Ο Άρης έβγαλε πιο πειστική αντίδραση από ότι περίμεναν οι περισσότεροι μετά την ήττα στο «Καραϊσκάκης» και έστω κι αν η καλή εμφάνισή του συνοδεύτηκε από ήττα 2-0 από τον Παναθηναϊκό, ο Μάντζιος και οι παίκτες του δικαιούνται να είναι ικανοποιημένοι και αισιόδοξοι ενόψει του τελικού του Κυπέλλου.
Μαγική εικόνα, ατυχία, ή αλλιώς τύχη από πλευράς Παναθηναϊκού; Ναι, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος σε ένα ματς που οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν κατά κράτος σε αριθμούς: 22-10 οι τελικές (με τα σουτ εντός περιοχής να είναι 9-6) για τον Θεό του πολέμου, 13-28 οι επεμβάσεις, 8-1 τα κόρνερ και 32-42 τα λάθη.
Ο αντίλογος βεβαίως είναι οτι σε ένα παιχνίδι που ο Άρης ήταν ανώτερος σε όλη σχεδόν τη διάρκειά του, που απειλήθηκε λίγο, δεν κατάφερε να πάρει ούτε το Χ. Ενώ οι παίκτες του Μάντζιου έχτιζαν ωραία τις επιθέσεις και τις συνεργασίες τους ήταν τελείως αναποτελεσματικοί στην τελική προσπάθεια. Για την ακρίβεια θύμισαν Άρη περασμένων ετών που ξόδευε αβέρτα ευκαιρίες σε πολλά ματς.
Ταυτόχρονα, ενώ οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε πολλά λάθη, δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί ούτε ένα, αντιθέτως πλήρωσε το πρώτο σοβαρό που έκανε εκείνος. Αυτό του 62΄ όταν ο Μπράμπετς έδωσε τη μπάλα στον Σποράρ κι εκείνος σκόραρε με ένα αριστοτεχνικό σουτ, στην πρώτη πράσινη απειλή μετά τις δυο φάσεις του Ιωαννίδη στις αρχές του ματς. Ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα σκόραρε αλλιώς.
Πέρα από την ανώτερη εικόνα στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, ο Άρης κρατά και το γεγονός ότι αυτή τη φορά δεν έπαιξε σε ένα ντέρμπι πίσω από τη μπάλα. Αλλά έχοντας αυτός τη «στρογγυλή θεά» στα πόδια του και κάνοντας αυτός «παιχνίδι». Και ταυτόχρονα αφοπλίζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ικανό στο γκολ αντίπαλό του.
Σε γενικές γραμμές το μήνυμα που ήθελε να στείλει στον Παναθηναϊκό ο Θεός του πολέμου ενόψει του τελικού το έστειλε. Του έδειξε οτι «σε έχω» και σε παίζω στα ίσια, παρά την μεγάλη διαφορά στα μπάτζετ και του ότι το κίνητρο ήταν σαφώς μεγαλύτερη στην πλευρά των πράσινων. Την ανωτερότητα των κιτρινόμαυρων άλλωστε παραδέχθηκε και ο Φατίχ Τερίμ.
Αυτή τη φορά η ομάδα του Μάντζιου είχε τη σωστή νοοτροπία, διάθεση και πάθος από το 1′ έως και το 90′. Δεν είχε βεβαίως το γκολ αν και το άξιζε και δεν είχε και καθόλου τύχη, γιατί κι αυτή χρειάζεται, ειδικά σε έναν τελικό. Πάνω στη γραμμή έδιωξε στο 90′ ο Γεντβάι, με αυτογκόλ σκόραρε το 2-0 ο Παναθηναϊκός.
Σίγουρα στον τελικό θα πρέπει ο Άρης να πάρει το αποτέλεσμα γιατί αυτό θα μετρήσει. Η εικόνα που έδειξε απόψε όμως η ομάδα του Μάντζιου ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό και αν παίξει έτσι θα έχει αρκετές ελπίδες για να νικήσει στον τελικό.
ΥΓ: Μετά τον Σουηδορακινό Αλ Χακίμ και τον Αλβανό VARιστα και αρκετούς ακόμη περίεργους διαιτητές που έρχονται τα τελευταία χρόνια, είχαμε και Σκοπιανό. Ο Στάβρεφ μας έκανε να… κάνουμε τον σταυρό μας με τις αποφάσεις τους οι περισσότερες εκ των οποίων στον πειθαρχικό τομέα ήταν κάκιστες. Άλλες φορές σφύριζε υπερβολικά χαλώντας τον ρυθμό, άλλες χάριζε φάουλ και κάρτες. Εν τέλει ο Άρης έχει δικαίωμα να αισθάνεται πιο αδικημένος καθώς στο καθαρό φάουλ του Γεντβάτι πάνω στον Μορόν που θα ήταν και 2η κίτρινη, άρα άλλο ματς, τιμώρησε από πάνω τον Μορόν για διαμαρτυρία! Ποιος έδιωξε τη μπάλα πάνω στη γραμμή στη μεγάλη φάση του Ανσαριφάρντ στο 90′; Ο Κροάτης αμυντικός.
ΥΓ1: Απαράδεκτος ο Ιωαννίδης, ήταν εκείνος που πυροδότησε την ένταση στο τέλος του ημιχρόνου και είναι απορίας άξιο πως δεν δέχθηκε κάρτα. Μέχρι και τον μειλίχιο Κουέστα κατάφερε να κάνει έξω φρενών, ενώ έσπρωξε προκλητικά τον τιμ μάνατζερ Γιώργο Γκουγουλιά και ανάγκασε μέχρι και τον Καρυπίδη να «πέσει» πάνω του μπας και καλμάρει. Ο Άκης Μάντζιος που τον είχε προπονητή έσπευσε επίσης να τον αγκαλιάσει για τον ηρεμήσει και να του πει να σταματήσει να κάνει κάτι που κάνει συχνά. Να «βουτάει». Θυμάστε πώς προήλθε το 2-0 από πέναλτι στο ματς της Λεωφόρου στον β’ γύρο της κανονικής περιόδου; Από καθαρή βουτιά του φορ του Παναθηναϊκού μπροστά στα μάτια του Αλ Χακίμ.
ΥΓ2: Ο Μπράμπετς ήταν «μέσα» και στα δύο γκολ του Παναθηναϊκού, ωστόσο δεν πρέπει να πέσει πάνω του το ανάθεμα, πέραν μιας νορμάλ κριτικής . Σίγουρα φέτος δεν του βγαίνει η χρονιά όπως θέλει, όντας επιρρεπής στα λάθη, όμως η αξία του είναι δεδομένη και τώρα είναι που πρέπει να στηριχθεί.