Ντέμης: «Το μίσος ΑΕΚ-ΠΑΟΚ δημιουργήθηκε από δημοσιογράφους»

Ο Ντέμης Νικολαϊδης μίλησε για όλους και για όλα, σε εκδήλωση στη Λαμία.

Μίλησε για τα πάντα ο Ντέμης Νικολαΐδης σε παρουσίαση βιβλίου στη Λαμία, ενώ εξαπέλυσε επίθεση κατά των δημοσιογράφων που παράγουν βία, αλλά και των διοικήσεων των τεσσάρων μεγάλων ΠΑΕ που αν θέλουν εξαλείφουν τη βία σε μία εβδομάδα. Επίσης ο πρώην ποδοσφαιριστές και πρόεδρος της ΑΕΚ αναφέρθηκε στους λιγοστούς οπαδούς που πηγαίνουν στα γήπεδα και εκφράζουν παράπονα για την αδυναμία να διοργανωθεί ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος.

Αναλυτικά η τοποθέτηση του Ντέμη Νικολαΐδη στο περιθώριο της εκδήλωσης για το βιβλίο του Βασίλη Σαμπράκου, «Εξηγώντας το Θαύμα»:

«Ποτέ δεν μπόρεσα να καθίσω κάπου και να έχω σημειώσεις. Πάντα έλεγα πως θα καθίσω και ότι μου έρθει θα το πω. Εκτός από σήμερα. Πριν φτάσουμε σκεφτόμουν πότε μου έφερε ο Σαμπράκος το βιβλίο… Και έχω ένα σκονάκι. Παρασκευή 30 Νοεμβρίου περνάει και το αφήνει στο γραφείο μου. 12:28 του στέλνω: «σελίδα 49» και μου απαντάει: «Όλα καλά; Κυλάει;» για να του πω: «Ως τώρα δεν γίνεται πιο πολύ». 13:10 του στέλνω: «Πολύ καλό, σελίδα 84» και 15:28: «Τέλος, συγχαρητήρια». Σερί το διάβασα. Στο θέατρο με τη γυναίκα μου δεν πάμε εύκολα.  Γιατί αν πάω με έναν φίλο και δεν μου αρέσει η παράσταση θα του πω μην πας μέσα, δεν μπορώ να πω ωραία ήταν. Οπότε δεν κάνω καμία χάρη στον Βασίλη. Μπορεί να είναι υπερήφανος γι’ αυτό. Αυτό που έχει καταφέρει και ούτε ο ίδιος το ξέρει, είναι ότι εμείς που ήμασταν εκεί αυτό το νιώθουμε δικό μας. Και αποκλείεται να το είχε καν ως στόχο. Μας άφησε στην ιστορία. Ποιος; Ο Βασίλης Σαμπράκος. Κανείς άλλος.

«Ποιος δεν μας έβρισε στο 2004;»

Να πούμε παραδείγματα για το ποδόσφαιρο. Μιλήσατε για την ομάδα σας τη Λαμία. Δεν θα ξαναδιαβάσω το μήνυμα γιατί μου στέλνει προχθές ο Κατσουράνης ένα μήνυμα ότι θέλουν ν’ αλλάξουν τον προπονητή σας στη Λαμία γιατί έχασε από τον Ολυμπιακό. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά. Είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ένας από εσάς να σηκωθεί και να πει πρέπει να φύγει γιατί χάσαμε.

Πόσοι από εσάς δεν βρίσατε έναν από εμάς μετά το 2004; Δεν περιμένω να το πείτε τώρα, αλλά έτσι είναι. Αγαπήσατε τη νίκη. Θα σας πω κάτι και βγαίνω εγώ απ’ αυτούς γιατί τους βλέπω λίγο από μακριά. Αυτό που καταφέρανε είναι ιστορικό γεγονός δεν είναι αθλητικό.  Πόσοι θυμάστε Έλληνες όλοι μαζί χωρίς να τους χωρίζει τίποτα, εκατομμύρια να είναι μαζί στους δρόμους. Ποτέ. Ίσως όταν έφυγαν οι Γερμανοί. Δεν μπορεί να φτάνει το 2010 και να βρίζουν τον Κατσουράνη στο Μουντιάλ. Δεν γίνεται. Δεν φταίτε εσείς οι φίλαθλοι. Αγαπάμε τη νίκη γιατί έτσι μας έχουν μάθει.

