσδεκτοι, εκτός από όσους πιστεύουν ότι η πόλη μπορεί να κυριαρχείται από εξωδημοτικά συμφέροντα. Οι πάντες βρίσκονται στο μυαλό μου ως σύμμαχοι και το έχω αποδείξει στη ζωή μου, έως τώρα. Θυμάμαι, όταν σώθηκε η Μαρίνα Ζέας και οι αρχαιότητες της το 2004-2006, από τα καταστροφικά έργα, από τα κάγκελα που απαγόρευσαν την πρόσβαση στους κατοίκους, συμμαχήσαμε άνθρωποι από όλες τις παρατάξεις, της τότε συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, και κερδίσαμε αυτή τη μάχη. Συμπαραστάθηκαν στον αγώνα των κατοίκων, από στελέχη της ΝΔ, όπως ο τότε γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, ο αξέχαστος πειραιώτης βιβλιοπώλης Γρηγόρης Καλούδης, ως στελέχη της Αριστεράς αλλά και η πρόεδρος της ΧΕΝ κυρία Μαρία Κυριαζάκου. Εβαλαν πλάτη, από τον τότε υπουργό Γιώργο Σουφλιά ως τον τότε νομάρχη Γιάννη Μίχα. Ο μόνος που δεν συμπαραστάθηκε ήταν ο δήμαρχος εκείνης της εποχής και νυν δημοτικός σύμβουλος του συνδυασμού Μαρινάκη, ο Χρήστος Αγραπίδης».
«Δεν υπάρχει ο Πειραιάς χωρίς το λιμάνι, ούτε το λιμάνι χωρίς τον Πειραιά»
ΜΕΛΛΟΝ: «Υπήρξαν στιγμές που οραματιστήκαμε το μέλλον και το είδαμε αργότερα να γίνεται πραγματικότητα. Αυτό βέβαια δε σταματά ποτέ, καθώς πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να ονειρεύεσαι. Όπως τη βελτίωση της ζωής στην πόλη. Αν διεκδικήσουμε και υπηρετήσουμε ένα στόχο, οι γενιές που θα έρθουν, θα ζήσουν αυτό το μέλλον. Ελπίζω να το έχουμε προετοιμάσει με τον καλύτερο τρόπο».
ΠΑΡΟΝ: «Είναι δύσκολο το παρόν. Όμως τα εύκολα είναι βαρετά. Το σήμερα, είναι γόνιμο, ενδιαφέρον, με δημιουργικές ιδέες, αλλά και με επικίνδυνες και οριακές προοπτικές. Με όλη την Ευρώπη να ζει στην κόψη του ξυραφιού, με την αίσθηση της βίας και του αυταρχισμού, σε όλα τα επίπεδα».
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: «Διαλέγω τι θα ακούσω. Διαβάζω τα πάντα. Έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση από το 2007, όταν σε ένα πάνελ, για τα πανεπιστήμια, οι τρεις «καμπαλέρος» του Mega δεν μας άφηναν να μιλήσουμε, κατευθύνοντας με άθλια ψέματα την εκπομπή όπου και όπως εκείνοι ήθελαν. Έφυγα από το πάνελ και αποφάσισα να μην ξαναδώ τηλεόραση. Ενημερώνομαι συνεχώς από το διαδίκτυο, απολαμβάνω κατ’ επιλογή ταινίες, χωρίς διαφημίσεις που με ενοχλούν όταν διακόπτουν μία καλή ταινία, πηγαίνω στον κινηματογράφο, διαβάζω εφημερίδες. Δεν το έχω μετανιώσει μέχρι τώρα και βλέπω ότι είμαι πολύ πιο ενημερωμένος από τους γύρω μου, από όσους παρακολουθούν π.χ. μόνο ένα κανάλι. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν το ίδιο ξεφεύγοντας από τη μονομερή στάση των περισσότερων μέσων».
