Έφαγε σάπια μήλα την ώρα του μαραθωνίου στους Ολυμπιακούς, τον πείραξαν, πήρε έναν υπνάκο για να συνέλθει και τερμάτισε 4ος

Στην πιο παράξενη, σχεδόν καρτουνίστικη, σελίδα της Ολυμπιακής ιστορίας, υπάρχει ένα όνομα που ξεχωρίζει όχι για τα μετάλλια του αλλά για την απόλυτα απρόβλεπτη διαδρομή του: Φέλιξ “Ανταρίν” Καρβαχάλ, ο Κουβανός ταχυδρόμος που συμμετείχε στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1904 στη Σεντ Λούις των Ηνωμένων Πολιτειών. Έφτασε με ελάχιστα χρήματα, χωρίς αθλητική περιβολή, χωρίς προπονητή, χωρίς καν εισιτήριο επιστροφής. Αλλά αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια της κούρσας τον κατέταξε για πάντα στο πάνθεον των πιο απίθανων Ολυμπιακών ιστοριών.

Ο Καρβαχάλ, που ζούσε φτωχικά στην Κούβα δουλεύοντας ως ταχυδρόμος, είχε αποφασίσει πως ήθελε να εκπροσωπήσει τη χώρα του στους Ολυμπιακούς. Για να μαζέψει τα χρήματα του ταξιδιού έκανε εράνους, έτρεξε σε επίδειξη γύρω από την Αβάνα και ζήτησε την υποστήριξη του κόσμου. Όταν τελικά έφτασε στη Νέα Ορλεάνη, έχασε τα εναπομείναντα χρήματά του σε ένα παιχνίδι ζαριών. Έφτασε στη Σεντ Λούις περπατώντας και κάνοντας οτοστόπ, και παρουσιάστηκε στην εκκίνηση του μαραθωνίου με συνηθισμένα ρούχα δρόμου: ένα μακρύ παντελόνι, που το έκοψε με ένα μαχαίρι για να το μετατρέψει σε σορτσάκι, και ένα λευκό πουκάμισο.

Από την αρχή της κούρσας φάνηκε ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος αθλητής. Δεν έτρεχε απλώς. Σταματούσε να μιλήσει με τους θεατές, να χαιρετήσει παιδιά, να ζητήσει φαγητό. Σε μια στιγμή, άρπαξε ροδάκινα από το καρότσι ενός θεατή, γελώντας και συνεχίζοντας να τρέχει. Λίγο αργότερα, πεινασμένος και εξουθενωμένος, μπήκε σε έναν αγρό με μηλιές και έφαγε ό,τι βρήκε πρόχειρο — δυστυχώς όμως, τα μήλα ήταν σάπια. Άρχισε να νιώθει έντονες κράμπες στο στομάχι και ξάπλωσε στην άκρη του δρόμου για να συνέλθει. Κοιμήθηκε για λίγα λεπτά.

Κι όμως, παρά το φαγητό, τις στάσεις, τη νύστα, την έλλειψη εξοπλισμού και προετοιμασίας, ο Καρβαχάλ συνέχισε την κούρσα. Και μέσα στο χάος ενός μαραθωνίου που περιλάμβανε νικητές με αναβολικά, συνοδούς με αυτοκίνητα, αθλητές που λιποθύμησαν από την αφυδάτωση και ένα ολόκληρο σκάνδαλο με στημένες νίκες, ο Φέλιξ τερμάτισε τέταρτος. Μάλιστα, αν δεν είχε σταματήσει για… υπνάκο, ενδέχεται να είχε κερδίσει.

Η Ολυμπιακή επιτροπή έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ο τύπος της εποχής κατέγραψε την περίπτωση του Καρβαχάλ με ενθουσιασμό αλλά και αμηχανία. Ο κόσμος τον αποθέωσε για το πνεύμα του, την ελαφρότητα και την ανεμελιά του, σε μια εποχή που οι Ολυμπιακοί ήταν ακόμα χαοτικοί, σχεδόν πειραματικοί. Ο Καρβαχάλ δεν κέρδισε μετάλλιο, αλλά κέρδισε κάτι πολύ πιο σπάνιο: την αγάπη των θεατών και μια θέση στην αιωνιότητα ως ο άνθρωπος που έτρεξε μαραθώνιο σαν να ήταν περίπατος, σταμάτησε για φρούτα, πήρε έναν υπνάκο και παρ’ όλα αυτά νίκησε τους περισσότερους επαγγελματίες δρομείς της εποχής του.

Επιστρέφοντας στην Κούβα, παρέμεινε φτωχός και σχεδόν άγνωστος. Πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, χωρίς δόξα, χωρίς χορηγούς, χωρίς τιμές. Αλλά για όσους διαβάζουν την ιστορία του, η εικόνα ενός μικροκαμωμένου, πεινασμένου άνδρα που κάνει στάση για μήλα στον πιο τρελό Ολυμπιακό μαραθώνιο όλων των εποχών, παραμένει ένα από τα πιο γλυκόπικρα και ανθρώπινα στιγμιότυπα στην ιστορία του αθλητισμού.