Η Εθνική Ελλάδας έχει βουνό να διαβεί, η Ισπανία του Λουίς Ενρίκε ανεβαίνει με φόρα στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Δεν ήταν αγενής όταν έλεγε στους δημοσιογράφους ότι δεν ξέρουν όσα αυτός για ποδόσφαιρο. Απλώς ειλικρινής. Δίχως φτιασιδώματα. Μήτε δημοσιοσχετίστικες λογικές.
Ξέρει τι κάνει. Ξέρει τι θέλει. Από το άτομο, από το σύνολο. Και δημιουργεί τις συνθήκες που θα διασφαλίσουν ότι αυτό θα λειτουργήσει. Τα αποτελέσματα, άλλωστε, μιλούν υπέρ του. Η Ισπανία είναι ξανά «εδώ». Ελπίζουμε βέβαια, για σήμερα, να κάνει ένα break (21:45, Cosmote Sport 1 και Live από το Sportime).
Τα ντοκουμέντα της επιστροφής
Τα ημιτελικά στο Euro 2020 ήταν η σκηνή του «ερχόμαστε». Ομοίως, το Final-4 του Nations League. Η «φούρια ρόχα» έβαλε τέλος σε αήττητο σερί 37 αγώνων της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ιταλίας.
Έβαλε επίσης πολύ δύσκολα στη Γαλλία. Το τρόπαιο πήγε μεν στους «τρικολόρ», αλλά χρειάστηκε μια εξόχως αμφισβητήσιμη διαιτητική απόφαση για να φτάσουμε ως εκεί. Ακόμα… βράζουν οι Ίβηρες.
«Πεθαίνω να πω κάτι, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια δεν έχω σχολιάσει ποτέ τη διαιτησία και δεν θα σπάσω τον κανόνα μου. Θέλω η ομάδα μου να δέχεται τόσο τη νίκη όσο και την ήττα», είπε μετά ο Ισπανός εκλέκτορας.
Μην μας ξεγελάει, πάντως. Μόνο μοιρολατρικός άνθρωπος δεν είναι. Του αρέσει η πρόκληση. Πάντα προσπαθεί να δημιουργήσει έναν εξωτερικό εχθρό, να πορώσει τους παίκτες του.
Η ανείπωτη τραγωδία και η επαγγελματική διέξοδος
Η ζωή τον χτύπησε σκληρά. Περισσότερο από πολύ. «Έχασε» την κορούλα του, Τσάνα, σε ηλικία μόλις 9 ετών. Ανείπωτη τραγωδία. Κανείς δεν μπορεί να δει τον πόνο που κουβαλάει. Η δουλειά είναι η διέξοδός του.
Γι’ αυτό επέστρεψε. Μετά από ένα χρόνο εκτός, όταν και είχε σταματήσει από την Εθνική για να είναι πλάι στη μικρή, ενώ οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι πως αυτή η μάχη ήταν άνιση.
«Επιστρέφω για να δείξω στην οικογένειά μου ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί» είπε όταν ανέλαβε ξανά. Κρίμα πάντως που αυτή η επιστροφή, του κόστισε τη φιλία του με τον Ρόμπερτ Μορένο. Ο άλλοτε βοηθός του δεν δέχτηκε να γίνει ξανά «δεύτερος».
Πέτρα που θέλει να κυλά ποτέ δε χορταριάζει
Ο Ενρίκε είχε αρχικά αναλάβει σε μια εποχή (2018) που όχι μόνο η Εθνική, αλλά ολόκληρο το ισπανικό ποδόσφαιρο άρχισε να βασανίζεται από υπαρξιακή κρίση. Οι παλιές βεβαιότητες δεν λειτουργούσαν πια. Οι ομάδες της χώρας έπαψαν να κυριαρχούν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κάτι που δεν έχει να κάνει μόνο με τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα.
Από τα τέλη των 00s και για κοντά μια δεκαετία, οι Ισπανοί έγιναν το απόλυτο σημείο αναφοράς παγκοσμίως, ποδοσφαιρικά ομιλώντας. Πίστεψαν συνεπώς πως θα είναι πάντα (οι) πρωτοπόροι. Μόνο που έτσι επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους. Έμειναν πίσω λοιπόν από τον ανταγωνισμό που τους «έκλεψε» στοιχεία και τα μετεξέλιξη.