«Μπορεί να σκοτωθούν άνθρωποι έτσι για πλάκα»

Ο Ντέμης ακολούθως αναφέρθηκε και στην μεγάλη κόντρα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ και τον τελικό του Κυπέλλου «Φτάσαμε στον τελικό. Υπάρχει ένα μίσος ΠΑΟΚ και ΑΕΚ το οποίο έχει δημιουργηθεί 100% από τους δημοσιογράφους. 100%. Και οι δημοσιογράφοι πλέον, το 90% δεν γράφουν γιατί… Πως να το πω, πρέπει να μας παιδαγωγήσουν. Παίρνουν γραμμή. Μισούνται άνθρωποι, μπορεί να σκοτωθούν έτσι για πλάκα.

Ποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο, το άθλημα; Εγώ δεν αγαπάω την ομάδα μου παραπάνω από το ποδόσφαιρο. Εγώ είμαι Λίβερπουλ, αλλά έχασα από τον Μέσι γιατί είναι «Θεός». Τι να κάνουμε; Πρώτα αγαπάμε την μπάλα, τις αρχές μας και μετά την ομάδα μας. Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα, λίγο μπερδευόμαστε.

Οι ενεργοί φίλαθλοι που είναι στα γήπεδα και νομίζουμε ότι είναι φίλαθλοι της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ ή του Ολυμπιακού κτλ είναι κάτι πάρα πολύ λίγο. Πρέπει να είναι 100.000 που κάνουν βόλτα. 30.000 πηγαίνουν στο Καραϊσκάκη, 10.000 στην ΑΕΚ.

Ο Ολυμπιακός έχει 2,5 εκατ. που είναι οι υπόλοιποι; Άρα αυτοί που αγαπάνε το ποδόσφαιρο έχουν απομακρυνθεί  γιατί βλέπουν Champions League, όπως εγώ μέχρι που αποφάσισα ότι κάτι πρέπει να κάνω για να μιλάει κάποιος που θα το βλέπει λίγο καλύτερα και να μην μπορούν να μου πουν και κάτι ή να μου πουν τι θα λέω.

«Αυτοί που σκοτώνονται κάνουν παράπονα»

Η αλήθεια είναι πως αυτοί που βρίσκονται εκεί, αυτοί που βγάζουν ανακοινώσεις και θεωρούν ότι πρέπει να πάνε και λένε πως δεν μπορούν να διοργανώσουν έναν τελικό. Μεγάλη κουβέντα. Οι ίδιοι που πάνε και σκοτώνονται δηλαδή στον τελικό κάνουν παράπονα… Είναι κάτι αδιανόητο.

Δεν υπάρχει καμία αγάπη για το άθλημα. Οι φίλαθλοι που έμειναν στα γήπεδα, αυτοί οι πάρα πολύ λίγοι δεν έχουν καμία σχέση. Μέσα από την ομάδα τους θέλουν να καμαρώσουν οι ίδιοι.

Είναι ο άλλος Ολυμπιακός, Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν και Μάντσεστερ Σίτι. Ε θα πάρει πρωτάθλημα. Πως γίνεται να είσαι όλα αυτά; Έτσι μπορεί να κάνει επίδειξη στον διπλανό του. Με το γκολ του Μέσι. Και μιλάμε και σε πρώτο πρόσωπο. Άλλο αυτό. Παίζω αύριο.

Το κάνουν και οι δημοσιογράφοι. Παίζω αύριο, σας έβαλα δύο γκολ. Ποιος παίζει ρε φίλε; Εσύ το έβαλες το γκολ; Ο Φορτούνης το έβαλε. Όλα αυτά τα λέω για να δείτε πόσο έχουν αλλοιωθεί τα πάντα.

Παλιά οι δημοσιογράφοι ντρέπονταν να πουν τι ομάδα είναι. Για να μπορούν να είναι αντικειμενικοί. Παλιά για να γίνουν καλύτεροι έναν δημοσιογράφο Παοκτζή δεν τον έβαζαν να κάνει ρεπορτάζ ΠΑΟΚ. Τώρα οι δημοσιογράφοι είναι χούλιγκαν οι περισσότεροι. Χούλιγκαν. Παράγουν βία.

«Υπάρχει τρόπος να εξαλειφθεί η βία, σε μία εβδομάδα»

Όλο αυτό που σας είπα έχουν να κάνουν με πολύ πιο πάνω πράγματα. Όποια κυβέρνηση πέρασε είτε έξυπνη δεν είναι γιατί υπάρχουν θέσεις εργασίας καταρχάς από το ποδόσφαιρο, είτε οι διοικήσεις των ομάδων. Γιατί η βία εύκολα εξαλείφεται. Ανώνυμες εταιρείες είναι οι ΠΑΕ. Λεφτά και συμφέροντα.

