Οι δημόσιοι υπάλληλοι σύνταξη στα 67 αλλά έχουμε βουλευτές 70 και 80 χρονών
Η υποχρεωτική σύνταξη στα 67 αναδεικνύει την ανισότητα, με βουλευτές άνω των 70 να συνεχίζουν χωρίς περιορισμούς. Δύο μέτρα και δύο σταθμά στο Δημόσιο.Η υποχρεωτική συνταξιοδότηση των δημοσίων υπαλλήλων στα 67 χρόνια επαναφέρει στο προσκήνιο ένα παράδοξο που υπονομεύει την έννοια της ισότητας στη χώρα μας. Ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι, παρά τις δεκαετίες εμπειρίας και την επιθυμία πολλών να παραμείνουν ενεργοί, αποχαιρετούν υποχρεωτικά την εργασία τους, το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνεχίζει να φιλοξενεί βουλευτές και ανώτατους αξιωματούχους που έχουν περάσει εδώ και καιρό το ηλικιακό όριο των 67 – και μάλιστα χωρίς περιορισμούς.
Η υποκρισία της “δικαιοσύνης” στο σύστημα
Η διαφορά αυτή είναι ενοχλητικά εμφανής. Από τη μία πλευρά, οι νόμοι που επιβάλλουν την υποχρεωτική συνταξιοδότηση προβάλλονται ως μέτρα για την «ανανέωση» και την «αποτελεσματικότητα» της δημόσιας διοίκησης. Από την άλλη, το πολιτικό σύστημα δείχνει να αγνοεί τα ίδια επιχειρήματα όταν πρόκειται για τα δικά του στελέχη. Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί ότι ένα μέλος της Βουλής, ηλικίας 75 ή 80 ετών, θεωρείται ακόμη ικανό να υπηρετήσει τη χώρα, ενώ ένας δημόσιος υπάλληλος στα 67 απομακρύνεται;
Αποτέλεσμα: Απώλεια εμπειρίας και υποκρισία
Η απομάκρυνση έμπειρων δημοσίων υπαλλήλων ενδέχεται να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του κράτους. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτοί οι υπάλληλοι κατέχουν εξειδικευμένες γνώσεις που είναι δύσκολο να αντικατασταθούν. Η έξοδος από την αγορά εργασίας στα 67 δεν αποτελεί λύση, αλλά επιδείνωση της ήδη εύθραυστης δημόσιας διοίκησης.
Αντίθετα, η παρουσία πολιτικών μεγαλύτερης ηλικίας στη Βουλή φαίνεται να διατηρείται από ένα άτυπο καθεστώς «ανοχής» που βασίζεται στην πολιτική επιρροή και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Οι προεκλογικές εκστρατείες συχνά επικαλούνται την εμπειρία αυτών των ατόμων ως πλεονέκτημα, αλλά παραβλέπεται ότι οι ίδιες «εμπειρίες» χρησιμοποιούνται ως επιχείρημα για την απομάκρυνση άλλων εργαζομένων.
Η πραγματική αιτία της αδικίας
Η ανισότητα αυτή υποδεικνύει ένα βαθύτερο πρόβλημα: την έλλειψη συνοχής και διαφάνειας στο ελληνικό πολιτικό και διοικητικό σύστημα. Οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά, και οι βουλευτές συχνά απολαμβάνουν προνόμια που οι απλοί πολίτες δεν έχουν. Πρόκειται για μια ακόμη έκφανση του γνωστού δόγματος «δύο μέτρα και δύο σταθμά» που ταλανίζει τη χώρα εδώ και δεκαετίες.
Προς ένα δίκαιο σύστημα
Είναι αναγκαίο να τεθεί στο τραπέζι μια συζήτηση για την ηλικιακή ισότητα σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Αν η ανανέωση είναι πράγματι ο στόχος, τότε γιατί δεν εφαρμόζεται και για τους πολιτικούς; Αν η εμπειρία θεωρείται πολύτιμη, τότε γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι εξαναγκάζονται να αποσυρθούν όταν έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν;
Η ισότητα δεν μπορεί να παραμένει ένα ευχολόγιο. Οι κανόνες πρέπει να ισχύουν για όλους, και η ανανέωση, αν είναι πραγματικός στόχος, οφείλει να εφαρμοστεί χωρίς εξαιρέσεις. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποχαιρετούν στα 67, τότε ίσως ήρθε η ώρα να δούμε πιο κριτικά την ηλικιακή σύνθεση της Βουλής και να θέσουμε και εκεί ανάλογα όρια. Όχι άλλες δικαιολογίες – η αλλαγή είναι απαραίτητη και επιτακτική.
Πως καταλαβαίνει ο ανιχνευτής ψεύδους ότι λες ψέματα; Τι γίνεται αν δε λες και αυτός δείξει ότι λες;
Ξέρεις τι είναι αυτό το μπλε-γκρι σημάδι στην πλάτη που έχουν οι Ασιάτες όταν γεννιούνται;
Πώς πρέπει να ξεπαγώσεις το κοτόπουλο για να μη το μετανιώσεις;
Ένας από τους πιο περίεργους θανάτους ever ήταν αυτός του Αισχύλου