Ο Ρόι Χόντσον λέει «αντίο» στην προπονητική έπειτα από 45 χρόνια. Βαθιά συγκινητικό ότι το κάνει στην Κρίσταλ Πάλας…
Αρκετά πιθανό μπροστά από τα (βουρκωμένα) μάτια του να περάσει, σαν ταινία, η εικόνα ενός μικρού αγοριού, που κρατάει το χέρι του πατέρα του στην εξέδρα. Ηταν μόλις 6 χρονών όταν πρωτοπήγε σε ματς της Κρίσταλ Πάλας. Ηταν 16, όταν ξεκίνησε εκεί ως παίκτης. Είναι πια 74 και με περισσότερο από 45 χρόνια «ένσημα» στην πλάτη του, ενώ ετοιμάζεται να αποσυρθεί από την προπονητική, ως κόουτς της ίδιας ομάδας. Περισσότερο από συγκινητικό, είναι αξιοθαύμαστο. Δύο παιχνίδια και τέλος. Αύριο (19/5), εντός, με την Αρσεναλ και την Κυριακή (23/5), στο «Ανφιλντ», απέναντι στη Λίβερπουλ. Ο Ρόι Χόντσον θα είναι μετά ελεύθερος να απολαύσει τη σύνταξή του…
Γηράσκω αεί διδασκόμενος
Θα ‘ναι περίεργο χωρίς αυτόν. Εχει κανείς την αίσθηση ότι ήταν πάντα εκεί. Για μία πορεία στους πάγκους που ξεκίνησε το 1976. Περιλαμβάνοντας 16 ομάδες σε 8 χώρες και τέσσερις εθνικές ομάδες (Αγγλία, Ελβετία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Φινλανδία). Η ανθεκτικότητά του σε ένα συχνά απάνθρωπο χώρο και η ενέργειά του, εντυπωσιάζουν. Ισως όλα να πηγάζουν από την αέναη δίψα του για νέες εμπειρίες, για το «γηράσκω αεί διδασκόμενος». Γιος μιας φουρνάρισσας και ενός οδηγού λεωφορείου, υπήρξε άριστος μαθητής στο σχολείο, αφοσιωμένος στην αυτοβελτίωση. Με έφεση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών (μιλάει σουηδικά, γαλλικά, ιταλικά και γερμανικά), με βαθιά και ειλικρινή αγάπη για την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων. Γι’ αυτόν το ποδόσφαιρο ήταν σημαντικό, όχι όμως και τα πάντα. Είναι ακόμα παροιμιώδης η βόλτα που πήγε και έκανε στο Σηκουάνα μετά την αποτυχία της Αγγλίας στο Euro 2016 κι ενώ πίσω στο Νησί, ένα ολόκληρο έθνος έβραζε εναντίον του μετά το κάζο από την Ισλανδία. Το είχε, όμως, ανάγκη. Να αλλάξει παραστάσεις, να γεμίσει ξανά τις μπαταρίες του. Ενας… Αγγλος τουρίστας με τα όλα του, όπως τους μάθαμε δηλαδή τον παλιό (καλό) καιρό.
Σύμβολο αλλοτινής εποχής
Ποτέ δεν νοιάστηκε άλλωστε για τις δημόσιες σχέσεις. Σύμβολο μιας αλλοτινής εποχής, μιας τρόπον τινά τυχοδιωκτικής θέλησης για περιπέτεια. Φαίνεται από το πού ξεκίνησε την προπονητική το 1976: Τη Σουηδία και τη Χάλμσταντ. Εκείνη την εποχή ούτε που φανταζόταν ότι θα μακροημέρευε στο χώρο. «Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα κρατήσω 10-12 χρόνια, θα υπέγραφα αμέσως! Ο,τι λοιπόν συνέβη μετά, το αντιμετωπίζω ως ένα τεράστιο μπόνους». Εζησε μεγάλες στιγμές στους πάγκους, ίσως το τοπ του να ήταν όταν πήγε τη Φούλαμ ως τον τελικό του Europa League, το 2010. Αραγε, όμως, είναι μικρό πράγμα ότι ολοκληρώνει την παρουσία του στους πάγκους στην ομάδα της καρδιάς του; Εχοντας καταφέρει διαδοχικές φορές να την κρατήσει στην ελίτ, αρκετές φορές κόντρα στα προγνωστικά; Είναι από τις περιπτώσεις που το φινάλε της πραγματικής ζωής είναι καλύτερο από ταινίας. Ο Φρανκ Λάμπαρντ είναι το φαβορί για να τον διαδεχτεί. Ελπίζοντας από μεριάς του σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Η δικιά του επιστροφή στις ρίζες (Τσέλσι) δεν κύλησε όπως θα ήθελε, αναζητά μια νέα αρχή. Ο Ρόι Χόντσον μπορεί πάντα να του δώσει συμβουλές. Βασικά ίσως είναι από τους καταλληλότερους για κάτι τέτοιο.
Ξεπερνώντας τις προσδοκίες
Το 2017, όταν ο Χόντσον ανέλαβε την Πάλας, ήταν δύσκολο να βγάλεις νόημα για το σκεπτικό των ιθυνόντων. Αντικαθιστούσε έναν πολύ νεότερο κόουτς, τον Φρανκ ντε Μπουρ, ο οποίος είχε έρθει με μεγαλεπήβολα και μακροχρόνια πρότζεκτ, αλλά άντεξε μόλις 77 ημέρες. Ο Αγγλος κόουτς έμοιαζε άνθρωπος σε ειδική αποστολή, με άμεση στόχευση το τώρα. Κι όμως, κράτησε σχεδόν 4 χρόνια. Γιατί δεν είχαμε εκτιμήσει ως οφείλαμε την ικανότητά του να βρίσκει συνεχώς τρόπο να είναι «μοντέρνος». Με παίκτες που θα μπορούσαν να ναι ως και εγγόνια του και όμως έβρισκε πάντα τρόπο να επικοινωνήσει. Ο ίδιος το είχε φιλοσοφήσει: «Δεν θεωρώ μεγάλο μειονέκτημα τη διαφορά ηλικίας. Οι παίκτες δεν περιμένουν από μένα να έχω τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτούς. Αυτό που τους νοιάζει είναι να κάνουν τη σωστή προπόνηση και να λαμβάνουν τη δέουσα πληροφόρηση για να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους». Τελικά γίνεσαι, αισθάνεσαι πιο σωστά, πιο νέος όταν δουλεύεις με νέους.
