Η Σελήνη δεν είναι γκρι , εσύ την βλέπεις έτσι

Αν μπορούσες να περπατήσεις στη Σελήνη, θα έβλεπες πως το έδαφός της δεν είναι καθόλου άχρωμο. Θα έβλεπες αποχρώσεις του καφέ, του μπλε, του κίτρινου, ακόμη και του κόκκινου. Η Σελήνη έχει χρώμα, έχει υφή, έχει ιστορία. Αυτό που δεν έχει, είναι η ικανότητα να το δείξει σωστά… από τόσο μακριά.

Η Σελήνη μοιάζει γκρι από τη Γη επειδή δεν έχει ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί επάνω για να διαθλάσει ή να διασκορπίσει το φως του Ήλιου, όπως κάνει η Γη με τον δικό της ουρανό. Δεν υπάρχουν χρώματα στην ατμόσφαιρα της Σελήνης γιατί… δεν υπάρχει ατμόσφαιρα. Το φως πέφτει ωμά, άμεσα, σκληρά. Κι έτσι επιστρέφει.

Εκείνο το «γκρι» που βλέπεις δεν είναι το πραγματικό της χρώμα. Είναι το αποτέλεσμα ενός εδάφους που μοιάζει με στάχτη, καλυμμένου με σκόνη από μικρομετεωρίτες και ηφαιστειακά υλικά. Η επιστημονική λέξη για αυτό το υλικό είναι regolith. Το περίεργο είναι ότι αυτή η γκρίζα σκόνη δεν είναι ούτε τόσο ανοιχτή, ούτε τόσο φωτεινή όσο φαίνεται.

Η Σελήνη αντανακλά μόνο το 12% του φωτός που δέχεται. Είναι πιο σκούρα από ό,τι φαντάζεσαι — αλλά επειδή βρίσκεται στο απόλυτο μαύρο του ουρανού, το μάτι σου την βλέπει να λάμπει. Κι όσο κι αν λάμπει, το φως που στέλνει δεν περιέχει χρώμα για να το διαχωρίσεις. Τουλάχιστον, όχι με τα μάτια που έχεις.

Τη νύχτα, η όρασή μας αλλάζει. Οι φωτοϋποδοχείς του ματιού μετατοπίζονται. Δεν βλέπουμε καλά τα χρώματα, αλλά κυρίως το φως και τη σκιά. Το έντονο φως της Σελήνης δεν επιτρέπει στις λεπτές αποχρώσεις να φανερωθούν. Αν δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, αν τη βλέπαμε στο φως της μέρας ή από κοντά, όλα θα ήταν διαφορετικά.

Κι όμως, οι διαστημικές φωτογραφίες μάς το αποδεικνύουν: υπάρχουν περιοχές στη Σελήνη με μπλεζέ και κιτρινωπά μεταλλεύματα. Υπάρχουν κοκκινωπές γραμμώσεις από θειούχα πετρώματα. Η Σελήνη είναι ένα σώμα γεμάτο ιστορία και γεωλογική ποικιλία. Εσύ απλώς βλέπεις τη σιωπηλή της επιφάνεια όπως μπορείς. Όχι όπως είναι.