ΛΙΜΑΝΙ: «Δεν υπάρχει ο Πειραιάς χωρίς το λιμάνι, ούτε το λιμάνι χωρίς τον Πειραιά. Σχέση έρωτα και μίσους, προόδου και αντίδρασης, προβλήματος και λύσης. Είναι η γενεσιουργός αιτία της ίδρυσης της πόλης. Αν δεν υπήρχε το λιμάνι, θα ήμασταν μια άχρωμη συνοικία, δίπλα στην πρωτεύουσα. Το λιμάνι πρέπει να συνεχίσει να αναπτύσσεται, ισχυρά μαζί με την Αθήνα
Οτιδήποτε μεγάλο για να επιβιώσει, δεν είναι απαραίτητο να μεγαλώνει διαρκώς, όσο το να εξελίσσεται. Υπάρχει μια παρατημένη ενδοχώρα, που φιλοξένησε όλες τις απαραίτητες λειτουργίες του λιμανιού: μηχανουργεία, συνεργεία, σιδηροδρομικό δίκτυο, τα ναυπηγεία του Περάματος, βιομηχανικές μονάδες. Καταστήματα, αγορές, ναυτιλιακά γραφεία.
Το σκέλος της βιομηχανίας που συνδέεται ευθέως με τη ναυτιλία, θα μπορούσε να είχε διασωθεί, αν οι παλαιότεροι είχαν προνοήσει να κάνουν το άλμα στη νέα εποχή, όπως μας δίδαξαν παραδείγματα σε αντίστοιχες πόλεις χωρών του εξωτερικού. Θα παρέμενε η ζωή αυτή, με τους χιλιάδες εργαζομένους, με νέους όρους, σύγχρονης τεχνολογίας φιλικής στο περιβάλλον. Αυτό το είδα στην πράξη και είμαι βέβαιος ότι γίνεται. Από το 2007 ως σήμερα, ως επιστημονικός αξιολογητής της Unesco, έχω την εμπειρία πέντε πόλεων-μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, σε όλο τον κόσμο. Με εντολή του διεθνούς οργανισμού συνεργάστηκα με τους δημάρχους τους, είδα τις μελέτες τους, τις αναπλάσεις, την οικονομική τους ζωή. Υπήρχαν εκεί πεντακάθαρες βιομηχανικές μονάδες, εξελιγμένης τεχνολογίας, δίπλα σε εκπληκτικά δάση, γαλάζια ποτάμια, λαμπρά μνημεία. Γίνεται!
Λιμάνι που εξελίσσεται και ξαναπαίρνει τη θέση του, σημαίνει ακόμη να γυρίσουν εδώ τα «Ποσειδώνια». Είναι αυτονόητο, η μεγαλύτερη έκθεση για τη θάλασσα, να φιλοξενείται στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και όχι οπουδήποτε αλλού. Στα χιλιάδες τετραγωνικά του ΟΛΠ, με δημιουργία συνεδριακού και εκθεσιακού κέντρου, με ξενοδοχεία.
Μία διεθνής έκθεση η οποία θα λειτουργεί σε όλη τη διάρκεια του έτους. Το σχέδιο είναι επωφελές για όλους, τους κατοίκους, τους εμπόρους, τους επενδυτές και όλους όσους έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τον Πειραιά. Είναι ένα όραμα που δεν μολύνει και δεν καταστρέφει…το αντίθετο μόνο!».
Κάνοντας μια παρένθεση στο αρκτικόλεξο, η συζήτηση πήγε, όπως ήταν φυσικό, στην Cosco.
«Ο Δρόμος του Μεταξιού, η εμπορική οδός από την Κίνα προς την Ευρώπη, περνά από εδώ. Η Κίνα είναι μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες. Θέλει να βρίσκεται στον Πειραιά. Δεν είμαστε ο φτωχός γείτονας, που διεκδικεί κάτι από την Cosco.
Μέχρι τώρα, η Cosco έχει φερθεί καλύτερα από Ελληνες επενδυτές, σε ζητήματα όπως ο περιβαλλοντικός έλεγχος, η υποβολή των απαραίτητων μελετών για το λιμάνι, κ.α. Η πόλη μπορεί να κερδίσει από αυτή τη συμφωνία, γιατί όπως είπαμε, το λιμάνι είναι η ίδια η πόλη. Μία ισότιμη εταιρική σχέση win-win. Αυτό που οφείλει ο δήμος, είναι η ενεργή συμμετοχή του στην όλη ανάπτυξη, άλλωστε ο Δήμαρχος είναι ήδη στο Συμβούλιο της Cosco και έχει καθήκον να ενεργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να τηρούνται οι δεσμεύσεις της σύμβασης και να αναπτύσσεται και η πόλη. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο να γίνεται».
