Ο Νταμιέν Λε Ταλέκ είπε το «ναι» στην ΑΕΚ. Τι μέρους του λόγου είναι, ποδοσφαιρικά και όχι μόνο; Απαντήσεις!
Από τη Ρεν ως τη Μονπελιέ και τώρα στην ΑΕΚ προς επιβεβαίωση του Sportime, με στάσεις σε Ντόρτμουντ, Ρωσία, Ουκρανία και Βελιγράδι (Ερυθρός Αστέρας). Κανείς δεν μπορεί να πει πως ο Νταμιέν Λε Ταλέκ δεν τολμά. Ούτε ότι φοβάται να δοκιμάσει πράγματα, να ανακαλύψει νέους τόπους, ορίζοντες και σκέψεις, ανθρώπινες και ποδοσφαιρικές. Η Αθήνα προστίθεται πλέον στους σταθμούς του και υποδεχόμαστε έναν 31χρονο Γάλλο που δεν είναι ο «μέσος όρος». Από πολλές απόψεις.
Γιούργκεν Κλοπ, ο μέντορας
Μπάλα έμαθε στη Βρετάνη, στη Ρεν. Επιθετικός ήταν αρχικά, με είδωλο τον Νικολά Ανελκά και 17 ετών όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Παρότι ήταν ο ήρωας της β’ ομάδας στο φημισμένο τουρνουά Gambardella πετυχαίνοντας το νικητήριο γκολ στον τελικό απέναντι στην Μπορντό του 2008, ζήτησε αμέσως μετά να τον αφήσουν να φύγει επειδή δεν του εγγυόντουσαν χρόνο συμμετοχής στην α’ ομάδα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πρώτη σημαντική έκφραση αυτού που ο ίδιος αποκαλεί ακόμα ως το μεγαλύτερο ελάττωμά του: την ανυπομονησία.
Καταφέρνει να περάσει το δικό του και μάλιστα όχι για να πάει όπου και όπου. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ ήταν ο επόμενος σταθμός του. Το καλοκαίρι του 2009. Εκεί θα βρει τον Γιούργκεν Κλοπ. Τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο, όπως εξηγεί: «Είναι ο κορυφαίος προπονητής που είχα ποτέ. Αυτός άλλαξε τα πάντα στο παιχνίδι μου, αυτός με μετέφερε στη μεσαία γραμμή. Σε μια ομάδα γεμάτη με σταρ, πάντα έβρισκε μια θέση και για μένα. Με έβαζε όπου μπορούσε: δεξί μπακ, αμυντικό χαφ…. Είναι ένας κόουτς πολύ αυστηρός στο γήπεδο και πολύ ανοιχτός μακριά από αυτό. Ήταν ο δεύτερος πατέρας μου, μου μιλούσε κάθε μέρα, ήθελε να ξέρει τα πάντα…»
Η στοργή και η προσοχή από τον νυν τεχνικό της Λίβερπουλ δεν επαρκούσαν. Σε ένα ρόστερ με σούπερ παίκτες όπως οι Ματς Χούμελς και Μάριο Γκέτσε, ο Λε Ταλέκ προσπάθησε, αλλά δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει. Κυρίως με τις ρεζέρβες έπαιζε, μέχρι που ήρθε ένας τραυματισμός στον ώμο να τον αφήσει εκτός για πολλούς μήνες. Τον Ιανουάριο του 2012, μετά από μόλις 8 εμφανίσεις σε μια τριετία με τους Βεστφαλούς, κατανοεί ότι δεν οφείλει να προσπαθεί άλλο εκεί, του το κάνουν άλλωστε σαφές και οι Γερμανοί. Επιστρέφει στην πατρίδα. Ξανά Βρετάνη. Αλλά για λογαριασμό της Ναντ. Στη Ligue 2, τότε. Μισή σεζόν μόνο, 8 ματς (πάλι) όλα κι όλα, πρακτικά σαν τίποτα.
Ο «πόλεμος» της επιστροφής
Η επόμενη επιλογή του ξαφνιάζει. Ουκρανία, στην εντελώς άσημη Χοβέρλα. Μα πώς βρέθηκε εκεί; Ας μας τα διηγηθεί ο ίδιος. Είναι μια πικρή ιστορία: «Ήταν μια από τις λίγες ομάδες που με ήθελαν τότε. Στην Ντόρτμουντ, τα είχα όλα και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα μέρος που δεν είχαμε καν προπονητικό κέντρο. Ο ατζέντης μου που ήθελε να πάω εκεί. ‘Η αυτό ή θα σταματούσα την μπάλα. Μετά από λίγο άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία και ο πρόεδρος της ομάδας είχε οικονομικά προβλήματα. Έκανα επτά μήνες να πληρωθώ. Αλλά το χα βάλει στόχο να αντέξω…».
