Φράνσον: Ο νέος Πρίγκιπας της ΑΕΚ και αγαπημένο παιδί του Μαϊστόροβιτς

Ο Αλεξάντερ Φράνσον γίνεται παίκτης της ΑΕΚ και είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή για να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Δεκέμβριος του 2015 ήταν. Φρέσκος πρωταθλητής Σουηδίας, είχε πάει διακοπές στο Μεξικό με την τότε ακόμα κοπέλα του και νυν γυναίκα του, όταν τον πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης του. Για να τον ενημερώσει για το ενδιαφέρον της Βασιλείας. «Η ζωή μου ως ενήλικος ξεκίνησε εκείνη τη στιγμή», θα πει πιο μετά.

Ο Μαϊστόροβιτς πάντα τον πρόσεχε τον Φράνσον

Τον προόριζαν για αντικαταστάτη του Μοχάμεντ Ελνένι, ο Αιγύπτιος είχε μόλις πάρει τη μεγάλη μεταγραφή στην Άρσεναλ. Το ωραίο είναι πως το κονέ το έκανε ο… Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς! O άλλοτε τεχνικός διευθυντής και παίκτης της «Ένωσης» δοκίμαζε τότε την τύχη του ως μάνατζερ, εν προκειμένω ως ενδιάμεσος.

Είπε στους ανθρώπους της Βασιλείας πως στην πατρίδα του υπήρχε ένας άκρως υποσχόμενος μέσος, φουλ εξελίξιμος. Τον άκουσαν πολύ προσεκτικά, η γνώμη του άλλωστε μετρούσε στους «ροτ μπλάου» – δικό τους παιδί ο «Μαΐστρο», με σημαντική καριέρα με την κυανέρυθρη φανέλα.

Ωστόσο ο Φράνσον αποδείχτηκε πως δεν ήταν έτοιμος. Η Βασιλεία ήταν παραπάνω από αυτό που μπορούσε να σηκώσει. Παρά την καλή του εκκίνηση με τον Ουρς Φίσερ στον πάγκο. Με τον επόμενο κόουτς, Ράφαελ Βίκι δεν έκανε ποτέ χωριό.

Προϊόντος του χρόνου, έπαιζε όλο και λιγότερο, τελικά το κοντέρ σταμάτησε στις 66 εμφανίσεις. Ούτε ο βραχύβιος δανεισμός του στη Λοζάνη και οι 12 συμμετοχές του εκεί άλλαξαν κάτι ουσιαστικά. Άρχισε να νιώθει πως χάνει τον καιρό του, ενώ του κόστισε που έμεινε εκτός από το Μουντιάλ της Ρωσίας – ήταν το μεγάλο του όνειρο.

Ο Φράνσον γύρισε στην οικογένεια για να βρει την ευτυχία

Επέστρεψε έτσι μετά από δύο και κάτι χρόνια (2016-18) σε αυτά που ήξερε, σε αυτά που αγαπούσε. Έχουμε την τάση στα ζόρια να αποζητάμε το οικείο. Και για τον Αλεξάντερ Φράνσον η Νόρκεπινγκ ήταν οικογένεια. Από παιδάκι εκεί, μαζί της πέρασε στον κόσμο των ενηλίκων. Ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας.

Το πρόωρο και μάλλον άδοξο comeback στα πάτρια εδάφη δεν άφησε κανέναν να του το προσεγγίσει ως αποτυχία, υποβιβασμό. Γιατί πρώτος ο ίδιος δεν το αντιμετώπισε έτσι. Ήταν, έτσι το είδε, το reboot. Η αναζήτηση εκ νέου της ευτυχίας. Κι όντως, γρήγορα έγινε εκ νέου φουλ σημαντικός. Το ότι του εμπιστεύτηκαν το περιβραχιόνιο του αρχηγού το περιγράφει ιδανικά.

Δεν ήταν κάπτεν πάντως μέχρι τέλους. Του αφαιρέθηκε η αρχηγία όταν έγινε σαφές πως δεν θα ανανεώσει. Κάτι πάντως που έγινε σε πολιτισμένο κλίμα. Οικογενειακά…

Εξ αρχής άλλωστε ήταν ειλικρινής μαζί τους. Ήθελε να δοκιμάσει ξανά στο εξωτερικό, καιρό το έψαχνε. Το καθυστέρησε επειδή η σύντροφός του έμεινε έγκυος και δεν ήθελε να φύγει από τη Σουηδία πριν από τη γέννα και πριν επίσης περάσουν λίγοι μήνες με το μωρό στη ζωή του(ς). Η επαγγελματική ασφάλεια πήγαινε μαζί με τις νέες του ευθύνες ως μπαμπάς.

Παραλίγο Βίλεμ, τελικά αυτό που δεν έγινε πριν από τρία χρόνια

Αυτή τη φορά, ήταν αποφασισμένος. Είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Όλα έδειχναν πως η νέα του στέγη θα ήταν αυτή της Βίλεμ. Μόνο που η μεταγραφή στην ολλανδική ομάδα χάλασε τελευταία στιγμή.

