Η αναζήτηση συνεχιζόταν για αρκετές μέρες, αλλά πλέον φαίνεται ότι αυτή έφτασε στο τέλος της, τουλάχιστον για την θέση του σέντερ μπακ. Ο Μάριος Οικονόμου προβάλλει ως το φαβορί για τα στόπερ και η μεταγραφή του, αν αυτή πραγματοποιηθεί, θα είναι η τρίτη στα τρία τελευταία χρόνια με άρωμα…Καμπιονάτο.
Πριν από τον ταλαντούχο αμυντικό, είχαν προηγηθεί οι Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος και Παναγιώτης Κονέ, οι οποίοι το καλοκαίρι του 2016 και του 2017, είχαν υποράψει στην «Ενωση». Οι «κιτρινόμαυροι» λοιπόν, επιμένουν «ιταλικά» επαναπατρίζοντας Έλληνες διεθνείς στη Σούπερ Λιγκ. Οι τρεις περιπτώσεις διατηρούν όμως και κάποια άλλα κοινά στοιχεία, τα οποία σίγουρα «κουμπώνουν» με τα «θέλω» της ΑΕΚ.
Ελληνικός κορμός
Καταρχάς, όλοι τους, όντες Έλληνες διεθνείς ενισχύουν τον μεγάλο στόχο που είχε θέσει η ομάδα από το 2013. Την δημιουργία δηλαδή γηγενούς κορμού, από ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν την εγχώρια πραγματικότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως και ο Οικονόμου, πριν αναχωρήσει για την Ιταλία, είχε αγνωνιστεί για δύο σεζόν στον ΠΑΣ.
Το μομέντουμ
Ένας ακόμα κοινός τόπος των τριών, αποτελεί το γεγονός ότι όλοι επαναπατρίζονται την καλύτερη δυνατή στιγμή, έχοντας «χτίσει» βιογραφικό και ευρισκόμενοι στην ιδανική ποδοσφαιρική ηλικία (Χριστοδουλόπουλος 29, Κονέ 30 και Οικονόμου 26) προκειμένου να καθιερωθούν και να ξεχωρίσουν σε έναν μεγάλο σύλλογο, όπως η ΑΕΚ.
Εμπειρία
Τόσο οι Λάζαρος (τέσσερα χρόνια) και Κονέ (εξίμισι χρόνια), όσο και ο Οικονόμου (πέντε χρόνια), μέτρησαν τουλάχιστον τέσσερις σεζόν είτε στη Serie A είτε στη Serie B. Αυτή η εμπειρία λειτουργεί ως ένα πολύτιμο «μπαγκάζι», το οποίο δεδομένα ενισχύει το παιχνίδι τους.
Προσθήκη νέου στοιχείου
Επίσης, ο καθένας τους έφερε στην ΑΕΚ κάτι καινούργιο στην ομάδα. Ο Λάζαρος για παράδειγμα το απρόβλεπτο και τα εξαιρετικά στημένα. Ο Κονέ έδωσε νέα πνοή στν άξονα, αποτελώντας ένα ικανό «οχτάρι» που όχι μόνο απειλούσε με το μακρινό σουτ, αλλά παράλληλα προσέδιδε ηρεμία στη μεσαία γραμμή. Τώρα, στην περίπτωση του Οικονόμου, ο Γιαννιώτης στόπερ θα προσδώσει ύψος και δύναμη συνδυασμένα με τακτική πειθαρχία, την οποία ορισμένες φορές ο Βράνιες έδειχνε να χάνει.