Η ΑΕΚ κλείνει τη σεζόν με ποδοσφαιρικό πόνο. Δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα. Δεν κατέκτησε το Κύπελλο. Στην Ευρώπη δεν προχώρησε παραπάνω από αυτό ίσως και να μπορούσε. Με λίγα λόγια το ταμείον είναι μείον.
Η Super League ολοκληρώθηκε με τους ΑΕΚτζήδες αλλά και εντός της ομάδας να υπάρχει η αίσθηση πως ο τίτλος έφυγε μέσα από τα δικά τους χέρια. Η ομάδα του Αλμέιδα είναι γεγονός πως φέτος έχασε πολλά παιχνίδια που θα μπορούσε να κερδίσει. Και για αυτό μόνο στους ίδιους πέφτει η ευθύνη.
Οι γκέλες με τον Πανσερραϊκό, την Κηφισιά, τον Παναιτωλικό, η ισοπαλία με τον Άρη στην κανονική διάρκεια. Ο τρόπος που το 1-2 στην Τούμπα έγινε 3-2. Η ήττα με κάτω τα χέρια στο Καραϊσκάκη ήταν μάλλον ο επίλογος. Από την άλλη πλευρά, όταν μια ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ κερδίζει ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και τον Άρη στην έδρα του, μπορεί να μιλά για δίκαιη κατάκτηση.
Στην ΑΕΚ το ζήτημα είναι να χτίσει και πάλι ένα σύνολο ανταγωνιστικό. Που θα παίζει στις εντάσεις της περσινής σεζόν, που κατέκτησε το πρωτάθλημα. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να γίνουν δομικές αλλαγές στο ρόστερ. Ο Αλμέιδα ήδη μίλησε για τα πολλά γκολ που δέχθηκε φέτος. Η αμυντική προσέγγιση ήταν όντως ένα μεγάλο πρόβλημα.
Και σίγουρα η έλλειψη ενός σούπερ τερματοφύλακα. Ένα κομμάτι του γηπέδου απόλυτα κομβικό. Που η ΑΕΚ φέτος υπολειπόταν από τους ανταγωνιστές της.
Το θέμα είναι κάτα πόσο αυτή η αίσθηση «χάσαμε το πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια μας» θα επηρεάσει όλο τον σχεδιασμό. Ο Αλμέιδα είναι σίγουρα εγγύηση και βάση για τη συνέχεια. Τα υπόλοιπα θα πρέπει να γίνουν αν και ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος. Τα ευρωπαϊκά προκριματικά αρχίζουν σύντομα.
Όλο το πλάνο, προετοιμασίας και προπόνησης δεν μπορεί να καθυστερήσει και πολύ.
Ίσως η πιο δύσκολη εξίσωση είναι τι θα γίνει με παίκτες που φέτος υστέρησαν αλλά πέρυσι ήταν σούπερ σημαντικοί (Μουκουντί, Γκατσίνοβιτς, Αραούχο αλλά και Τσούμπερ σε ένα μεγάλο μέρος της σεζόν).