Μεγάλο ταλέντο, αναντίρρητα. Πέραν ή παραλλήλως αυτού όμως, ο Κρίστιαν Πούλισιτς συνιστά ένα τεράστιο, φιλόδοξο, σχέδιο. Οπως μόνο στο USA ξέρουν να τα καταστρώνουν. Το hype ξεκίνησε πριν καλά καλά τον δούμε να παίζει.
Από την πρώτη στιγμή που πήγε στην Ντόρτμουντ (2015), τινέιτζερ ακόμη, πλασαρίστηκε ως το next best thing, ως αυτός που θα γίνει ο πρώτος Αμερικανός σούπερ σταρ ποδοσφαιριστής. Σε αυτό το πλαίσιο, γιγαντώθηκε ό,τι είχε να κάνει με αυτόν. Αυτό επέτασσε το πρότζεκτ κι ας ήταν στην πραγματικότητα πτωτική, έστω μη ανοδική, η αγωνιστική του πορεία στην πάροδο των ετών.
Και να που φτάσαμε στο σημείο να δίνει η Τσέλσι 64 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει.
Από το καλοκαίρι τυπικά, για το υπόλοιπο της σεζόν θα παραμείνει στην Ντόρτμουντ, ως δανεικός όμως πλέον. Το ποσό αυτό, σε πρώτη ανάγνωση, μοιάζει υπερβολικό. Καλά καλά δεν ήταν πια βασικός στην Μπορούσια, έχοντας χάσει τη θέση του από ένα άλλο ανατέλλον αστέρι (Τζέιντον Σάντσο). Ωστόσο η Τσέλσι αγόρασε ταλέντο, ακόμα περισσότερο προοπτική διείσδυσης στην αμερικανική αγορά, στον ποδοσφαιρικό «νέο κόσμο».
Το όνειρο κάθε μεγάλης ομάδας στην Ευρώπη, ένα εν δυνάμει χρυσωρυχείο. Αν όλα πάνε καλά και ο 20χρονος εξτρέμ όντως αλλάξει level στο Λονδίνο, τότε οι Αμερικανοί, που λατρεύουν τα success stories από δικά τους παιδιά, θα αγκαλιάσουν την Τσέλσι με ό,τι αυτό (οικονομικά) συνεπάγεται. Σημαντικό επίσης ότι το ντιλ συνιστά μεγάλο boost για την Nike που «ενώνει» τον κάπτεν της (δικιά της) εθνικής ΗΠΑ με μία από τις πλέον εμπορικές ομάδες που «ντύνει» στην Ευρώπη.
Ο Πούλισιτς παίζοντας το ρόλο του στην εντέλεια, έχει αποποιηθεί την κροάτικη καταγωγή του, ζητώντας μάλιστα τον αποκαλούν με το πιο «αμερικανικό» Πούλισικ – ακόμα δεν έχει εισακουστεί, η δύναμη της συνήθειας. Είχε επίσης ξεκαθαρίσει στην Ντόρτμουντ ότι δεν θα ανανέωνε (το συμβόλαιό του έληγε το 2020) και ότι το μέλλον του (θα) ήταν στην Πρέμιερ Λιγκ. Το μεγαλύτερο και εμπορικότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Για το, οξύμωρο και αν ακούγεται, τέλος και αρχή του πρότζεκτ που ο ίδιος συνιστά.