Θεόδωρος Χαραγκιώνης: Στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στη συμβολή των οδών Ιουλιανού 33-35 και Γ’ Σεπτεμβρίου 74-78, βρίσκεται ένας ιδιαίτερος χώρος, τον οποίο θα ζήλευαν πολλοί αντίστοιχοι, σε χώρες του εξωτερικού.
Το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου. ιδρυτής και πρόεδρος του μουσείου, ο κ. Θεόδωρος Χαραγκιώνης, ένας πραγματικός ευγενής, με όλη τη σημασία της λέξης και με κάθε έννοια που μπορεί να περιλαμβάνει αυτή.
Σε μια χώρα που δεν έχει δική της βιομηχανία αυτοκινήτου, υπάρχουν τελικά άνθρωποι, που όχι μόνο είναι λάτρεις των 4 τροχών και της ιστορίας τους, αλλά έχουν αφοσιωθεί σε αυτό που αγαπούν, χαρίζοντας ένα πραγματικό στολίδι στην πρωτεύουσα, για ανθρώπους όλων των ηλικιών, που είτε θέλουν να θυμηθούν, είτε να μάθουν, είτε να επιμορφωθούν. Ο κ. Θεόδωρος Χαραγκιώνης μας αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του και μας μίλησε για το μουσείο.
Είστε από τους ανθρώπους που επέδειξαν την απόλυτη εξωστρέφεια, σχετικά με την αγάπη σας για το αυτοκίνητο και την προσωπική σας συλλογή. Πόσο δύσκολη ήταν η υλοποίηση ενός τόσο μεγάλου σχεδίου, όπως το μοναδικό αυτό Μουσείο;
«Μέχρι το 1977 η αγάπη μου για το αυτοκίνητο έβρισκε διέξοδο μέσα από τους αγώνες. Το 1977 γεννήθηκε το 1ο μου «παιδί» και σταμάτησα τους αγώνες. Ως εκτόνωση, λοιπόν, σκέφτηκα ν’ ανακατασκευάσω παλιά οικογενειακά αυτοκίνητα, μια Jaguar του πατέρα μου και το 1ο δικό μου αυτοκίνητο, μια Triumph 2000.
Μέχρι το 1990 κατάφερα να μαζέψω από τη δύσκολη ελληνική αγορά γύρω στα 25 αυτοκίνητα. Εκείνη ακριβώς την περίοδο που πήρα την απόφαση να σταματήσω με ενημέρωσαν ότι ο Μέμος της Auto Memos στην Καλλιθέα, ένας πολύ σημαντικός συλλέκτης, πουλούσε όλη τη συλλογή του.
Οπότε από τα 25 θα πηγαίναμε στα 50 αυτοκίνητα. Άρχισε μια διαπραγμάτευση η οποία κράτησε σχεδόν 2 χρόνια, ενώ διαρκούσε, λοιπόν, αυτή η διαπραγμάτευση σκεφτόμουν ότι έπρεπε να επαναπροσδιορίσω το στόχο. Έτσι πήρα την απόφαση να ιδρύσω ένα Μουσείο Αυτοκινήτου. Από τότε πια, υπηρετώ τη συλλογή.
Για κάποιον που εργάζεται 6 ημέρες την εβδομάδα, στην πολύ συναρπαστική εργασία του τα τελευταία 50 χρόνια και προσπαθεί να εντάξει στο πρόγραμμά του και ένα ιδιαίτερα χρονοβόρο hobby, τα πράγματα σίγουρα δεν είναι εύκολα. Για να γίνει, όμως, ένα μουσείο όσο πιο απλοϊκά μπορώ να το περιγράψω, χρειάζονται τουλάχιστον το κτίριο και τα εκθέματα. Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι εκτός από τον «στόχο» που έτσι και αλλιώς ήταν πολύ μεγάλη κινητήρα δύναμη, ήταν και η χαρά της δημιουργίας. Ετσι φθάνοντας στον στόχο, η υπερπροσπάθεια φάνηκε απόλυτα λογική επιλογή».
Η Πολιτεία βοήθησε στη δημιουργία του μουσείου;
«Αυτή είναι μια εύκολη απάντηση: Με κανέναν τρόπο. Δεν είχαμε την παραμικρή υποστήριξη από τις κρατικές δομές σε οποιοδήποτε στάδιο, είτε της υλοποίησης είτε της λειτουργίας του μουσείου. Να σας πω ένα απλό παράδειγμα. Από το 2011 που ξεκίνησε τη λειτουργία του ζητάμε μια ζώνη ελεγχόμενης στάθμευσης έξω από αυτό για να παρκάρουν λεωφορεία που μεταφέρουν σχολεία, συλλόγους, τουρίστες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα προσκόμματα έχουμε αντιμετωπίσει και πόσες δικαιολογίες έχουμε ακούσει. Έχουν περάσει έκτοτε σχεδόν 8 χρόνια και δεν έχουμε πάρει ακόμα έγκριση».
