Η Ελλάδα θα μπορούσε θεωρητικά να καλύψει όλες τις ενεργειακές της ανάγκες μέσω της παραγωγής πράσινου υδρογόνου από θαλάσσιες ανεμογεννήτριες, αλλά υπάρχουν σημαντικές τεχνικές, οικονομικές και άλλες προκλήσεις.
Το Αιγαίο και το Ιόνιο έχουν ιδανικές συνθήκες για υπεράκτια αιολικά πάρκα όμως τα μεγαλύτερα βάθη της ελληνικής θάλασσας απαιτούν πλωτές ανεμογεννήτριες (floating offshore wind).
Το ηλεκτρικό ρεύμα από τις ανεμογεννήτριες χρησιμοποιείται για τη διάσπαση νερού (Η₂Ο) σε υδρογόνο (Η₂) και οξυγόνο (Ο₂) μέσω ηλεκτρόλυσης ενώ ο υδρογόνο μπορεί να αποθηκευτεί ή να μετατραπεί σε αμμωνία (NH₃) για ευκολότερη μεταφορά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη βιομηχανία, τις μεταφορές και την ηλεκτροπαραγωγή.
Τα οχήματα υδρογόνου και τα καύσιμα κυψελών υδρογόνου (fuel cells) είναι μια εναλλακτική στα ορυκτά καύσιμα. Στόλοι λεωφορείων, φορτηγών και πλοίων μπορούν να λειτουργούν αποκλειστικά με υδρογόνο.
Τα υπεράκτια αιολικά πάρκα είναι ακριβά, αλλά οι τιμές πέφτουν ενώ χρειάζονται κρατικά κίνητρα και επενδύσεις για ανάπτυξη. Επίσης να σημειωθεί ότι το υδρογόνο είναι δύσκολο στη μεταφορά και απαιτεί ασφαλείς δεξαμενές ή μετατροπή σε άλλα καύσιμα.
Η Ελλάδα με αρκετές ανεμογεννήτριες και επενδύσεις μπορεί να γίνει ενεργειακά αυτάρκης. Πρακτικά, όμως χρειάζονται 10-20 χρόνια για την πλήρη μετάβαση.
Η Ελλάδα έχει μεγάλο δυναμικό σε αιολική και ηλιακή ενέργεια, άρα μπορεί να γίνει ηγέτης στο υδρογόνο στη Μεσόγειο.
Η Ελλάδα μπορεί να παράγει πράσινο υδρογόνο από θαλάσσιες ανεμογεννήτριες και να μειώσει την εξάρτηση από εισαγόμενα καύσιμα. Η μετάβαση αυτή δεν είναι εύκολη, αλλά είναι μια ρεαλιστική επιλογή για το μέλλον, ειδικά αν υπάρξει ευρωπαϊκή και ιδιωτική χρηματοδότηση.