Όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε, η Γαλλία βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν μεγάλο κίνδυνο: τη λεηλασία της πολιτιστικής της κληρονομιάς από τους Ναζί. Ανάμεσα στα ανεκτίμητα έργα τέχνης που κινδύνευαν ήταν και η Μόνα Λίζα, ο διασημότερος πίνακας του Λούβρου. Οι Γάλλοι αξιωματούχοι γνώριζαν ότι ο πίνακας δεν μπορούσε να παραμείνει στο Παρίσι, καθώς οι ναζιστικές δυνάμεις είχαν ήδη δείξει την πρόθεσή τους να αρπάξουν όσα περισσότερα αριστουργήματα μπορούσαν.
Έτσι, το 1939, λίγο πριν η Γερμανία καταλάβει τη Γαλλία, ξεκίνησε μία από τις πιο μυστικές επιχειρήσεις διάσωσης έργων τέχνης στην ιστορία. Η Μόνα Λίζα, προσεκτικά τοποθετημένη μέσα σε μια ξύλινη θήκη, μεταφέρθηκε αρχικά στο Château de Chambord, μαζί με άλλα πολύτιμα έργα του Λούβρου. Από εκεί, η διαδρομή της συνεχίστηκε σε διάφορες τοποθεσίες, ώστε να μη γίνει στόχος. Ο πίνακας έμεινε για ένα διάστημα στο Château d’Amboise και αργότερα στο Château de Louvigny, υπό άκρα μυστικότητα.
Η φυγάδευση αυτή δεν ήταν απλή υπόθεση. Ο πίνακας, ανεκτίμητης αξίας, έπρεπε να μεταφερθεί προσεκτικά, ενώ οι υπεύθυνοι άλλαζαν διαρκώς τις τοποθεσίες για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς. Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Χέρμαν Γκέρινγκ είχαν σαφείς εντολές να λεηλατήσουν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ευρώπης, και αν η Μόνα Λίζα έπεφτε στα χέρια τους, πιθανότατα θα κατέληγε στη Γερμανία.
Ο πίνακας έμεινε κρυμμένος μέχρι το 1945, όταν η Γαλλία απελευθερώθηκε. Μετά το τέλος του πολέμου, η Μόνα Λίζα επέστρεψε πανηγυρικά στο Λούβρο, παραμένοντας μέχρι σήμερα το πιο διάσημο έκθεμα του μουσείου. Αυτή η περιπέτεια της πρόσθεσε ακόμα περισσότερη μυστικιστική γοητεία, καθώς επιβίωσε ενός από τους μεγαλύτερους πολέμους της ιστορίας και συνεχίζει να μαγεύει εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.