Υπάρχουν «κρυφοί» συλλέκτες στην Ελλάδα, με τους οποίους έχετε έρθει σε επαφή, ώστε να δανείσουν κομμάτια από τη συλλογή τους στο μουσείο;
«Δεν γνωρίζω να υπάρχουν κρυφοί συλλέκτες. Υπήρξε όμως συγκινητική η ανταπόκριση των συλλεκτών σε πρόσκληση του μουσείου, όταν το 2014, κατά την προεδρία της Ελλάδας στην Ε.Ε., το μουσείο διοργάνωσε την ειδική έκθεση «Made by Hellas», όπου τα εκτιθέμενα σχετικά με τη χώρα μας, κάθε είδους οχήματα, διπλασιάστηκαν σε σχέση με εκείνα που κατείχε το μουσείο».
Το μουσείο έχει πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα. Ο Έλληνας οδηγός είναι εκπαιδευμένος ή ακόμα και πολιτισμένος;
«Βασικός πυλώνας στην εκπλήρωση του σκοπού του Ελληνικού Μουσείου Αυτοκινήτου είναι η εκπαίδευση των νέων στην οδική ασφάλεια και συμπεριφορά. Το μουσείο συνεργάζεται με πιστοποιημένους φορείς για την πραγματοποίηση εξειδικευμένων προγραμμάτων για όλες τις ηλικίες και συμπεριλαμβάνεται στην ειδική λίστα του υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων στους προτεινόμενους χώρους για σχολικές επισκέψεις.
Ενδεικτικά αναφέρω τις συνεργασίες με το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς», τον Οργανισμό Εκπαιδευτικής Ρομποτικής (STEM), τα «Riding School» και «Speed Kart Academy», τη σχολή του κ. ΙΑΒΕΡΗ και τέλος το περιοδικό DRIVE και τον Μιχάλη Γεωργιάδη. Παράλληλα, το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου αναπτύσσει δικά του προγράμματα που αφορούν στη δημιουργική απασχόληση των μικρών παιδιών, καθώς και θεματικές εκθέσεις, με στόχο την ανάπτυξη των γνώσεων στη λειτουργία των κλασσικών οχημάτων για τα μεγαλύτερα. Όσον αφορά το θέμα του πολιτισμένου οδηγού, παρακαλώ να κριθούν οι Έλληνες οδηγοί με επιείκεια, αφού είναι οι περισσότεροι λιγότερο από 6 γενεές αστοί σε σχέση με τον μέσο Ευρωπαίο που είναι σχεδόν τριπλάσιες. Έτσι δεν έχουν συνηθίσει να μοιράζονται την πόλη, τις ουρές, να δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς και σ’ άλλα αυτοκίνητα και χρειάζονται μοιραία πολύ εκπαίδευση και αστική ωρίμανση».
Θεόδωρος Χαραγκιώνης: Ποιο αυτοκίνητο θα θέλατε να φιλοξενηθεί στο Μουσείο;
«Μια Ferrari 250 GTO του 1962. Το ιδιαίτερα επιθυμητό αγωνιστικό Ferrari, όπως φανερώνεται από την τιμή του, που είναι της τάξεως των €50.000.000. Βέβαια για τη γιορτή των 70 χρόνων της Ferrari είχαμε ένα αντίγραφο, αλλά…».
Ποιο είναι το αγαπημένο σας έκθεμα στο Μουσείο;
«Ίσως το πιο αγαπημένο είναι μια Lotus Elite του 1961 με την οποία έχω τρέξει 5 φορές το Le Mans: Τέσσερις φορές στο Ιστορικό Le Mans και μια φορά στο support race που γίνεται πριν από τον 24ωρο αγώνα.
Μετά από κάθε αγώνα το αυτοκίνητο εξελισσόταν και στην τελευταία του εκδοχή το 2010, έδωσε τη χαρά στον 2ο οδηγό και σε μένα ν΄ ανέβουμε στο βάθρο περνώντας τους 65 από τους 67 αντιπάλους μας. Είναι ενδιαφέρον επίσης ότι το αυτοκίνητο αυτό έχει σχεδιαστεί από έναν ιδιοφυή πολιτικό μηχανικό τον Collin Chapman και είναι εξολοκλήρου από Fiberglass χωρίς μεταλλικό σασί».
Ποια είναι τα όνειρα και οι στόχοι του μουσείου;
«Το όνειρο είναι να μεταφερθεί αυτοτελώς ή τμήμα του στην Πλάκα, στα οικόπεδα για τα οποία είχε αρχικά σχεδιαστεί και στόχος, να συνεχίσει με τον τρόπο του να λειτουργεί σαν πρεσβευτής της χώρας μας στο κοινό που αγαπά το αυτοκίνητο, βάζοντας το λιθαράκι του στην εξέλιξη του τουριστικού προϊόντος».
Φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας μας με τον κ. Χαραγκιώνη, θα ήθελα να τον ευχαριστήσω θερμά για το χρόνο και την καλή του διάθεση και να του ευχηθώ να πραγματοποιηθούν όλα τα όνειρα που έχει για αυτό το πραγματικό στολίδι. Προσωπικά μιλώντας, σαν λάτρης και του αυτοκινήτου, αλλά και του μηχανοκίνητου αθλητισμού, θα ήθελα να κλείσω το άρθρο, με την προσωπική μου εμπειρία από το μουσείο, που κάθε φορά που το επισκέπτομαι, είναι και διαφορετική. Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, μια επίσκεψη στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου, είναι χίλιες εικόνες…