Το Καφέ της Χαράς: Μελαγχολικό τέλος; Τι αποκαλύπτει ο Χάρης Ρώμας

Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε από τα… προσεχώς του «Καφέ»;
Στις κωμωδίες μου δεν ποντάρω μόνο στο χιούμορ, αλλά και στους σύνθετους χαρακτήρες και βεβαίως στο στοιχείο της έκπληξης. Ξέρω βέβαια πως ο κόσμος θέλει να μάθει και κολακεύομαι. Με χαροποιεί και μου δίνει αυτοπεποίθηση.

Έχετε εσείς ανάγκη από αυτοπεποίθηση;
Όλοι οι καλλιτέχνες έχουμε ανάγκη από αυτοπεποίθηση. Απλά, καθώς ο χρόνος περνά και αν είσαι άνθρωπος που ωριμάζει σωστά, καταλαβαίνεις πως και η αποτυχία είναι αποδεκτό κομμάτι της δουλειάς. Μπορεί μάλιστα να αποδειχτεί ωφέλιμο και διδακτικό.

Παρά τις επιτυχίες, παραμένετε τόσο χαμηλών τόνων;
Κι όμως, στο παρελθόν αυτό που έβγαινε προς τα έξω ήταν ένας άνθρωπος με έπαρση! Και επειδή κανένας από όσους έχω συνεργαστεί δεν με έχει κατηγορήσει ποτέ για αλαζονεία ή εγωπάθεια, καταλήγω πως την εντύπωση αυτή τη δημιούργησαν οι ρόλοι που ερμήνευσα: τύποι εγωιστές και καθόλου επικοινωνιακοί. Στη συνέχεια όμως, μέσω των συνεντεύξεων, νομίζω πως… αποκαταστάθηκα ως εικόνα (γελάει) και ο κόσμος με αντιμετωπίζει με μεγάλη αγάπη.

Νεότερος κινδυνεύσατε από έπαρση;
Δεν νομίζω πως είχα ποτέ. Ακόμα και αν κάποια στιγμή κινδυνεύσεις ως νέος να παρασυρθείς από αλαζονεία, διαπιστώνοντας πως έχεις μεγάλη απήχηση και πιστεύοντας πως αυτό θα κρατήσει για πάντα, έρχονται μετά κάποια… χαστούκια και κάποιες αποτυχίες που σε κάνουν να καταλάβεις πως ουδείς αναντικατάστατος και τίποτε δεν είναι για πάντα. Είναι όλα τόσο φθαρτά, και όλα, σχέσεις, δουλειές, θέλουν έναν αγώνα μόνιμο.

Η συνεργασία σας με τη Ζέτα;

Πρόκειται για έναν ευγενικό και μετρημένο άνθρωπο, με φυσικό ταλέντο, ακτινοβολία και επίπεδο υψηλό. Είναι μεγάλη χαρά να την έχω δίπλα μου και θα της ξαναπροτείνω οπωσδήποτε συνεργασία. Να δούμε πρώτα βέβαια τι θα κάνω κι εγώ και πόσα χρόνια ακόμα θα μείνω στη δουλειά, γιατί έχω πολλά στο μυαλό μου. Είμαι πολυσχιδής και είναι κι αυτό ένα θέμα (γελάει)…»

Οι περισσότερες σειρές σας έχουν μελαγχολικό φινάλε… Να περιμένουμε το ίδιο και με το «Καφέ»;

Συχνά τελευταία με ρωτούν αν θα υπάρξει θάνατος στο “Καφέ”… Εκείνο που θα πω είναι ότι η τέχνη αντλεί από τη ζωή και κομμάτι της ζωής είναι η απόρριψη, αλλά και ο θάνατος.

Στο “Καφέ” έχω βιώσει ως ρόλος και την απόρριψη και την εγκατάλειψη και μάλιστα εις διπλούν: και από τη σύζυγο και από τη Χαρά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ δεν ήμουν υπέρ των χάπι εντ, γιατί δεν απεικονίζουν την αληθινή ζωή.

Ακόμα και οι ήρωες που παίζω φροντίζω να έχουν ένα υπόστρωμα πίκρας. Για μένα το ωραιότερο επεισόδιο στο “Κωνσταντίνου & Ελένης” ήταν όταν ο καθηγητής νόμιζε πως όλοι θα πήγαιναν να του ευχηθούν στα γενέθλιά του και να τον αγκαλιάσουν, αλλά τελικά δεν πήγε κανείς.

Τραγικό δεν είναι;