ΑΓΟΡΑ: «Στον Πειραιά υπάρχει η παλιά εμπορική ζώνη, δίπλα στο λιμάνι. Aς δημιουργήσουμε μία υψηλού επιπέδου παραδοσιακή αγορά, ελκυστική για Πειραιώτες και διερχόμενους. Στη Γούναρη, στην Αντιστάσεως. Οπου ο κόσμος θα μπορεί να κάνει και τις αγορές του, να περπατάει δίπλα στα ιστορικά κτίρια, να βρίσκει καλό φαγητό και διασκέδαση, με υψηλή ποιότητα, φυσιολογικές τιμές και σεβασμό στον καταναλωτή. Προχωράει από την Περιφέρεια η Ιπποδάμεια Αγορά, ως greenmarket. Ενα σχέδιο που πάει καλά. Και τέλος κάτι σημαντικό: Ο δήμος πρέπει να προστατεύσει τα μικρά μαγαζιά, ελέγχοντας τη χρήση γης, εμποδίζοντας τη λεηλασία τους από τις μεγάλες εταιρίες του realestate, που ως μόνο στόχο θα έχουν να τα κατασπαράξουν. Το πετύχαμε στην Αθήνα με το πρόγραμμα ακινήτων του υπουργείου Εργασίας το οποίο συντονίζω. Στόχος είναι να επιβιώσουν όλες οι επιχειρήσεις, όπως επίσης, μέσω της συγκοινωνίας, να αποτελέσει ξανά η αγορά πόλο έλξης για όλο το λεκανοπέδιο και όχι μόνο για τους τουρίστες από και προς το λιμάνι. Ας θεωρήσουμε θετικό το γεγονός, στο οποίο υπάρχει πλέον απόλυτη ταύτιση με τη Δημοτική Αρχή, ότι κανένας δεν θέλει μεγάλο εμπορικό κέντρο στο το Παλατάκι. Τέτοιοι χώροι πρέπει να βρίσκονται έξω από τα ιστορικά κέντρα στους μεγάλους οδικούς άξονες, ώστε να μην καταστρέφουν, με την οποιαδήποτε έννοια, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις».
Διακόπτοντας πάλι τη ροή στο αρκτικόλεξο, θυμήθηκα την παιδική και εφηβική μου ηλικία, όπου ο Πειραιάς ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σημεία διασκέδασης, άρα και της νυχτερινής αγοράς. Ζήτησα, λοιπόν από το Νίκο Μπελαβίλα ένα σχόλιο σχετικά με τη γενικότερη πτώση της νυχτερινής ζωής στην πόλη και τη μεταφορά των σημείων διασκέδασης σε σημεία τελείως διαφορετικά, από αυτά που είχα ζήσει σαν έφηβος. «Η αγορά της αναψυχής είναι άμεσα συνδεδεμένη με το λιμάνι και την παραλία της Πειραϊκής, της Ζέας, του Μικρολίμανου. Με άλλοτε “φωτεινά” και άλλοτε “σκοτεινά” σημεία διασκέδασης. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα λιμάνια του κόσμου. Η γεωγραφία της διασκέδασης στον Πειραιά, έχει σημεία για τους νέους, τους λιγότερο νέους, για τουρίστες. Όμως η αναψυχή, με λίγες εξαιρέσεις, είναι πολύ κακής ποιότητας: Ο χώρος, οι υπηρεσίες, σε πολλές περιπτώσεις η “αρπαχτή” νεόκοπων επιχειρηματιών που έρχονται δουλεύουν δύο χρόνια το μαγαζί και το κλείνουν. Υπάρχει παρόλα αυτά, με την έξοδο από την κρίση, ένα ισχυρό σημάδι αναβίωσης.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των καταστημάτων είναι μεγάλος και κύριο μέλημα μιας δημοτικής αρχής είναι η εξασφάλιση της προστασίας της εργασίας, των εργαζομένων, των παιδιών του ντελίβερι αλλά και η ησυχία των περιοίκων. Δεν χρειαζόμαστε μαχαιρώματα στην Τρούμπα, ούτε εκκωφαντικές μουσικές τα βαθιά μεσάνυχτα στη Ζέα. Υπάρχει ο φόβος του κορεσμού, με πιθανό αποτέλεσμα την κατάρρευση επιχειρήσεων. Η λύση είναι να κρατάμε την