Οι σπάνιες γαίες που υπάρχουν στη Σελήνη, καθώς και οποιοσδήποτε άλλος φυσικός πόρος, αποτελούν αντικείμενο διεθνούς δικαίου. Η ιδιοκτησία και η εκμετάλλευσή τους καθορίζονται από διεθνείς συνθήκες και κανόνες που έχουν αναπτυχθεί για το διάστημα.
Η Συνθήκη για το Διάστημα (1967) είναι η βασική συνθήκη που ρυθμίζει την εξερεύνηση και χρήση του διαστήματος. Ορίζει ότι η Σελήνη και άλλοι ουράνιοι σώματα ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και δεν μπορούν να διεκδικηθούν από καμία χώρα ή άτομο ως ιδιοκτησία. Έτσι, οποιαδήποτε δραστηριότητα πρέπει να γίνεται για το όφελος όλης της ανθρωπότητας.
Η Συνθήκη για τη Σελήνη (1979) επεκτείνει την αρχή της Συνθήκης του Διαστήματος, δηλώνοντας ότι οι φυσικοί πόροι της Σελήνης είναι “κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας”. Προβλέπει ότι η εκμετάλλευση αυτών των πόρων πρέπει να γίνεται μέσω ενός διεθνούς πλαισίου, αλλά η συνθήκη δεν έχει επικυρωθεί από σημαντικές διαστημικές δυνάμεις, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία, και η Κίνα.
Παρά τις συνθήκες, πολλές χώρες και εταιρείες εξετάζουν τη δυνατότητα εξόρυξης πόρων από τη Σελήνη, με βασικό ενδιαφέρον τις σπάνιες γαίες, το ήλιο-3 και άλλα υλικά.
Ορισμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ (μέσω του Space Act 2015) και το Λουξεμβούργο, έχουν υιοθετήσει νόμους που επιτρέπουν σε ιδιωτικές εταιρείες να εξορύσσουν και να εκμεταλλεύονται πόρους από το διάστημα.
Οι σπάνιες γαίες (όπως νεοδύμιο, δυσπρόσιο, λανθάνιο) είναι στοιχεία που χρησιμοποιούνται στην τεχνολογία και τη βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας. Στη Σελήνη, εκτιμάται ότι υπάρχουν σε μεγάλες ποσότητες.
Η ύπαρξή τους έχει δημιουργήσει ενδιαφέρον για μελλοντική εξόρυξη, αλλά παραμένουν τεχνικές και οικονομικές προκλήσεις για την πραγματοποίηση τέτοιων εγχειρημάτων.