Προτίμησε να γίνει χαμάλης στο Άμστερνταμ παρά βεζίρης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και ίδρυσε μια από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα

Γεννήθηκε γύρω στο 1725 στη Ζαγορά του Πηλίου και έμεινε ορφανός από μικρός. Δεν πήγε ποτέ σχολείο, αλλά έμαθε μόνος του Αρχαία και Νέα Ελληνικά, Ιταλικά και Ολλανδικά. Χωρίς δασκάλους, χωρίς πανεπιστήμιο. Μόνο με θέληση και χαρτί. Έφτασε να αποκτήσει μία από τις πιο πλούσιες βιβλιοθήκες της εποχής του. Τον έλεγαν Ιωάννη Πρίγκο.

Ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια και πέρασε στη Βενετία και τη Σμύρνη. Κάποια στιγμή στη Σμύρνη μπλέχτηκε σε ένα επεισόδιο με τις οθωμανικές αρχές. Δεν είναι ξεκάθαρο τι έγινε, αλλά ήταν αρκετό για να τον διώξει. Αργότερα έγραψε: «Κάλλιο αλλού χαμάλης, παρά στον Τούρκο βεζίρης, όπου δεν ηξεύρεις πού έχεις το κεφάλι σου». Δεν ήταν μόνο λόγια. Το εννοούσε.

Το 1755 εγκαταστάθηκε στο Άμστερνταμ. Έκανε εμπόριο, έβγαλε λεφτά, αλλά το μυαλό του δεν έφυγε ποτέ από τη Ζαγορά. Ήθελε να φτιάξει εκεί μια βιβλιοθήκη όπως αυτή που είχε δει στην Ολλανδία. Μάζεψε 800 σπάνια βιβλία. Εκδόσεις της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έργα Βυζαντινών, πατέρων της εκκλησίας, χρονογράφους, φιλοσοφία, άτλαντες, χάρτες. Τα έστειλε στη Ζαγορά, μέσω Σμύρνης.

Το 1762 άρχισε το όνειρο. Μέχρι το 1776, το ένα βιβλίο έφτανε πίσω από το άλλο. Μετά από χρόνια ξενιτιάς, το 1776 γύρισε ο ίδιος. Μαζί με τον Πατριάρχη Καλλίνικο Γ’, που ήταν επίσης Ζαγοριανός, ίδρυσαν δύο ιδρύματα: ένα δημοτικό σχολείο και το περίφημο Ελληνομουσείο. Όλα πληρωμένα από τον Πρίγκο.

Το σχολείο του Πρίγκου δεν ήταν ένα απλό κατώτερο σχολείο της κοινότητας. Ήταν φυτώριο ανθρώπων που αργότερα θα γράψουν ιστορία. Από εκεί αποφοίτησαν ο Άνθιμος Γαζής και ο Γρηγόριος Κωνσταντάς. Δίδασκαν ελληνικά, ιστορία, φυσική, μαθηματικά και γεωγραφία. Σε μια εποχή που ακόμα και η λέξη «φυσική» ακουγόταν εξωτική στα χωριά.

Έγραφε ο ίδιος. Το πιο σημαντικό του έργο, το «Χρονικό του Άμστερνταμ», καταγράφει τα πάντα γύρω από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1768–1774) και τη ζωή της ελληνικής παροικίας στην Ολλανδία. Ένα άλλο έργο του ήταν ένα είδος ημερολογίου, όπου με χιούμορ σχολίαζε τις ειδήσεις της εποχής. Διάβαζε ολλανδικές εφημερίδες και σημείωνε τα πάντα, ειδικά για τα Βαλκάνια και το Αιγαίο.

Δεν έμεινε απλός συλλέκτης. Έγινε εκδότης. Επανεξέδωσε έργα όπως το βιβλίο του Ηλία Μηνιάτη «Η Πέτρα του Σκανδάλου» και το θεολογικό έργο του Ευγένιου Βούλγαρη «Ορθόδοξος Ομολογία». Στα χρόνια του, δεν υπήρχε τίποτα πιο επαναστατικό από το να μιλάς για παιδεία, γραμματεία και ιδέες.

Πέθανε το 1789, την ίδια χρονιά που ξεκινούσε η Γαλλική Επανάσταση. Δεν την πρόλαβε. Αλλά στο δικό του βουνό, στο Πήλιο, είχε ήδη σπείρει το δικό του φως.

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΗΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΟΝΟΥΣ;