…κι αν ο τίτλος που έδωσε ο Ορφέας Παπαδόπουλος στην κουβέντα μας φαίνεται περίεργος, η εξήγηση είναι απλή… Γνωριστήκαμε σε μια περίοδο που ήμασταν ραδιοφωνικοί «γείτονες», καθώς η εκπομπή του ήταν ακριβώς μετά τη δική μου. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο τώρα, όπου μου έκανε τη χαρά και την τιμή να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε για όλα όσα δεν είχαμε προλάβει εκείνη την εποχή!
Συνέντευξη στον Σπύρο Οικόπουλο
Ξεκίνησα την «ανάκριση», ρωτώντας για τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο, αλλά και ραδιόφωνο, για το ποιες είναι οι μεγάλες του αγάπες. «Στο ραδιόφωνο η εμπειρία μου είναι μικρή, για να προλάβω να το αγαπήσω και να αισθανθώ άνετα σε αυτό. Τον κινηματογράφο τον λατρεύω, θέατρο και τηλεόραση έχω κάνει πολύ, αλλά είναι δύσκολο να τα βάλω σε σειρά προτίμησης και αγάπης, καθώς είναι διαφορετική η εμπειρία μου στο καθένα. Το μόνο σίγουρο είναι πως, σε οτιδήποτε κάνω θέλω να καταθέτω την ψυχή μου, το οποίο ακούγεται ίσως τετριμμένο, αλλά είναι κάτι που το αντιλαμβάνομαι καθημερινά, μεγαλώνοντας».
Τι θα επέλεγε, όμως, αν στην ίδια σεζόν, δεχόταν μια δελεαστική πρόταση, από όλες τις απόψεις και στο θέατρο και στην τηλεόραση, αλλά χρονικά δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί και στις δύο; «Θα επιλέξω την πρόταση στην οποία έχω δώσει το λόγο μου. Η προτεραιότητα είναι καθαρά χρονική, ώστε να μην εκθέσω την παραγωγή με την οποία έχω συμφωνήσει, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι ένα ομαδικό άθλημα αυτή η δουλειά και είμαι πάντα υπόλογος στις συνεργασίες μου και στις συμφωνίες μου και δεν μπορώ να «κρεμάω» κάποιο, όσο δελεαστική κι αν είναι η όποια άλλη πρόταση».
Φέρνοντας την κουβέντα μας στην τηλεόραση, ρώτησα τον Ορφέα πότε «καίγεται» ένας ηθοποιός και η απάντησή του ήταν άμεση.
«Όταν γίνεται δημόσιος υπάλληλος… Η τηλεόραση έχει ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς κι αν δεν είσαι σε μόνιμη εγρήγορση, μπορεί να αφήσει τον ηθοποιό στάσιμο, καλλιτεχνικά. Οι ταχύτητες είναι μεγάλες και κυρίως αδηφάγες και ο μόνος τρόπος είναι να αντιμετωπίζει το καθετί σαν μια διαφορετική πρόκληση, με απόλυτη ειλικρίνεια και σοβαρότητα. Αλλιώς μπαίνει σε μια διαδικασία ρουτίνας, με όλες τις πιθανές συνέπειες αυτού… σιγουριά πληρωμής μεν, αλλά όποιος επαναπαύεται σε αυτό, αποκτά μια γκρι ώχρα απόχρωση, καλλιτεχνικά μιλώντας πάντα…
Εκεί φαίνεται και το αποτέλεσμα της κάθε δουλειάς. Κάθε άνθρωπος που δουλεύει στην παραγωγή, αποτελεί έναν σημαντικό κρίκο σε όλη αυτή την αλυσίδα, από το σκηνοθέτη, έως τον βοηθό της τροφοδοσίας. Όλοι πρέπει να λειτουργούν με σεβασμό και αγάπη προς τον συνάδελφο και φυσικά με απόλυτο σεβασμό προς την ίδια τη δουλειά, κάτι που θα φανεί αμέσως στο θεατή, είτε τηλεοπτικά, σε καθημερινή, ή εβδομαδιαία βάση, είτε θεατρικά. Οι κρίκοι πρέπει να είναι σφιχτά δεμένοι, συμπαγείς και ομοιόμορφοι, για να υπάρξει επιτυχία. Πιστεύω απόλυτα στην ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα, που θα πρέπει να ξεκινάει πάντα από το κεφάλι, δηλαδή την εταιρία παραγωγής και το σκηνοθέτη, μιλώντας και οικονομικά, αλλά και καλλιτεχνικά».
Ρώτησα τον Ορφέα, αν στη μέχρι τώρα πορεία του, τον έχει «σημαδέψει» κάτι, το οποίο ο ίδιος δεν θα έκανε ποτέ σε κάποιο άλλο συνάδελφο.
«Δυστυχώς δεν είναι μόνο ένα…για παράδειγμα, αν κάποια στιγμή αποφασίσω να σκηνοθετήσω, δεν πρόκειται να αφήνω τους ηθοποιούς μου να κάνουν πρόβα και εγώ να είμαι απών, ή παρών κάνοντας άλλα πράγματα, όπως το να μιλάω συνέχεια στο τηλέφωνο. Με απλά λόγια, δεν πρόκειται να αφήσω το σκηνοθετικό δημιούργημά μου στο έλεος της τύχης και της εμπειρίας των ηθοποιών, χωρίς την καθοδήγηση μου.
Μου έχει συμβεί κι εκεί απλά πρέπει να σώσεις μόνος σου τον εαυτό σου. Το θεωρώ εκτός λογικής. Κάτι που επίσης δεν θα έκανα, γιατί το έχω βιώσει, είναι να πατήσω στην απειρία ενός νέου ηθοποιού και να λειτουργήσω προσβλητικά, ή εγωιστικά. Απαιτείται παιδεία και συναίσθηση διαδρομής από όλους… Όταν είμαστε παιδιά και μας μαλώνουν οι μεγαλύτεροι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, ίσως κάνουμε το ίδιο σε ένα άλλο παιδί. Οφείλουμε να γυρνάμε πίσω, στο παρελθόν μας, όσο περισσότερο μπορούμε και να αναβιώσουμε το πως αισθανόμασταν τότε».
Ο Ορφέας είναι ευγνώμων για όλους στην έως τώρα πορεία του. «Όλες οι στιγμές, καλές και κακές, καθώς και όλοι οι μέχρι τώρα συνεργάτες μου, ακόμα κι αυτοί με τους οποίους δεν θα ήθελα να ξαναδουλέψω, με έχουν κάνει πιο πλούσιο σε εμπειρίες και με έχουν μάθει να μπορώ να διακρίνω καλύτερα όλα όσα συμβαίνουν, προσωπικά κι επαγγελματικά, γι’ αυτό και νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους. Με έχουν πάει ένα βήμα μπροστά, σε όλα.
Κρατώ τα πάντα μέσα μου, όχι σαν βαρίδι, ούτε σαν άλυτα πράγματα, αλλά σαν εμπειρία και το ξανακοιτάζω στο μέλλον, όπου πάντα υπάρχει μια διαφορετική αντίληψη. Είναι σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο, ή να βλέπεις μια ταινία, που θα σου δημιουργήσουν σίγουρα συναισθήματα, τα οποία, όμως δεν θα είναι ίδια, αν ξαναδιαβάσεις το ίδιο βιβλίο, ή δεις την ίδια ταινία, μετά από κάποια χρόνια, έχοντας μεγαλώσει και πλουτίσει από εμπειρίες. Ένας λάθος χειρισμός στο παρελθόν, πάντα συνεπάγεται έναν καλύτερο στο παρών». Μετανιώνει για πράγματα που τον έχουν κάνει να χάσει χρόνο και όπως χαρακτηριστικά είπε «είναι φορές που ο εαυτός μου μού έλεγε να φύγω κι εγώ παρέμενα, ίσως λόγω των δικών μου, εκείνη τη στιγμή, κενών».