Αυτή η επιμονή τον έκανε να τα καταφέρει, να συνεχίσει και λίγο μετά να του προκύψει η ευκαιρία να επιστρέψει στον, ας μας επιτραπεί, κανονικό ποδοσφαιρικό κόσμο. Τον Ιούλιο του 2014 μετακόμισε στη Ρωσία για λογαριασμό της Μορντόβια Σαράνσκ. Η χώρα αυτή του σημάδεψε τη ζωή. Εκεί γνώρισε τη γυναίκα του (Κριστίνα), έχει πια και αυτή την υπηκοότητα – γι’ αυτό άλλωστε και κάποια στιγμή φέτος ονειρευόταν να παίξει στο Euro 2020!
Στην Premier League της Ρωσίας βρήκε τον καλό του εαυτό, κάνοντας μια πολύ παραγωγική διετία. Ο Ερυθρός Αστέρας είχε μάτια εκεί και τον Γενάρη του 2016 τον απέκτησε, αντί 250.000 ευρώ. Στο Βελιγράδι και στο «Μαρακανά», ο Νταμιέν Λε Ταλέκ ένιωσε αμέσως οικεία και κυρίως έγινε καλύτερος. Έπαιξε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, απέκτησε ποικιλία στο παιχνίδι του παίζοντας και ως στόπερ, δέθηκε με την ομάδα και τον κόσμο. Του ταίριαζε αυτή η καλώς εννοούμενη «τρέλα» των Σέρβων. Εκεί άλλωστε γνωρίστηκε και με τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Έχοντας εξαιρετική συνεργασία. Ο καρπός αυτού είναι το τωρινό του «ναι» στην ΑΕΚ.
Χάρη στον Μιλόγεβιτς, όπως ο αδελφός του!
Μεσολάβησε, βέβαια, η Μονπελιέ. Μια ολόκληρη τριετία, αρχής γενομένης από το 2018. Μπορούσε να επιστρέψει στη Ρωσία τότε (Λοκομοτίβ Μόσχας), προτίμησε όμως την παλινόστηση. Επειδή ήθελε να δείξει στους συμπατριώτες του ότι άξιζε πολύ περισσότερα, ότι δεν τον είχαν μετρήσει σωστά και ότι είχε το επίπεδο για να αγωνίζεται στη Ligue 1. Η αρχή ήταν εντυπωσιακή. Έγινε βασικός, έγινε σημείο αναφοράς. Επί μακρόν. Μέχρι ένα ματς με τη Ρεμς και μια μοιραία αποβολή, που του κόστισε 4 αγωνιστικές τιμωρίας. Από εκεί και μετά, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Λίγο λίγο και σταδιακά πολύ.
Ήρθε και ο κορονοϊός να τα κάνει όλα ακόμα πιο δύσκολα, καθώς του στέρησε την επαφή με την οικογένειά του στη Ρωσία, τη γυναίκα του και το γιο του. Πέρυσι δεν έπαιξε παρά ελάχιστα. Το τέλος έγινε αναπόφευκτο. Πρόταξε «προσωπικούς λόγους» ως αιτία. Συνεπώς όταν ακούστηκε ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτόν ρωσικές ομάδες (Λοκομοτίβ Μόσχας, Ντιναμό Μόσχας) το πράγμα έγινε θρίλερ για την ΑΕΚ. Τελικά, ωστόσο, τον κέρδισαν τα λόγια του Μιλόγεβιτς, το κοινό τους παρελθόν και η θετική προοπτική που αυτό γεννά μέσα του ως συναίσθημα. Σαν τον αδελφό του λοιπόν, τον Αντονί Λε Ταλέκ, «προϊόν» της Λίβερπουλ που έπαιξε αργότερα και στον Ατρόμητο, ήρθε η ώρα να γνωρίσει κι αυτός από κοντά την Ελλάδα…
Διαβάστε επίσης:
Η ΑΕΚ «πέταξε» πολύτιμο χρόνο που είχε
MasterChef: Ο Παύλος «κοψοχόλιασε» τη Μαργαρίτα μέσα στο ίδιο της το σπίτι!
Η Ραφαέλα Καρά ήταν η Μεγάλη Κυρία στα παιδικά μας πάρτι (Vid)