Άνοιξε έτσι ο δρόμος για την ΑΕΚ. Ήταν, φαίνεται, της μοίρας του γραφτό. Πριν από τρία χρόνια, είχε φτάσει πολύ κοντά στην Ένωση. Με τον Μαϊστόροβιτς να μεσολαβεί και τότε – παλιά του τέχνη!  Ο Φράνσον είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά για μεταγραφή, μόνο που τα πράγματα δεν προχώρησαν στις συζητήσεις μεταξύ των δύο ομάδων. Δεν τα βρήκαν στο οικονομικό.

«Η Αθήνα είναι μια ωραία πόλη να ζει κανείς και η ΑΕΚ είναι ένα κλαμπ που όλο ανεβαίνει. Παίζει επίσης μόνιμα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αλλά δεν υπήρξε συμφωνία», είχε πει τότε κάνοντας σαφές πως η Ένωση τον «έψηνε» ως προοπτική.

Το ποδόσφαιρο στο DNA και η περιπέτεια με την υγεία του

Γονιδιακά, η μπάλα κυλάει στο αίμα του. Ο παππούς του, Τόνι Μάρτινσον ήταν επίσης ποδοσφαιριστής, διεθνής μάλιστα με τη Σουηδία στα 60s. Θρύλος της Νόρκεπινγκ.  Ο πατέρας του, ο θείος του και ο αδελφός του έπαιξαν επίσης στην ομάδα, αλλά χωρίς να κάνουν το άλμα ως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Έμεινε αυτός συνεπώς, το καμάρι της οικογένειας και ο συνεχιστής της παράδοσης.

Η πιο επώδυνη στιγμή της καριέρας του ήταν στις αρχές του 2021. Ξεκίνησε ως ενόχληση στο λαιμό. Έγινε ένας επίμονος πυρετός που δεν έπεφτε με τίποτα. Πέντε μέρες σταθερά το θερμόμετρο μεταξύ 39 και 40. «Φοβήθηκα πως θα πεθάνω», θα πει αργότερα. Ήταν και η εποχή που μόλις είχαμε αρχίσει να ακούμε κάτι για έναν ιό από την Κίνα. Πού να φανταζόμασταν πως αυτή ήταν απλώς η εισαγωγή του εφιάλτη του κορονοϊού…

Δεν ήταν πάντως κάτι τέτοιο παρά τις σχετικές «πλάκες» που του έκαναν οι συμπαίκτες του. Λοιμώδης μονοπυρήνωση, η διάγνωση. Του χορηγήθηκε θεραπεία με αντιβιοτικά, με το που ένιωσε καλύτερα όμως βιάστηκε να επιστρέψει στις προπονήσεις, ήθελε να είναι έτοιμος για την Εθνική του ομάδα.

Δεν άκουσε τι του έλεγε το σώμα του, γρήγορα μετάνιωσε για το λάθος του. Ξανά πυρετός, νέα σειρά αντιβιοτικών, στο μεταξύ είχε μολυνθεί με στρεπτόκοκκο. Του πήρε συνολικά ένα μήνα για να συνέλθει.

Σημείο αναφοράς στη μεσαία γραμμή και ένας ώριμος «Πρίγκιπας»

Αυτή ήταν η μοναδική φορά που έμεινε εκτός γηπέδων για καιρό. Γενικώς δεν βγάζει τραυματισμούς, δεν αρρωσταίνει εύκολα. Στην Νόρκεπινγκ ήταν το σημείο αναφοράς στη μεσαία γραμμή. Με κύρια όπλα την εξυπνάδα και την ηρεμία.

Από τα πόδια του περνούσαν σχεδόν όλες οι επιθέσεις. Το να κυκλοφορεί την μπάλα με επιμονή και ακρίβεια είναι το μεγαλύτερο ατού του. Γι’ αυτό και του αρέσει να παίζει σε ομάδες που κάνουν παιχνίδι. Ένα καθαρό 8άρι, που όμως έχει την παιδεία για να καλύψει κι άλλες θέσεις στο κέντρο.

Είναι επίσης γνώστης του πρωταθλητισμού. Άφησε τη Νόρκεπινγκ ως κάτοχο του τίτλου στη Σουηδία (μετά από 26 χρόνια), πήγε σε μια Βασιλεία που τότε έκανε ό,τι ήθελε στα ελβετικά ποδοσφαιρικά πράγματα και πήρε ακόμα δύο πρωτιές (και ένα Κύπελλο). Έχει, επίσης, τιμή του και καμάρι του τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.

Στα 27 του, αποτελεί μακρινή ανάμνηση εκείνου του παιδιού που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε στην πρώτη του απόπειρα μακριά από τη χώρα του. Σχεδόν τον… ξεχνούσαν πως υπήρχε. Μέχρι που ερχόταν η ώρα για προπόνηση. Στο γήπεδο έφευγαν όλες οι ντροπές.

Και η μόνη φορά που είπε μια κουβέντα παραπάνω για τον εαυτό του είναι όταν τον ρώτησαν τη γνώμη του για τον Ζλάταν σε μια συνέντευξή του όταν είχε πρωτοπάει στην Ελβετία. «Είναι ο βασιλιάς», απάντησε. «Και εσύ τι είσαι;» πήρε την πάσα ο δαιμόνιος ρεπόρτερ. «Εγώ είμαι Πρίγκιπας!», απάντησε αυθόρμητα και γελώντας. Να δούμε αν ο Φράνσον θα γίνει τέτοιος στην ΑΕΚ…