Η μεγαλύτερη συμβουλή που του έχουν δώσει, έχει μόνο μια λέξη… Αλήθεια!». Και συμπλήρωσε λέγοντας πως «ακόμα και ψεύτης να είναι κάποιος στη ζωή του, στο θέατρο πρέπει να είναι αληθινός… γιατί απλά του δίνεται η ευκαιρία να είναι αληθινός, άσχετο με το πώς είναι στην κανονική του ζωή».
Μιλώντας για αλήθεια και για πραγματικότητα, φτάσαμε την κουβέντα μας στο σημείο των καιρών, τα social media και ζήτησα την άποψή του Ορφέα. «Δεν είμαι κατά των social media. Είναι κομμάτι της εποχής που ζούμε και δεν είναι κακό να είμαστε παρόντες στην εποχή μας. Το ζητούμενο, όμως κι αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, είναι να τα χειριζόμαστε εμείς κι όχι αυτά εμάς, καθώς είναι εύκολο να χαθούμε στη δίνη τους». Η λέξη «Αλήθεια» οδήγησε την κουβέντα μας και στις προσωπικές σχέσεις, μέσω οποιουδήποτε τρόπου. «Δεν κατακρίνω τίποτα και κανέναν. Όχι στη μοναξιά. Αυτό πιστεύω για όλους. Τώρα υπάρχει το διαδίκτυο, παλαιότερα υπήρχαν άλλοι τρόποι προσέγγισης, για ανθρώπους που δεν ήθελαν να είναι μόνοι και δυσκολεύονταν στην άμεση και προσωπική επαφή, την οποία φυσικά θεωρώ την καλύτερη, την πιο ειλικρινή και φυσικά την πιο αληθινή, μια και μιλάμε για τη μεγαλύτερη συμβουλή ζωής που έχω».
Ο Ορφέας δεν νιώθει ιδιαίτερα άνετα όταν διαβάζει δημοσιεύματα που ασχολούνται με την προσωπική του ζωή, καθώς και με περίεργες αντιδράσεις του κόσμου, όταν βρίσκεται κάπου έξω.
«Δεν θα πω όχι σε κάποιον που θέλει να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί, αλλά με εκνευρίζει όταν προσπαθεί να το κάνει κρυφά. Θα φροντίσω να δείξω τη δυσαρέσκειά μου με ευγενικό τρόπο πάντα. Η ευγένεια είναι το βασικότερο, είτε σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε ακόμα και σε ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού. Επίσης, είναι τελείως έξω από εμένα όλα αυτά που συμβαίνουν με κατασκευασμένες ειδήσεις, προκειμένου να αυξηθεί η κυκλοφορία κάποιου έντυπου, ή αντίστοιχα όταν γίνεται εκ μέρους ενός καλλιτέχνη, με μοναδικό σκοπό την όποια δημοσιότητα για το πρόσωπό του».
Ρωτώντας για το είδος θεάτρου που προτιμά, καθώς και με από ποια σκοπιά παρακολουθεί μα παράσταση, ο Ορφέας μας είπε. «Λατρεύω το σουρεαλισμό. Θέλω να μην υπάρχει μόνο πρόζα σε μια παράσταση, αλλά να συμμετέχει όλο το σώμα, γι’ αυτό και θεωρώ πολύ σημαντικό να υπάρχει πάντα κινησιολόγος. Να υπάρχει δράση σε όλη τη σκηνή και σε όλα τα επίπεδα και να μην εκβιάζουμε τα συναισθήματα του κόσμου. Μου αρέσει η σάτιρα, αλλά όχι τόσο πολύ η επιθεώρηση, γιατί δεν μου αρέσει ο λαϊκισμός. Σαν θεατής, παρακολουθώ όλα τα είδη, αλλά και να θέλω να το αποφύγω, παρατηρώ με την επαγγελματική σκοπιά».