ποιότητα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Σχετικά με το Μικρολίμανο, έχουμε ένα στοίχημα… Ξηλώνονται οι παράγκες, η ζώνη δίπλα στη θάλασσα απελευθερώνεται. Στόχος είναι η βόλτα να γίνεται χωρίς αυτοκίνητο, ελεύθερα για όλο τον κόσμο, κρατώντας τα δύο περιφερειακά πάρκινγκ για τους επισκέπτες. Ενα έργο που πρέπει να γίνει με μεγάλη ακρίβεια, ώστε να μην κινδυνεύσουν οι επιχειρήσεις εστίασης. Το σίγουρο είναι πως οι παράνομες καταλήψεις χώρων και ειδικά κοντά στη θάλασσα, είναι κάτι που θα σταματήσει. Το κεφάλαιο αναψυχή πρέπει να σχεδιαστεί σεσυνεργασία με τις εστιάτορες και τους εργαζόμενους, καθώς πρέπει να επιβιώσουν όλοι. Κανείς δε θέλει να έρθει η στιγμή που ένας δήμος θα χαρακτηρίσει κορεσμένη ζώνη μια περιοχή και θα απαγορεύει την ίδρυση νέων επιχειρήσεων.».
ΒΟΗΘΕΙΑ: «Βοήθεια στο σπίτι για τους έχοντες ανάγκη. Είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Είναι ένας τομέας που πρέπει να αναπτυχθεί με νέα μέσα και στελέχωση. Δίπλα στη “βοήθεια” η αλληλεγγύη. Χιλιάδες εθελοντές τα τελευταία χρόνια, με προσφορά, σε τρόφιμα, σε ρούχα, στο κοινωνικό φροντιστήριο, καθώς και το ανοικτό μεγάλο σχολείο μεταναστών της Παλιάς Κοκκινιάς, πάντα με εθελοντές δασκάλους. Εκεί έμαθαν ελληνικά σχεδόν 6.000 μετανάστες. Η πειραϊκή κοινωνία έχει αποδείξει το πόσο μπορεί να βοηθήσει. Αναφέρομαι στην περίοδο όπου στο λιμάνι έβγαιναν κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες. Από τους απλούς πολίτες, ως την Εκκλησία, το δήμο, τον Ολυμπιακό, όλοι έδωσαν τον εαυτό τους και κύλησε εκείνη η περίοδος χωρίς να ανοίξει κυριολεκτικά και μεταφορικά, ούτε ρουθούνι! Η πόλη άντεξε και πλέον, έχοντας περάσει στην επόμενη φάση, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μπουν σε δομές πλήρους ένταξης».
ΙΣΤΟΡΙΑ: «Μείναμε με μια κληρονομιά ρημαγμένων ιστορικών κτιρίων, με πρώτο και ευτυχώς εξαιρετέο, το Δημοτικό Θέατρο. Είναι ο πλούτος της πόλης, μαζί με τον πλούτο των αρχαιοτήτων, κυρίως αυτών της Πειραϊκής. Ο μεγάλος στόχος είναι ο πειραϊκός αρχαιολογικός περίπατος. Ισάξιος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην παράκτια διαδρομή του Κονώνειου Τείχους. Πρέπει να αναβιώσει και να χρησιμοποιηθεί αυτός ο πλούτος. Τα κενά κτίρια: Στην Αθήνα πετύχαμε να αναβιώσουμε δεκάδες κλειστά κτίρια. Είναι έτοιμο το πρόγραμμα, ώστε να τεθεί σε εφαρμογή στον Πειραιά. Δεν είναι απλά μιά ιδέα, το εφαρμόζουμε ήδη».
ΛΑΘΟΣ: «Με τη λέξη αυτή, το πρώτο που σκέφτομαι είναι η έξωση της βιομηχανίας από τον Πειραιά, χωρίς εναλλακτική λύση. Σήμερα έχουμε αναθεωρήσει πλήρως αυτές τις ιδέες. Πόλη και βιομηχανία, μπορούν με συγκεκριμένες προδιαγραφές να συνυπάρξουν. Με την αποβιομηχάνιση, ο Πειραιάς έγινε μια κωμόπολη. Πρέπει να ξαναγίνουμε παραγωγική πόλη, ισχυρή ναυτιλιακή και τεχνολογική δύναμη δίπλα στην Αθήνα, να διεκδικήσουμε ξανά την ταυτότητα του δεύτερου λιμανιού στη Μεσόγειο, του δεύτερου μητροπολιτικού πόλου της χώρας».
