Ο Ανδρέας Δημάτος με ανάρτηση του στα social media έθεσε το πλαίσιο της πιθανής επιστροφής στην αγωνιστική δράση με την επανεκκίνηση στο ποδόσφαιρο.
Αναλυτικά όσα έγραψε ο Ανδρέας Δημάτος στο Facebook:
«Ας μην γελιόμαστε και ας δούμε την αλήθεια κατάματα… Το περίφημο social distancing στην εποχή του κορωνοϊού πλήττει περισσότερο τη βιομηχανία του θεάματος, μέρος της οποίας είναι και ο αθλητισμός με το ποδόσφαιρο. Και αυτό θα έπρεπε να απασχολεί αυτή τη στιγμή τη δική μας κοινωνία, τον δικό μας μικρόκοσμο, πολύ περισσότερο από τις ανούσιες επικοινωνιακές κοκορομαχίες. Πιστεύω ότι τις βαρέθηκε και ο κόσμος…
Γιατί αν δεν είχε βαρεθεί το ερώτημα σήμερα για το πότε θα κυλήσει η μπάλα στο χορτάρι θα ήταν πολύ πιο έντονο στην κοινωνία απ’ ότι εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι ότι απασχολεί τον μέσο Ελληνα… Και αυτό αποτελεί τη δική μας ήττα. Αλλά για αυτό φταίμε εμείς και κανένας άλλος! Και η μεγάλη δυσκολία έγκειται στη φύση του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο κόσμος που το παρακολουθεί. Το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα. Το ποδόσφαιρο είναι μια ζεστή αγκαλιά είτε στη νίκη είτε στην ήττα, το ποδόσφαιρο είναι και σωματική αλλά και ψυχική επαφή.
Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να σκοράρεις και να πανηγυρίζεις κουνώντας τους αγκώνες, στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να παίξεις με μάσκα, στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να κρατήσεις απόσταση ούτε από τον αντίπαλο, ούτε από τον συμπαίκτη. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να διαχωρίσεις τον ιδρώτα που κυλάει στο χορτάρι! Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Οτι θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά ή ότι θα πρέπει όλοι μαζί να προσπαθήσουμε για την επιστροφή στην κανονικότητα; Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Αλλά αυτό το δύσκολο ταξίδι θα πρέπει να αρχίσει με το πρώτο βήμα. Και μετά με το επόμενο. Και το αμέσως επόμενο μέχρι τη σέντρα, αν τελικά αποδειχθεί ότι είναι εφικτό να γίνει.
Ακόμα και οι ειδικοί, άνθρωποι που έχουν βγάλει τα μάτια τους μελετώντας τις επιδημίες, στην επόμενη φάση του σχεδίου «βγαίνουμε και πάλι στο φως» είναι στο βλέποντας και κάνοντας. Πώς είναι δυνατόν το ποδόσφαιρο ή η Λίγκα ή οι πρόεδροι ή οι παίκτες να έχουν τις απαντήσεις από τώρα σε όλα τα πιθανά και απίθανα ερωτήματα; Οι επιλογές είναι δύο και είναι μετρημένες. Ειδικά σε χώρες όπως η δική μας που πέτυχε στο πρώτο κομμάτι του σχεδίου και έχει ελέγξει την κατάσταση.
Είτε το παρατάς και σηκώνεις τα χέρια στο Θεό παρακαλώντας να βγει το εμβόλιο για να συνεχίσεις τη ζωή σου στο ποδόσφαιρο από το σημείο που το σταμάτησες, χωρίς το θέμα σου να είναι αν θα παίξεις το καλοκαίρι ή όχι. Δεν θα μπορείς να παίξεις ΠΟΤΕ χωρίς το εμβόλιο! Είτε όπως όλοι οι επαγγελματικοί χώροι προσπαθείς όσο πιο συντεταγμένα γίνεται να προσαρμοστείς στις συνθήκες, να προχωρήσεις μπροστά και αν οι ειδικοί σου ανάψουν το πράσινο φως αφού εννοείται ότι η υγεία είναι πάνω απ΄όλα, δίνεις με προσοχή τον αγώνα επιστροφής στην μερική κανονικότητα ελπίζοντας να ξανασυναντηθείς κάποια στιγμή στο 100% με αυτό που (υποτίθεται ότι) αγαπάς.
Σε γενικές γραμμές αυτό το μήνυμα έστειλε σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο ενόψει των αποφάσεων της κυβέρνησης κατόπιν της εισήγησης των ειδικών. Εκτιμώ ότι θα είναι μεγάλο πλήγμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι τόσο αν δεν ξεκινήσει επειδή ιατρικά θα κριθεί με επιχειρήματα ότι αυτό δεν είναι δυνατόν όσο αν στην απόφαση τεθεί και η παράμετρος… «γιατί μέσα σ’ όλα που έχουμε να βάλουμε και τον πονοκέφαλο του ποδοσφαίρου, χωρίς να καίγεται και κανείς στην πραγματικότητα;»…
Ενα ποδόσφαιρο, το οποίο όλοι βεβαίως θα βλέπαμε, θα αντιμετωπίζαμε και θα του φερόμασταν διαφορετικά, θα έπρεπε να αποτελεί μία παρηγοριά στην ταλαιπωρημένη κοινωνία. Αν ή ίδια η κοινωνία, έξω από τον δικό μας μικρόκοσμο, δεν το βλέπει έτσι ή δεν το βλέπει με την ίδια ένταση, τότε θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι ο κορωνοϊός στη δική μας πραγματικότητα δεν θα έχει επιφέρει από μόνος του το αδιέξοδο…
Ακόμα είναι νωρίς για συμπεράσματα ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά το ποδόσφαιρο στην κανονικότητά του είναι τόσο δυνατό, που θα καταφέρει να βρει τις λύσεις και να συνεχίσει. Αφού πρώτα όλοι μας καταφέρουμε να διαχωρίσουμε το σοβαρό της υπόθεσης από τα κατά τόπους μικροσυμφέροντα και ψευτοεγωισμούς…»