Ποια είναι άραγε τα επαγγελματικά του όνειρα;
«Αυτή η τέχνη, δεν έχει συγκεκριμένα όνειρα. Το θέατρο είναι μια συνεχής εξέλιξη, κερδίζεις κάτι από τη μια δουλειά και αυτό το μεταφέρεται στην επόμενη. Σίγουρα, θα ήθελα κάποια στιγμή να έχω την τύχη και την ευλογία να αγγίξω έργα του αρχαίου δράματος… είναι στόχος και όνειρο. Δεν υπάρχει όριο, ή ταβάνι σε αυτή την πορεία. Αν το θεωρήσουμε άθλημα, το θέατρο είναι καθαρά ομαδικό και θέλω να συνεργαστώ με ανθρώπους που θαυμάζω, να παίρνω μέρος σε προσεγμένες δουλειές και να βγαίνουν όλοι οι συντελεστές κερδισμένοι». Ιδανικό κοινό θεωρεί «αυτό που δεν ανέχεται να του υποτιμάς τη νοημοσύνη, ακόμα κι αν οι αντιδράσεις ποικίλουν».
Η κουβέντα μας έφτασε στο τώρα και με ένα τεράστιο χαμόγελο άρχισε να μας εξηγήσει τα άμεσα σχέδιά του. «Οδυσσεβάχ… της μοναδικής Ξένιας Καλογεροπούλου, γραμμένο το 1981 και μεταφρασμένο σε 8 γλώσσες. Ένας ήρωας με εκπληκτική διαδρομή, μια ιστορία με ένα απίστευτο πάντρεμα Ανατολής και Δύσης. Είναι η πρώτη φορά που φεύγοντας από την πρόβα, μέσα μου γίνεται ακόμα πρόβα, κάθε στιγμή της ημέρας νομίζω ότι μου συμβαίνει αυτό. Πάντα μου αρέσει η δουλειά μου, αλλά η τωρινή εμπειρία είναι κάτι το πρωτόγνωρο και ανεπανάληπτο.
Με τη σκηνοθεσία του Φώτη Σπύρου και τη συμπαραγωγή του με το Νίκο Χρηστίδη, καθώς και με τους υπόλοιπους συντελεστές, την Ηρα Δαμίγου, τον Ευθύμη Τζώρα, το Νεκτάριο Παπαλεξίου και το Φλάβιο Νεάγκου, έχουμε δημιουργήσει μια συμπαγή ομάδα, που ο ένας φυλάει τα νώτα του άλλου, που ενώ είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί, στη σκηνή γινόμαστε ένα, με κοινό στόχο και όραμα. Ο «Οδυσσεβάχ» ξεκινάει το ταξίδι του σε περίπου ένα μήνα, εντός κι εκτός Αθήνας και ειδικά το καλοκαίρι, όπου θα γίνει και η μεγάλη περιοδεία. Νιώθω ευλογημένος, γιατί είναι ένα εκπληκτικό έργο και για μένα είναι μια τεράστια πρόκληση, καθώς μεγάλοι ηθοποιοί, στο παρελθόν, έχουν πρωταγωνιστήσει στην παράσταση αυτή».
Κλείνοντας την κουβέντα μας, ο Ορφέας αναφέρθηκε στο σημείο των καιρών, την κρίση γενικότερα, αλλά και στο επάγγελμα του ηθοποιού. «Πολλοί άνθρωποι έβγαλαν το χειρότερο εαυτό τους στη συγκεκριμένη περίοδο… γιατί απλά μπορούσαν! Πρέπει το σωματείο μας να ισχυροποιήσει τη θέση μας απέναντι στους επιχειρηματίες, ώστε να μην υπάρχει εκμετάλλευση από κανέναν…και για κανέναν».
Μια κουβέντα με έναν νέο και ταλαντούχο άνθρωπο, είναι πάντα ευτυχία για έναν αρθρογράφο… όταν ο άνθρωπος αυτός είναι απόλυτα αληθινός, η ευτυχία γίνεται ευλογία. Ορφέα… σε ευχαριστώ για το χρόνο και την πάντα καλή σου διάθεση!
Στην τηλεόραση καίγεσαι όταν γίνεσαι «δημόσιος» υπάλληλος.
Οφείλουμε να γυρίζουμε πίσω στο παρελθόν μας
Το ιδανικό κοινό είναι αυτό που δεν ανέχεται να του υποτιμάς τη νοημοσύνη
Ακόμα κι αν κάποιος είναι ψεύτης στη ζωή, στο θέατρο πρέπει να είναι αληθινός.