Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε απ’ αυτό μόνο. Είχε μία εικόνα τις πρώτες αγωνιστικές που ήταν εντυπωσιακή. Μία ομάδα να φαίνεται με γυμνό μάτι, εμπειρικά και δίχως τη βοήθεια καμίας στατιστικής ότι πηγαίνει πρώτη σ’ όλες τις μπάλες. Πως «πνίγει» τον αντίπαλο, δεν τον αφήνει να κάνει «κιχ» και δεν τα παρατάει ποτέ.
Ούτε ο κόσμος, ούτε οι δημοσιογράφοι έπεσαν τόσο έξω στην ανάλυση του «μαύρου κουτιού» της Κρήτης. Τίποτα από τα παραπάνω ο Παναθηναϊκός δεν τα είχε. Αρχικά, αποδέχτηκε την ήττα στο 3-1. Εκεί κατέβηκε ο διακόπτης, έσβησαν τα πάντα. Λογικό να συμβαίνει, αλλά εν προκειμένω επιβάλλεται να το καταλάβουν και οι ίδιοι στην ομάδα ότι συνέβη. Δεν είναι κακό. Ίσως, μάλιστα, μπορεί να βοηθήσει η επίγνωση της κατάστασης για να μην συμβεί ξανά.
Δεν έχει πολλά όπλα αγωνιστικά αυτός ο Παναθηναϊκός. Ούτε το πιο ακριβό ρόστερ, ούτε τους ποιοτικότερους παίκτες σε ατομικό επίπεδο. Επομένως οποιαδήποτε παραφωνία, τύπου Ηρακλείου, κι αν υπάρξει έχει άμεση εξήγηση. Στις τάξεις του «τριφυλλιού» θεωρούν ότι δεν χάθηκε το ματς, επειδή η ομάδα ήταν soft. Αρνούνται ότι ήταν βασικά…
Σύμφωνα με μετρήσεις που έγιναν από εταιρεία που συνεργάζεται με το «τριφύλλι», στο πρώτο ημίχρονο ο ΟΦΗ είχε 36 κερδισμένες μονομαχίες επί συνόλου 83 (ποσοστό 43%). Ο Παναθηναϊκός είχε 47 αντίστοιχα (ποσοστό 57%). Στο δεύτερο μέρος οι Κρητικοί μέτρησαν 45 στις 92 και οι «πράσινοι» 47 στις 92. Στην άμυνα το ποσοστό ήταν υπέρ των φιλοξενούμενων στις κερδισμένες μονομαχίες (61% έναντι 39%). Στην επίθεση 47% έναντι 53% του ΟΦΗ.
Αν το «θέλω» μετριέται με αριθμούς, τότε πράγματι το βαρύ 3-1 στο Ηράκλειο δεν ήρθε από έλλειμμα πάθους, ανταγωνιστικότητας, ψυχολογικής δύναμης. Έξω απ’ αριθμούς, όμως, που έδειξε εμπράκτως ο Παναθηναϊκός πως το θέλει περισσότερο;