ΑΝΑΠΛΑΣΗ: «Μιλάμε για τη φροντίδα του δημόσιου χώρου, τη στιγμή ακριβώς που ο καθένας βγαίνει από το σκαλοπάτι του σπιτιού του. Διαβάσεις πεζών και ΑΜΕΑ, άσφαλτος, πεζοδρόμιο, φωτισμός, φρεάτιο. Χωρίς να ξεχνάμε τα ζωάκια, κατοικίδια και αδέσποτα. Αυτή ήταν και η πρώτη κουβέντα, όταν ξεκίνησε η ανάπλαση στην Αθήνα, τα μικρά, απλά και καθημερινά, αυτά που βιώνει ο κάθε πολίτης. Ένας συνεχής πολεοδομικός “ακτιβισμός”, όχι με ακριβά και φανταχτερά έργα, αλλά με καθημερινές φροντίδες για τα μικρά. Να δούμε επειγόντως το κυκλοφοριακό, τα λάθη των μονοδρομήσεων.
Να φτάσει ακόμα πιο βαθιά στην Πειραϊκή αλλά και στο Κερατσίνι το μετρό και το τραμ, ο σταθμός Κεράνη και η υπογειοποίηση του ΗΣΑΠ, το πρόβλημα της πρόσβασης στο Τζάννειο και στο Μεταξά. Λύσεις που θα βοηθήσουν στην αποσυμφόρηση των δρόμων, για όσους προσπαθούν να μπουν ή να βγουν από τον Πειραιά. Οι αυτοσχεδιασμοί και αλλαγές που γίνονταν στον αρχικό κυκλοφοριακό σχεδιασμό, με παλαιότερες ηγεσίες του δήμου, εδώ δυστυχώς πάλι η δημαρχία Αγραπίδη έχει ευθύνη για καταστροφικές αποφάσεις, υπουργείων. Ως καλός μαιευτήρας άλλαξε τις μελέτες. Πέτυχε όσο θα πετύχαινα εγώ, ένας πολεοδόμος μία καισαρική τομή! Οι παρεμβάσεις του ήταν συνεχείς, δεν τόλμησε να πει ούτε ναι ούτε όχι στο τραμ και στις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, διόρθωνε εν τη αγνοία του νομίζοντας ότι έκανε και τελικά έκανε μεγάλη ζημιά».
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: «Στους νέους, να ακούτε. Σε μας τους μεγαλύτερους, να ακούμε».
Τελειώνοντας το αρκτικόλεξο, ζήτησα ένα σχόλιο για το κεφάλαιο αθλητισμός, στον Πειραιά. «Το πετυχημένο μοντέλο πολλών πόλεων, στο οποία συμβάλαμε με τον σχεδιασμό του μέσω του Πολυτεχνείου, μας έδειξε ότι σε περιοχές που δεν γίνεται να δημιουργηθούν νέα γήπεδα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι αυλές των σχολείων, με προσωπικό του δήμου -όπως είναι οι σχολικοί φύλακες- για την ολιγόωρη φύλαξη, ή ακόμα και με εθελοντές γονείς. Έτσι τα παιδιά θα παίζουν μπάσκετ, μπάλα, βόλεϊ χωρίς να σκαρφαλώνουν κάγκελα, χωρίς να βανδαλίζονται σχολεία. Παράλληλα οι αυλές για μικρές εκδηλώσεις, συλλόγων, μαθητών. Ο λαϊκός αθλητισμός είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο του Πειραιά. Εξορίστηκε μετά το 2004. Θα τον επαναφέρουμε, θα προσπαθήσουμε να αναγεννηθεί ο πόλος του λαϊκού αθλητισμού στην περιοχή του Νέου Φαλήρου».
