Πάνω που πάει ο Άρης να βρει αγωνιστική σταθερότητα, συνοχή και συνέπεια, έρχεται το ίδιο το ποδόσφαιρο για να τον προσγειώσει ανώμαλα. Αυτή τη φορά ήρθε μια απίθανη ισοπαλία 2-2 με τη Λαμία, η οποία ήταν κυριολεκτική ανύπαρκτη έως ότου δεχθεί το πρώτο γκολ της αναμέτρησης.
Κι όμως, απέναντι σε αυτή την «ασθενική» Λαμία (που έπαιζε με… πούλμαν για τόση ώρα), δεν μπόρεσε ο Άρης να κρατήσει το προβάδισμά που πήρε. Κι όχι μια φορά αλλά δύο! Άντε μια φορά να δεχτούμε οτι ένας αντίπαλος του επιπέδου της ομάδας του Βόκολου θα αντιδράσει και μια φορά. Κι εσύ κάποια λαθάκια θα τα κάνεις.
Εδώ όμως μιλάμε για μια απίστευτη αυτοκτονία. Ούτε σωστή διαχείριση, ούτε τακτική ώστε οι παίκτες να έχουν τις σωστές θέσεις στο γήπεδο ούτε καν λίγο μυαλό. Ο Άρης δεν «έφαγε» τον χρόνο όπως έπρεπε. Ούτε έξυπνες καθυστερήσεις, ούτε καμία κάρτα, ούτε έστω κανά σκληρό μαρκάρισμα που θα έφερνε καμία «μανούρα» μεταξύ των παικτών και θα χάλαγε το μυαλό των φιλοξενούμενων.
Και στα δύο γκολ της Λαμίας η αντίδραση είναι παιδική. Ειδικά στο 2-2 οι περισσότεροι παίκτες έχουν πάει σχεδόν μέσα στην εστία και κανείς δεν πάει πάνω στον Αμαράλ που κάνει το σέντρα (Οντουμπάτζο και Κάρλσον είναι σε απόσταση… ασφαλείας), αλλά και τον σκόρερ (Μάλτσι) που έχει όσο χρόνο θέλει ώστε να «σκοτώσει» τον Κουέστα.
Αλλά και στο 1-1 οι παίκτες του Μάντζιου επιτρέπουν στον Σλίβκα να κερδίσει την κεφαλιά από την καρδιά της περιοχής, αλλά και στον Ακούνια να πιάσει με την άνεσή ένα γυριστό σουτ, όπως το ήθελε.
Βεβαίως ο πανικός στην άμυνα είχε προηγηθεί όταν οι γηπεδούχοι μόλις δυο λεπτά πριν είχαν αφήσει τον Καρλίτος να τους κάνει άνω κάτω με απανωτές ντρίπλες, πριν σουτάρει και αστοχήσει στο… τσακ.
Απόψε ο Θεός του πολέμου είχε 24 τελικές (9 σουτ εντός μεγάλης περιοχής, 4 κεφαλιές), 10 κόρνερ απέναντι στις μόλις 8 τελικές της Λαμίας οι περισσότερες εκ των οποίων ήρθαν μετά το 1-0 και το 2-1.
Απόψε ήταν καλύτερος σε σχέση με το παιχνίδι με τον ΟΦΗ και όμως κατάφερε να μην κερδίσει. Μετά τη νίκη με τους Κρητικούς είχε αναρωτηθεί αν μπορεί ο Άρης να κερδίζει αυτά τα παιχνίδια «έστω» έτσι; Τελικά φαίνεται ότι δεν μπορεί.
Αυτός ο πανικός που πιάνει την ομάδα του Μάντζιου όποτε ομάδες όπως η Κηφισιά, ο Ατρόμητος και η Λαμία επιχειρούν να αντιδράσουν, είναι αδικαιολόγητος. Βλέπεις την καταστροφή να έρχεται, αλλά όχι και αντίδραση.
Οπως αποδεικνύεται το μεγάλου ατού που είχε ο Άρης κατά την πρώτη θητεία του Άκη Μάντζιου (άμυνα και αμυντική λειτουργία γενικότερα), έχει γίνει η μεγάλη πληγή του. Φταίνε οι παίκτες που υπάρχουν που δεν μπορούν να αποδώσουν αυτό που ζητάει ο Μάντζιος; Φταίει συνολικά το ελλιπές ρόστερ που έχει ως αποτέλεσμα αρκετοί να είναι κουρασμένοι με τα συνεχή ματς;
Είναι εμφανές ότι είναι αδύνατο ως τώρα να βρεθεί σταθερότητα και αποτελεσματικότητα στην άμυνα. Θα πει κανείς στην επίθεση τα πράγματα είναι καλύτερα; Η απάντηση είναι ότι σε μια ομάδα με περιορισμένο μπάτζετ πρώτα αρχίζεις από την άμυνα. Στις θέσεις της επίθεσης ξέρεις οτι δεν μπορείς να έχεις την ποιότητα που θες για να είσαι αυτό που πρέπει.
Στη θέση του φορ φυσικά υπάρχει ο εκπληκτικός Μορόν ο οποίος κόντρα στη Λαμία έκανε… όλα, όμως με αυτή την άμυνα δεν αρκούσαν. Γενικότερα ο Ισπανός παλεύει σχεδόν μόνος του όμως δεν γίνεται να βγει έτσι η χρονιά. Γιατί ελάχιστη βοήθεια έχει σε κάθε παιχνίδι από τους συμπαίκτες του, αλλά και δεν μπορεί να πάρει ανάσα αφού δεν υπάρχει άλλος φορ.
Δυστυχώς ο Άρης πάει στις γιορτές με αρνητικό κλίμα και χάνει μια καλή ευκαιρία να πατήσει ακόμη καλύτερα ψυχολογικά ενόψει της συνέχειας και ειδικά των αγώνων Κυπέλλου. Τη στιγμή μάλιστα που η ΑΕΚ δείχνει να βρίσκεται στη χειρότερη και αγωνιστικά και πνευματικά.
Αναμενόμενα το Νο1 θέμα στην κιτρινόμαυρη επικαιρότητα θα είναι και πάλι αυτό το θέμα των συμπαικτών και τις μεταγραφικής ενίσχυσης. Και θα είναι λογικό. Μπορεί κανείς να πει κάτι στον Αρειανό;
ΥΓ: Οι αλλαγές αυτή τη φορά άργησαν. Μετά το 2-1 ο Μάντζιος έπρεπε να αρχίσει να «δένει» μεσοαμυντικά την ομάδα του. Βερστράτε και Τζούρασεκ μπήκαν στο 90+3 και μέχρι να «ζεσταθούν» και να βρουν πατήματα η ζημιά δεν κατέστη δυνατό να αποφευχθεί…