Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μη μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι
Ο Θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
Ο Θεός να μας σκεπάζει
όταν η ψυχή τρομάζει την χαρά
Πες μου, τι σε πολεμάει;
Γέλασε ξανά
κρυσταλλένιο μου αγγελούδι
η άνοιξη να `ρθει
να φωτίσει το τραγούδι
Μέλισσες και πεταλούδες
να στολίζουν τις φτερούγες που φοράς
και τα σύννεφα ν’ ανοίξουν
τον Θεούλη να σου δείξουν, να μιλάς
Να σταθώ κι εγώ στο πλάι
Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ως την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς
«Το τραγούδι του χελιδονιού» – Χάρις Αλεξίου (1997)
Αφιερωμένο στην Αναστασία Ισαάκ, η οποία γεννήθηκε σχεδόν έναν μήνα έπειτα από τη δολοφονία του πατέρα της.
Έξι χρόνια πριν από τον χαμό του, ο Τάσος Ισαάκ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε φυλάκιο μονάδας Πεζικού στη Δερύνεια.
Φυλούσε σκοπιά όταν κάποιοι στρατιώτες από απέναντι άρχισαν να κάνουν αισχρές χειρονομίες προς το μέρος του.
Έβραζε το αίμα του (και) τότε. Δεκαοκτώ χρονών αγόρι ήταν. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας μπήκε στην τουρκοκρατούμενη ζώνη. Αφαίρεσε με μαχαίρι την τουρκική σημαία και μερικές ώρες αργότερα την έκαψε, υπό το βλέμμα των απέναντι.
Με την ενέργειά του δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα που έφτασε μέχρι τα Ηνωμένα Έθνη.
Ο διοικητής του τον ενημέρωσε ότι θα τον στείλει στρατοδικείο.
«Εσύ δεν θα με στείλεις γιατί είσαι Κρητικός», προέβλεψε ο Ισαάκ.
Τότε ο διοικητής, στρεφόμενος προς άλλους αξιωματικούς, είπε: «Αν είχα χίλιους σαν και δαύτον… Τέτοιους άντρες θέλω. Είσαι δυνατός και παλικάρι, 30 Τάσους να είχε η Κύπρος, δεν θα τολμούσε να πατήσει ούτε ένας Τούρκος σε τούτο το νησί».
***
Το καλοκαίρι του 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών διοργάνωσε αντικατοχική πορεία, προσκαλώντας και μοτοσικλετιστές από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.
Στις 11 Αυγούστου, η μοτοπορεία επρόκειτο να στείλει το τελικό αντικατοχικό της μήνυμα, έπειτα από 9 ημέρες στους δρόμους και διάβαση μέσα από 7 χώρες.
Ήδη είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στον Λευκόθεο, όπου θα γινόταν εκδήλωση πριν από την έναρξη της τελικής πορείας.
Όμως, υπό τις απειλές των Τούρκων, αποφασίστηκε η ακύρωσή της. Οι αντιδράσεις ήταν έντονες από μεριάς μοτοσικλετιστών.
Αρκετοί εξ αυτών δημιούργησαν υποομάδες και κατευθύνθηκαν ξεχωριστά προς διάφορα οδοφράγματα.
Η ένταση ήταν ραγδαία. Φαινόταν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για ανθρώπινες απώλειες. Οι Τούρκοι άρχισαν να πυροβολούν.
Ο Τάσος Ισαάκ προσπάθησε να βοηθήσει κάποιον που δεχόταν χτυπήματα από Τούρκους και τότε παγιδεύτηκε.
Τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ. Τον χτυπούσαν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, μέχρις ότου εξέπνευσε.
Άφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την κατεχόμενη, σύμφωνα με την έκθεση του OHE.
Ήταν φρεσκοπαντρεμένος και περίμενε καρτερικά να αγκαλιάσει το μωράκι του. Έβραζε το αίμα του για το δίκαιο και δεν πρόλαβε να το δει καν. Πρόλαβε, όμως, να μετατραπεί σε ήρωα του κυπριακού λαού στην πολυετή μάχη για την ελευθερία από τις κατοχικές δυνάμεις.