Ζήτησα ένα σχόλιο, σχετικά με μία πρόσφατη δήλωση του Νίκου Μπελαβίλα, όπου έλεγε πως «ο Δήμαρχος Πειραιά σε κάθε ευκαιρία τονίζει πόσο καλός άνθρωπος είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης» και μας απάντησε. «Ο Δήμαρχος, μιλώντας για τον δήμο, αναφέρεται συνεχώς σε έναν ιδιώτη. Στις ομιλίες του, στα έντυπα του. Συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης. Ωσάν σε κάποιον που έχει ένα αξίωμα, το οποίο απέκτησε με τα χρήματα του. Ο ελεήμων άρχων του Πειραιά! Οι Πειραιώτες είναι πολύ περήφανοι για να δέχονται ελεημοσύνες, θα προσέθετα και άρχοντες. Η ταύτιση του Δημάρχου με αυτόν, σκιάζει βαριά τη θητεία του και την υποψηφιότητα του. Δυστυχώς όλοι λένε, πως αν ο Δήμαρχος εναντιωθεί στον προϊστάμενο του, θα φύγει από δήμαρχος την επόμενη μέρα. Θα το πω ευθέως: Αυτή η “Μαρινακιάδα” με μορφή ύμνων, υποτιμά την προσωπικότητα του Γιάννη Μώραλη, ενός συμπαθέστατου και μορφωμένου ανθρώπου. Τι υποχρέωση έχει να το κάνει; Αν είχε απεμπλακεί, πιστεύω πως θα είχε καλύτερη ρότα στο τιμόνι του δήμου».
Συνεχίζοντας ζήτησα ένα σχόλιο για τη Χρυσή Αυγή. Δεν δίστασε να απαντήσει. «Δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για κανέναν. Η κρίση ήταν αυτή που επέτρεψε να βγει από την κρυψώνα της. Κατάφερνε να κολλήσει σε οποιαδήποτε μορφή αγανακτισμένων, ποτέ όμως μόνη της. Αυτό έκανε προχθές στο Σύνταγμα . Προσπάθησε να εισβάλει στο Κοινοβούλιο, πατώντας στις πλάτες αθώων ανθρώπων που διαδήλωναν για τη Μακεδονία. Εδώ στον Πειραιά, είναι λίγοι, κρυμμένοι στα γραφεία τους. Ομως είναι μπλεγμένοι με τη δολοφονία του Φύσσα στο Κερατσίνι, την επίθεση στη “Φαβέλα” στην Καστέλα και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Σωτήρος, στους ψαράδες στη Σαλαμίνα, στο ΚΚΕ, στα προσφυγόπουλα και στους Ελληνες δασκάλους τους στο Πέραμα και σε πολλά άλλα. Πρέπει όσοι ενέχονται σε εγκλήματα και σπέρνουν το μίσος να εξαφανιστούν από τον Πειραιά. Δεν έχουν θέση σε μία δημοκρατική πόλη, είναι επικίνδυνοι όπως αποδείχθηκε και για τις ζωές των ανθρώπων».
Αναπόφευκτη ήταν η ερώτηση για τον Νίκο Βλαχάκο, επίσης υποψήφιο στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. «Εχω ακούσει καλά λόγια από φίλους και συγγενείς. Κάποια στιγμή θα γνωριστούμε από κοντά».
Φτάνοντας προς το τέλος της κουβέντας μας, μιλώντας για εκλογές, η απορία ήταν αν σε περίπτωση μη εκλογής του στο Δήμο Πειραιά, θα είναι στο ψηφοδέλτιο των βουλευτικών. «Όχι! Το είπα δημόσια και το επαναλαμβάνω. Δεσμεύομαι με τον Πειραιά. Άλλωστε το έργο της ανάπλασης της Αθήνας θα έχει φτάσει σε καλό επίπεδο τον Σεπτέμβρη. Αυτό συμπίπτει με την όποια εξέλιξη σε τοπικό επίπεδο. Έτσι μπορώ να αφοσιωθώ πλήρως σε ότι χρειαστεί. Δεν θέλω θέσεις πολιτικής καριέρας. Θέλω να ολοκληρώνω τα έργα τα οποία ξεκινώ και ξέρω να τηρώ τις δεσμεύσεις μου».
Τελειώνοντας τη κουβέντα μας με το Νίκο Μπελαβίλα, σαν καθαρά προσωπική εκτίμηση, μπορώ να πω ότι χαίρομαι που γνώρισα μια άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που δεν αρνήθηκε καμία απάντηση, σε καμία ερώτηση. Τον ευχαριστώ!