Αλήθεια, υπήρχε καμία αμφιβολία για τον Γιούργκεν Κλοπ; Ποιος άλλος θα μπορούσε να του αμφισβητήσει τα πρωτεία; Ναι, τέλος στην κατάρα του «Ανφιλντ» δεν μπόρεσε να βάλει. 97 βαθμούς μάζεψε η Λίβερπουλ στην Πρέμιερσιπ, βαθμοί που θα έδιναν στους «κόκκινους» και… κάβα για επόμενη σεζόν σε οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος. Όχι όμως στην τελευταία, αφού απέναντι ήταν η μηχανή της Σίτι. Ο Γκουαρντιόλα λοιπόν; Θα μπορούσε.
Ο Γιούργκεν Κλοπ, όμως, έφτασε ως το τέλος στο Τσάμπιονς Λιγκ, κατακτώντας τον πρώτο του τίτλο στο Λίβερπουλ και αποτινάσσοντας από πάνω του τη λεζάντα του loser. Για την ακρίβεια, του nice loser, του «ωραίου χαμένου», αφού το μόνιμο συνοδευτικό των ομαδάρων που παρουσίαζε ήταν πως παραήταν ωραίες στο μάτι για να κερδίσουν τίτλους.
Όταν, κοινώς, τα πράγματα ζόριζαν, οι ομάδες του – και κατ’ επέκταση αυτός – δεν ήταν τόσο σκληραγωγημένες για να κερδίσουν κιόλας. Μεταξύ μας, καρφί του δεν του καίγονταν. «Πρέπει να έχω το παγκόσμιο ρεκόρ νικών σε ημιτελικούς», η ασύλληπτη απάντησή του παραμονές του περυσινού τελικού.
Για τον Γιούργκεν Κλοπ που λατρεύει τους Monty Python, δεν θα μπορούσε να μην το γυρίσει στο Look on the bright side of the life. Και όχι μόνο σε μια προβοκατόρικη ερώτηση, ή σε οτιδήποτε γύρω από το ποδόσφαιρο. «Τη φωτεινή πλευρά της ζωής» ο Γερμανός τη βρίσκει ακριβώς σε αυτό: στη ζωή. Ο,τι και αν περιλαμβάνει…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οπαδός της Πόρτσμουθ ρίχνει γροθιές σε άλογο (!), καταλήγει με χειροπέδες (vid)
Το βράδυ της Δευτέρας, λοιπόν, απολύτως φυσιολογικά, ανακοινώθηκε από τη ΦΙΦΑ ως ο καλύτερος τεχνικός στο 2019. Το επόμενο πρωινό, δημοσιεύτηκε μια επιστολή του στο Players Tribune. Ανάλογα χαρισματικός στον τρόπο που χειρίζεται τον γραπτό λόγο, εξίσου περιγραφικός, πάντα απολαυστικός, ο Κλοπ διηγείται σε αυτή διάφορα περιστατικά. Όπως ενόσω ήταν στην Ντόρτμουντ, που προσπαθώντας να πωρώσει τους παίκτες του εν όψει ενός παιχνιδιού, δείχνοντας βίντεο με σκηνές από το Ρόκι, μέχρι που αντιλήφθηκε πως κανείς τους (εκτός από δύο), δεν γνώριζαν την ταινία.
Ή, στην πιο εμβληματική στιγμή της περυσινής πορείας Λίβερπουλ, στην ανατροπή του 3-0 της Βαρκελώνης, όπου έχασε το νικητήριο γκολ του ζευγαριού. «Την πιο ιστορική στιγμή του Champions League δεν την είδα. Εχασα εντελώς την απόλυτη στιγμή ευφυίας του Αλεξάντερ Αρνολντ. Είδα την μπάλα να βγαίνει κόρνερ. Είδα τον Τρεντ να πηγαίνει προς την εκτέλεση και τον Σακίρι να ακολουθεί. Γύρισα την πλάτη μου γιατί ετοιμαζόμασταν να κάνουμε αλλαγή. Μιλούσα με τον βοηθό μου. Νιώθω αμηχανία κάθε φορά που το σκέφτομαι. Ακουσα απλά ένα θόρυβο. Κοίταξα προς τον αγωνιστικό χώρο και είδα την μπάλα να πετάει στο τέρμα. Γύρισα πάλι στον πάγκο και κοίταξα τον Μπεν Γούντμπερν που μου είπε: “Τι έγινε μόλις τώρα;” Εγώ του απάντησα: “Δεν έχω ιδέα”. Το Ανφιλντ είχε τρελαθεί. Δυσκολευόμουν να ακούσω τον βοηθό μου. Θυμάμαι που με ρώτησε: “Λοιπόν, θα κάνουμε την αλλαγή;”.
Δεν ξεχάσω ποτέ να μου το λέει αυτό. Μπορείτε να το φανταστείτε; 18 χρόνια προπονητής, εκατομμύρια ώρες να βλέπω αγώνες και έχασα την πιο πονηρή στιγμή που έγινε σε αγωνιστικό χώρο. Από εκείνο το βράδυ, έχω δει το γκολ του Ορίγκι 500.000 φορές σε video. Ζωντανά, όμως, είδα μόνο τη μπάλα να τινάζει το δίχτυ. Oταν μπήκα στο δωματιάκι μου μετά το ματς, δεν χρειάστηκε καν να πιώ μπύρα, δεν την χρειαζόμουν. Εκατσα με ένα μπουκάλι νερό και απλώς χαμογελούσα. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Οταν πήγα σπίτι, όλοι είχαν διάθεση για πάρτι. Ημουν συναισθηματικά εξουθενωμένος και πήγα για ύπνο. Σώμα και μυαλό ήταν εντελώς άδεια. Εκανα τον πιο ωραίο ύπνο της ζωής μου. Το καλύτερο ήταν όταν ξύπνησα και κατάλαβα: “Είναι αλήθεια, έγινε στην πραγματικότητα”».
Επιμύθιο, κάτι πάλι από την πένα του. Κάτι που σε εμάς, εδώ στην τοξική, τη μολυσματική, την ανίατη ποδοσφαιρικά Ελλάδα, ακούγεται ξένο. Μα λες και το διάλεξε για εμάς. Και ναι, μπορεί από τους παραγοντίσκους και τους «ποδοσφαιρανθρώπους» να μη συγκινείται κανείς, αλλά πάλι καλά, για όλους τους υπόλοιπους που υπάρχει ένας Κλοπ και μας υπενθυμίζει πως γίνεται κι αλλιώς, υπάρχει και κάτι άλλο από το λίγο, το ελάχιστο που ζούμε ποδοσφαιρικά εδώ…
«Ο κόσμος με ρωτάει γιατί χαμογελάω ακόμα κι όταν έχω χάσει ένα παιχνίδι. Είναι γιατί όταν γεννήθηκε ο γιος μου, κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με θέμα ζωής και θανάτου. Δεν σώζουμε ζωές με αυτό που κάνουμε. Το ποδόσφαιρο δεν θα έπρεπε να σκορπάει μιζέρια και έχθρα. Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι έμπνευση και απόλαυση»…