Ο Λουίς Ενρίκε δεν πέφτει στην ίδια παγίδα. Ανήσυχο πνεύμα και μονίμως ανικανοποίητος. Αντιλαμβάνεται πως μόνο η συνεχής αναζήτηση φέρνει την επιτυχία. Έτσι έκανε όταν έκατσε στον πάγκο της Μπάρτσα. Το κάνει και τώρα στην Ισπανία. Προχωράει στο επόμενο στάδιο. Χωρίς να φοβάται τη σύγκρουση.
Γι’ αυτό τόλμησε και πήγε σε Euro χωρίς καν παίκτη της Ρεάλ Μαδρίτης. Η πορεία των πραγμάτων τον δικαίωσε. «Πού πας χωρίς Σέρχιο Ράμος», του λέγανε επί παραδείγματι, αλλά ο στόπερ της Παρί Σεν Ζερμέν από τότε δεν έχει παίξει…
Συνειδητές αποφάσεις, ξεκάθαρο πλαίσιο, με υπογραφή Λουίς Ενρίκε
Είναι εμμονικός με τη φυσική κατάσταση, με τον αθλητισμό εν γένει. Γι’ αυτό και στα 51 του, «εκθέτει» πολλούς 20άρηδες. Αλλά αυτό το κομμάτι τελειομανίας το κρατά για τον εαυτό του.
Παρότι το κεφάλι του είναι γεμάτο πληροφορίες και λεπτομέρειες, κατανοεί πως δεν μπορούν να ζήσουν όλοι σε τέτοιο «χάος». Φιλτράρει συνεχώς αυτά που μεταδίδει. Για να γίνεται κατανοητός, για να πιάνουν τόπο οι διδαχές του. Αποτελεί συνειδητή του απόφαση η μετεξέλιξη του tiki taka. Ο συνδυασμός αυτού με κάθετο παιχνίδι, ενισχυμένο με ένταση και επιθετικότητα.
Η Ισπανία είναι μια χώρα ζωγράφων, ποιητών και μουσικών. Όχι διανοούμενων. Το ποδόσφαιρό τους είναι κάπως έτσι. Καλλιτεχνικό. Αλλά και συχνά αφελές. Δεν θα τους δεις να ρίχνουν τα πόδια τους στη φωτιά. Δεν επιβάλουν την ανωτερότητά τους με τη δύναμη. Αλλά με την τεχνική υπεροχή. Αυτό το γρήγορο και συνεχές passing game που μπορεί να διαλύσει τον αντίπαλο, πνεύμα και σώμα.
Κατ’ εικόνα του Λουίς Ενρίκε
Το παραπάνω, ο Λουίς Ενρίκε προσπαθεί να το ενισχύσει. Να το κάνει ξανά αχτύπητο, με άλλο τρόπο. Λογικό είναι, επειδή ως διαδικασία έχει στοιχεία επανάστασης, φέρνει σκαμπανεβάσματα. Αλλά στο φινάλε θα φέρει κάτι καινούριο. Βασικά, ήδη το έχει φέρει.
Αν αυτή η ομάδα είχε και έναν «κανονικό» επιθετικό, θα ήταν ήδη φόβος και τρόμος. Λείπει, πολύ, ένας γκολτζής. Το ταλέντο πάντως υπάρχει σε γενναία ποσότητα και παίκτες όπως οι Γκάβι, Πέδρι, Φάτι φωνάζουν πως ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Η Ισπανία συνιστά ένα project σε εξέλιξη. Τώρα χτίζεται, τώρα παίρνει μορφή. Όλο και περισσότερο κατ’ εικόνα του προπονητή της. Ο οποίος υποστηρίζει πως η «φούρια ρόχα» είναι σαν ένα μπουκάλι σαμπάνια. Μια ενέργεια δηλαδή που περιμένει απλώς να απελευθερωθεί.
Αρκετοί συμφωνούν μαζί του άρχισαν να την τοποθετούν ήδη ως το μεγάλο φαβορί του Μουντιάλ του Κατάρ. Θα πρέπει πάντως πρώτα να… βρίσκεται εκεί. Γιατί, ναι, αυτό ακόμα δεν είναι εγγυημένο. Απαιτούνται οι τελευταίες πράξεις. Αρχής γενομένης από απόψε, κόντρα στην Ελλάδα. Καιρός να πάμε παρακάτω. Όλοι!
