Σκέψου μόνο την εικόνα σου να σκρολάρεις εναγωνίως στην οθόνη του κινητού σου λες κι έκανες τεχνητή αναπνοή στα social media. Δεν αναρωτήθηκες «μα τι ακριβώς κάνω;»!
Για να μην παρεξηγηθούμε. Τα social media είναι εξέλιξη. Η κοινωνία, ο κόσμος, χρειάζονται την εξέλιξη γιατί κυρίως η ζωή μας γίνεται πιο εύκολη. Και μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θα ήταν δύσκολα υπό άλλες προϋποθέσεις.
Επί της ουσίας αυτή η εξέλιξη με τα social media δεν είναι του… διαβόλου, αλλά το πρόβλημα είναι ότι εξαρτώνται από τους ανθρώπους. Ένα παράδειγμα: Με το Facebook, το Instagram κτλ μπορούμε να μειώσουμε τις αποστάσεις. Μπορούμε να… μεταφερθούμε παντού. Να μιλήσουμε με τον καθένα, οπουδήποτε βρίσκεται. Μπορούμε να ξαναβρούμε συμμαθητές ή συμφοιτητές. Μπορούμε να βρούμε κι ενδιαφέροντες ανθρώπους εφόσον βέβαια κάνουμε την απαραίτητη αξιολόγηση.
Μπορούν επίσης οι επαγγελματίες να έχουν ένα χρήσιμο εμπορικό εργαλείο για να προωθούν τα προϊόντα τους. Βεβαίως και ισχύει και καλώς ισχύει…
Υπάρχει όμως ένα τεράστιο ΑΛΛΑ…
Ποιο είναι αυτό το «αλλά»; Εκείνο που αντί να μειώνει τις αποστάσεις, τις αυξάνει. Εκείνο που σε κάνει να εύχεσαι πχ τα χρόνια πολλά μέσα από το Facebook ακόμα και σε… ομαδικό tag (για να βγάλεις την υποχρέωση) και όχι να σηκώσεις το τηλέφωνο.
Εκείνο που κανονίζεις τις δουλειές σου μέσω inbox και όχι με τη δια ζώσης επαφή.
Εκείνο που προωθείς το όποιο προϊόν σου μέσω των σελίδων σου, ενώ θα ΕΠΡΕΠΕ να διατηρείς και προσωπική επαφή.
Εκείνο που φλερτάρεις περιμένοντας αν… διαβάστηκε αυτό που έστειλες ή αν θα… στείλει. Αντί να ποντάρεις στην προσωπικότητα, στο να μάθεις τον άλλο από κοντά… Γιατί όμως;
Δε μπορούμε παρά ν’ αναλογιστούμε αν αυτό το ΚΡΑΧ στα social media ήταν μια εικόνα από το μέλλον που θα μας βάλει σε διαδικασία σκέψης περί αναθεώρησης κάποιων πραγμάτων.
Δηλαδή εφόσον πέσουν οι πλατφόρμες, αυτομάτως θα πρέπει να πάψουμε να έχουμε ζωή;
Είναι σοκαριστική η εικόνα δύο ανθρώπων σε καφετέρια να κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Να μη μιλούν μεταξύ τους, να μην ανταλλάσσουν κουβέντα επί ώρες και να είναι βυθισμένοι στο τηλέφωνό τους.
Είναι μάλλον άσχημο να σκέφτεσαι ότι εφόσον έπεσε η πλατφόρμα δεν έχω τρόπο προκειμένου να αξιοποιήσω εμπορικά το προϊόν μου. Υπάρχει και η δια ζώσης επαφή.
Μήπως να ξανασκεφτούμε ότι είμαστε άνθρωποι; Και όλα είναι χρήσιμα αρκεί όμως να τα διαχειριζόμαστε σωστά;
Μήπως καταλάβαμε ότι η εικόνα των social media είναι και πλασματική σε τεράστιο βαθμό; Κι εμείς έχουμε βουτήξει μέσα;
(Το ότι οι… τουιτεράδες πανηγύριζαν επειδή η δική τους πλατφόρμα έμεινε ζωντανή ενώ έπεσαν οι άλλες, εντάσσεται στη γραφικότητα)