Για όσους ζουν σε ψυχρότερα κλίματα, ο πάγος είναι ο ορισμός του χειμώνα..Ο ολισθηρός πάγος όμως είναι ο ορισμός του επικίνδυνου πολλές φορές, χειμώνα.
Γιατί όμως γλιστράει ο πάγος;
Φαίνεται πως οι επιστήμονες δεν γνώριζαν πραγματικά την απάντηση σε αυτή την απλή, φαινομενικά ερώτηση μέχρι πρόσφατα.Ωστόσο μία νέα έρευνα έχει δείξει ότι η ολισθηρότητα του πάγου μπορεί να οφείλεται σε “επιπλέον” μόρια στην επιφάνεια του.
Επειδή ο πάγος είναι λιγότερο πυκνός από το νερό, το σημείο τήξης του μειώνεται κάτω από υψηλές πιέσεις. Μια παλαιότερη θεωρία λέει ότι αυτό προκαλεί ολισθηρότητα του πάγου: Καθώς περνάει κάτι από πάνω του, η πίεση του βάρους αναγκάζει το ανώτερο στρώμα να λιώσει και να γλιστρήσει.
«Νομίζω ότι όλοι συμφωνούν ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί», δήλωσε ο Μίσα Μπόν, διευθυντής του τμήματος μοριακής φασματοσκοπίας στο Ινστιτούτο Πολυμερούς Έρευνας του Μαξ Πλανκ στη Γερμανία. «Οι πιέσεις θα έπρεπε να είναι τόσο ακραίες, όσο βάζοντας έναν ελέφαντα να περάσει πάνω από τον πάγο με ψηλά τακούνια».
«Χαλαρότερα μόρια νερού»
Ο Mίσα και ο Ντάνιελ Μπον, που είναι αδέλφια, δημοσίευσαν στις 9 Μαΐου μία έρευνα που περιγράφει την επιφάνεια του πάγου. Αντί για ένα στρώμα υγρού στην επιφάνεια του πάγου, βρήκαν πως εκεί υπήρχαν χαλαρά μόρια νερού.
Ο Μίσα τη συνέκρινε με ένα πάτωμα χορού που είναι γεμάτο με μάρμαρα ή με ρουλεμάν. Η ολίσθηση της επιφάνειας του πάγου είναι απλά “κυλιόμενη” σε αυτά τα «χαλαρά» όπως τα χαρακτήρισαν μόρια.
Ο πάγος έχει μια πολύ τακτική,κρυσταλλική δομή, όπου κάθε μόριο νερού στον κρύσταλλο συνδέεται με τρεις άλλους. Τα μόρια στην επιφάνεια, ωστόσο, μπορούν να συνδεθούν μόνο σε δύο άλλα. Το να είναι τόσο ασθενώς συνδεδεμένο με τον κρύσταλλο λοιπόν,επιτρέπει σε αυτά τα επιφανειακά μόρια να πέφτουν,να συνδέονται και να αποσυνδέονται σε διάφορες θέσεις πάνω στον κρύσταλλο και άρα να κινούνται.