Κάποιες απονομές, δεν είναι απλά απονομές, αλλά περιέχουν κι έναν συμβολισμό, ειδικό και διαχρονικό. Δεν μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της λήθης όπως οι περισσότερες, αλλά παραμένουν στη μνήμη για να θυμίζουν σε όλους, τη μεγάλη τους κοινωνικοαθλητική αξία.
Πάντως όποιος κάνει τον κόπο να ψάξει κάτι τέτοιο, σπάνιες φορές θα το βρει και είναι λογικό αυτό… Η ιστορία, δεν καταγράφει απλά περιστατικά, τα οποία δημιουργήθηκαν ξαφνικά και με τον ίδιο τρόπο αιφνης , εξαφανίστηκαν, αλλά στιγμές μοναδικές… Και κυρίως δεν απευθύνεται σε πρόσωπα ξεχασμένα, αλλά εκείνα που με τη δυναμική τους παρουσία, ενίσχυσαν και δυνάμωσαν το ποδοσφαιρικό κίνημα.
Και ο Πάπιος αναμφίβολα ανήκει σ’ αυτούς… που θυσίασε τα πάντα, ώστε το Αστέρι της Βάρης, να γίνει γνωστό σε όλο τον ποδοσφαιρικό κύκλο της χώρας μας. Το έστειλε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιο πάνω ακόμη και από τα αστέρια του ουρανού, δίνοντας τα πάντα.
Γι αυτό και η στρογγυλή θεά, του έκανε όλα τα χατίρια… Του έστειλε τη συνταγή της επιτυχίας και εκείνος (Πάπιος) με έναν τρόπο απαράμιλλο και ανεκτίμητο… «έκτισε» τον Αστέρα του μέλλοντος, που σε τίποτε δεν έχει να ζηλέψει από ένα σύλλογο που αγωνίζεται στα επαγγελματικά πρωταθλήματα!
Αν σήμερα ο Αστέρας Βάρης, έχει γίνει παράδειγμα προς μίμηση, σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του το οφείλει στον πρώην πρόεδρό του. Ήταν εκείνος που σηματοδότησε και έκανε πλούσια μια εποχή που δεν είχε να επιδείξει τίποτε. Έτσι λοιπόν χρησιμοποιώντας το ταλέντο του και τα πλούσια εγωκεντρικά του συναισθήματα, έπλασε ένα νέο και σύγχρονο σύλλογο, που έγινε ελκυστικός και δακτυλοδεικτούμενος!
Μια λοιπόν απονομή αλλιώτικη από τις άλλες. Μια απονομή που την ήθελε να γίνει και ο ίδιος ο Θεός… Η απονομή του Δημήτρη Πάπιου, στην πρόσφατη κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Αστέρα, δεν ήταν όπως οι άλλες, όπως των κοινών θνητών.
Ήταν η απονομή ενός αθάνατου που με την παρουσία του έμελε να σφραγίσει το βαριωτικο ποδόσφαιρο και το ευρύτερο ποδόσφαιρο της ΕΠΣΑΝΑ. κι αυτή η κίνηση θα πρέπει να καταγραφεί με χρυσά γράμματα στην ποδοσφαιρική ιστορία του συλλόγου. Και αν οι περισσότερες βραβεύσεις είναι για το θεαθήναι υπάρχουν και κάποιες που αναμφίβολα έχουν τη δική τους αξία και σημειολογία, όπως εν προκειμένω του πρώην προέδρου του Αστέρα.
Μια βράβευση που τύφλωσε τους προσκεκλημένους αλλά και ανέδειξε την όλη όψη του νομίσματος των βραβεύσεων, όπου οι ικανοί είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ο παπιος θα πρέπει να περάσει στην ποδοσφαιρική ιστορία ως ο πιο ικανός παράγοντας και να διδάσκεται στις επόμενες γενιές των παραγόντων που θέλουν να διοικησουν με ήθος και αξιοπρέπεια.
Διότι ήταν εκείνος που τα είχε βάλει πολύ ψηλά στην ατζέντα της διοίκησης του, ενώ η προσθήκη της σεμνότητας και ταπεινοτητας τον οδήγησαν στο ύπατο αξίωμα της ποδοσφαιρικής ιεραρχίας, που φτάνουν πολλοί, αλλά λίγοι γίνονται αποδεκτοί.
Αναγνωρίστηκε από φίλους και εχθρούς κυρίως, διότι ότι το έκανε το έκανε με αγάπη και ανιδιοτέλεια. Πρόσφερε τα πάντα για το σύλλογο σε σημείο που αυτός (σύλλογος) να γίνει μέρος της καρδιάς του.
Ότι και να πεις για τον άνθρωπο αυτό θα είναι λίγο και φτωχό και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μικρό όνομα τεράστιο παραγοντικό μέγεθος. Έσπειρε σεβασμό, αγάπη και προσφορά και θέρισε αποδοχή και αναγνώριση.
Λένε πως δεν υπάρχει πρόεδρος ομάδος, αν δεν έχεις καταφέρει να το αποδείξεις με πράξεις και όχι με λόγια… Έκανε πολλά χιλιόμετρα με το παραγοντικό κοντέρ να είναι έτοιμο να σπάσει, αλλά πάντα άφηνε χώρο για όλους, να μπουν και να δημιουργήσουν.
Κι αυτός ήταν ο αρμός της πετυχημένης διαδρομής του, γι αυτό κι έγινε συνώνυμο με το όνομα του Αστέρα. Όμως δεν έμεινε σ’ αυτά… , αλλά με τη δεινότητα που τον διακρίνει, είδε στο πρόσωπο του Ανδρέα Αντάρτη, το διάδοχό του και τον άνθρωπο που μπορεί να συνεχίσει το έργο του και ήδη του έχει παραδώσει τη σκυτάλη και δίπλα του παρακολουθεί ικανοποιημένος και ευχαριστημένος μια νέα παραγοντική προσωπικότητα, που μπορεί να τα καταφέρει…