Αν κάτσουν οι τέσσερις και πουν το σταματάμε μία εβδομάδα δεν θα πάρει. Σας το λέω και μην ακούτε τίποτα άλλο. Μία εβδομάδα. Τόσο απλά. Οπότε όλα τ’ άλλα που μπορεί να λένε οι ομάδες μας κάνουν πλάκα. Μία εβδομάδα χρειάζεται. Και οι τέσσερις να πουν ότι τελείωσε. Να διώξουμε τους οπαδούς.

Κάνουν αίσχοι οι οπαδοί και οι ομάδες δεν βγάζουν ανακοίνωση κατά των οπαδών. Άρχισα να μιλάω για το ποδόσφαιρο και ξέφυγα. Αυτό το βιβλίο είναι κάτι μαγικό γιατί όπως είπε και ο Μιχάλης μπορεί να μην ταιριάζουμε, να έχω γίνει έξαλλος με τον συμπαίκτη μου με κάτι που ανεβάζει πχ. αλλά ο σεβασμός που έχουμε είναι τρομερός. Είναι πολύ περισσότερος. Δεν έχει σχέση με το 2004. Τις προάλλες λέγαμε πάντα τα ίδια θα κάνουμε; Γίναμε 45-50 χρονών. Είναι σαν να είμαστε 25. Τις ίδιες πλάκες. Θα μας βλέπει κάποιος απ’ έξω και θα γελάει. Είμαστε με τρομερό σεβασμό, κάτι εκπληκτικό.

Για μένα αυτό το βιβλίο έχει τόσο τεράστιο ενδιαφέρον. Ήθελα να δω τι σκεφτόταν ο Νικοπολίδης. Τι άποψη είχε για μένα, για τον Κατσουράνη για το κάθε γεγονός. Είναι εκπληκτικό. Και αν είναι για μένα και θέλετε τη γνώμη μου και δεν λέω καλά λόγια. Είμαι σκληρός με τον Βασίλη. Είναι και ότι ήμουν ένας από αυτούς που βρίσκονταν εκεί. Είχε μεγάλο άγχος. Νομίζω ότι κατάλαβε ότι θ’ αρέσει στον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι το διάβασα μια φορά, αλλά συνέχεια το ανοίγω και ρίχνω ματιές. Μ’ αρέσει να διαβάζω, αλλά αυτό είναι ένα μη αθλητικό γεγονός αυτό που έγινε. Η δουλειά του Βασίλη είναι καταπληκτική”.

«Κάτι σπάνιο, όχι θαύμα»

Επίσης ο Ντέμης Νικολαϊδης μιλώντας στους δημοσιογράφους της Λαμίας αναφέρθηκε:

Για το βιβλίο: «Εξηγώντας το Θαύμα» του Βασίλη Σαμπράκου: «Φαντάζομαι εννοείται το βιβλίο και όχι το 2004. Διάβασα αυτά που ζούσα και ήταν συναρπαστικά μετά από χρόνια για όλους μας γιατί μιλήσαμε. Διαβάζαμε γιατί θέλαμε να δούμε πως το σκεφτόταν και τι οπτική γωνία είχε ο συμπαίκτης μας γιατί δεν το ξέραμε. Μετά από σχεδόν 14 χρόνια που έκανε την έρευνα ο Βασίλης. Ήταν τρομερό».

Για το αν ήταν τελικά θαύμα ή συστηματική δουλειά των παικτών της ομάδας: «Πόσα χρόνια θα το λέμε αυτό… Είναι κάτι σπάνιο, αλλά δεν το λες θαύμα. Απλά γίνεται γιατί συντέλεσαν τα πάντα. Ήταν μια ομάδα».

Για το πως ζει τώρα αυτές τις στιγμές: «Θυμώνω πάρα πολύ εάν φέρονται σε έναν από τους 23, οποιαδήποτε δουλειά και αν κάνει, ακόμα και οι δημοσιογράφοι αν ασκούν σκληρή κριτική εναντίον του. Μιλάω για τους άλλους, όχι για μένα γιατί έτυχε να είμαι και λίγο απ’ έξω λόγο του τραυματισμού μου. Αυτό που έκαναν, η χαρά που έδωσαν στον κόσμο, μπορεί το ’45 να ήταν παρόμοια. Πρέπει να είμαστε πιο επιεικείς μαζί τους γιατί δεν έχει ξαναγίνει ποτέ σε μια ελεύθερη χώρα μια τέτοια χαρά».

Για το αν εξαργυρώθηκε αυτή η επιτυχία: «Μην με ρωτάτε τα αυτονόητα. Βλέπετε εσείς να έχουμε εξαργυρώσει κάτι;»

Για το τι έφταιξε γι’ αυτό: «Τι με ρωτάς τώρα… Έλα να καθίσουμε να στα πω…».