Σπέρνοντας την ειρήνη

Από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες που το αποτέλεσμα περνά σε δεύτερη μοίρα. Σαν σήμερα, το 1999, ΑΕΚ και Παρτιζάν απέδειξαν ότι σε περίοδο πολέμου ο ήχος της μπάλας μπορεί να σκεπάσει αυτόν των βομβαρδισμών.

Το ιστορικό ταξίδι της Ένωσης στη Σερβία, μόλις 14 μέρες μετά τις εναέριες βομβιστικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι, αποτέλεσε μια κίνηση, η οποία στιγμάτισε όχι μόνο όσους συμμετείχαν σ’αυτό, αλλά και σύσσωμο τον αθλητικό κόσμο.

 

Ποδοσφαιριστές, διοικητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι και πολιτικές προσωπικότητες συνασπίστηκαν για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού. Να σπείρουν την ειρήνη δίνοντας ένα τέλος στο χάος των εχθροπραξιών στη σερβική πρωτεύουσα. Αυτό έγραφε και το πανό («NATO stop the war, stop the bombing») το οποίο κρατούσαν οι παίκτες των δυο ομάδων, καθώς έμπαιναν στο γήπεδο, ενώ παράλληλα, στιγμές αργότερα άπαντες τήρησαν και ενός λεπτού σιγή προκειμένου να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων.

 

Ο φόβος και η ανησυχία ενδεχομένως να τριγύριζαν στο μυαλό των μελών της αποστολής, αλλά ουδείς τα εξωτερίκευσε. Κάτι που προκάλεσε το θαυμασμό και παράλληλα την απορία των Σέρβων, οι οποίοι κάθε τρεις και λίγο τους ρωτούσαν: «Μα καλά, δε φοβάστε;».

Ο τότε αρχηγός της ΑΕΚ, Ντέμης Νικολαΐδης, είχε περιγράψει τότε το κυρίαρχο συναίσθημα που ένιωσε ως ανεπανάληπτο, ενώ είχε επισημάνει, μεταξύ άλλων, το εξής: «Δώσαμε χαρά και ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν από τις 24 Μαρτίου. Μακάρι να έρθει η ειρήνη, αυτό είναι το ζητούμενο».

Ενας ακόμη που εξήρε την όλη πρωτοβουλία ήταν ο Σέρβος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Μπράνκο Μιλοβάνοβιτς. «Θα μείνει για πάντα στη καρδιά όλων των Σέρβων η απόφαση της ΑΕΚ να σπάσει το εμπάργκο και εν μέσω βομβαρδισμών να βρεθεί στο Βελιγράδι. Είμαι περήφανος που ανήκω στην ΑΕΚ…».

Η ευγνωμοσύνη των κατοίκων του Βελιγραδίου δεν θα μπορούσε να μετρηθεί σε καμιά κλίμακα. Το γεγονός εξάλλου, πως είχαν έναν τόσο θερμό υποστηρικτή που μαχόταν με το δικό του τρόπο για δικαιώματά τους, τους γέμισε με δάκρυα χαράς. Ο πιο όμορφος επίλογος εκείνο το μεσημέρι της 7^ης Απριλίου, ανήμερα Μ. Τετάρτης, δόθηκε όταν η ελληνική αντιπροσωπεία, με το παιχνίδι ακόμα εν εξελίξει (1-1), φύτεψε στο κέντρο του γηπέδου μια ελιά από την Αρχαία Ολυμπία ως σύμβολο ειρήνης και τότε πλήθος κόσμου άφησε τις κερκίδες για να αγκαλιάσει τους παίκτες.

Ενα ματς, το οποίο δεν τελείωσε ποτέ, αλλά, αλήθεια, τι σημασία έχει; Ο σκοπός επετεύχθη. Ο σπόρος της ειρήνης ρίζωσε βαθιά και σιγά- σιγά άρχισε να ανθίζει. Κι όλα αυτά, από τη δύναμη της «στρογγυλής θεάς». Γιατί έτσι πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο.