Από εκεί που μέχρι το 45ο λεπτό του Α’ ημιχρόνου φαινόταν ότι ο Άρης θα έκανε ένα ιδανικό ποδαρικό στο 2024, κατάφερε να ηττηθεί με έναν ακόμη απίθανο τρόπο, αυτή τη φορά με 3-2 από τον Αστέρα Τρίπολης.
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου πραγματοποίησε το καλύτερο ξεκίνημα της σε ματς στη φετινή Super League, έχοντας αβάντζο δύο τερμάτων στο 14 και δημιουργώντας ακόμη 2-3 ευκαιρίες για μεγαλύτερο σκορ. Και όμως κατάφερε να χάσει…
Για ένα ακόμη παιχνίδι αδυνατεί να κρατήσει το αποτέλεσμα που έχει κερδίσει με το σπαθί της στον αγωνιστικό χώρο. Αυτή τη φορά το απώλεσε με ακόμη πιο «ηχηρό» τρόπο. Με ακόμη πιο «ηχηρό» σε σχέση με τα παιχνίδια κόντρα σε Ντιναμό Κιέβου, Κηφισιά, Ατρόμητο και Λαμία.
Την ώρα που ο Άρης φαίνεται να ελέγχει ένα ματς, αδυνατεί να αντισταθεί στην προσπάθειά που κάνει οποιοσδήποτε αντίπαλός του ώστε να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Καταρρέει κυριολεκτικά.
Δεν μπορεί να «κλειδώσει» ένα αποτέλεσμα που θέλει. Παρά μόνο σε ελάχιστα παιχνίδια. Αποδεικνύεται ότι δεν έχει την ικανότητα, τη συγκέντρωση και την ψυχολογία να «φρενάρει» το μοιραίο. Ατομικά και ομαδικά λάθη, λανθασμένη συνεννόηση και παίκτες χαμένοι τακτικά πάνω στη «σκακιέρα» του αγωνιστικού χώρου.
Στην Τρίπολη έγιναν με το τσουβάλι. Αρχικά ένα ανόητο πέναλτι από τον Μοντόγια στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου που άναψαν τη σπίθα της ανατροπής στον Αστέρα.
Στο 2-2 Φαμπιάνο και Οντουμπάτζο κοιτάνε τον Μιριτέλο να ισοφαρίζει ανενόχλητος με… κεφαλιά προπόνησης, αλλά δεν φταίνε μόνο εκείνοι, αλλά και τα χαφ που επιτρέπουν στους υπόλοιπους Αρκάδες να «αλωνίζουν» μέχρι την κιτρινόμαυρη περιοχή, έως ότου ο Μουνάφο σεντράρει ανενόχλητος.
Στο 3-2, νέα λάθη, όχι μόνο του Ζουλ που δεν έχει αίσθηση του χώρου και του χρόνου ώστε να μην του κλέψει τη μπάλα ο Ζουγλης. Ευθύνη φέρει και ο Μπράμπετς, καθώς αν αντιλαμβανόταν ότι ο συμπαίκτης του έχει πλάτη προς τον επερχόμενο παίκτη του Αστέρα, δεν θα του έκανε μια πάσα που θα μπορούσε να τον εκθέσει. Οπως και τελικά έγινε. Ας την έδιωχνε ακόμη και άουτ καλύτερα.
Με όλα αυτά αναρωτιέται κανείς πόσα γκολ προβάδισμα πρέπει να έχει ο Άρης ώστε να κερδίσει μια περιορισμένων δυνατοτήτων ομάδα όπως ο Αστέρας; Έστω να πάρει την ισοπαλία.
Αρχικά το σχήμα με Σαμόρα στα δεξιά και τον Σουλεϊμάνοφ πίσω από τον Μορόν φάνηκε να λειτουργεί άψογα. Δύο γκολ, ευκαιρίες για περισσότερα και σωστό παιχνίδι πίσω από τη μπάλα αφού είχες προβάδισμα δύο τερμάτων.
Όταν όμως όταν δεν μπορείς να προφυλάξεις ένα τόσο ισχυρό προβάδισμα, κάνοντας τόσα λάθη δεν μπορείς να πεις κάτι. Και να πεις ότι ο Αστέρας έπιασε καμία σπουδαία απόδοση. Τίποτα το ιδιαίτερο. Στο ρελαντί πέτυχε τα τρία γκολ.
Ακόμη και να έρθουν 3-4 καλοί παίκτες στις θέσεις που «πονά» ο Άρης δεν μπορεί να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την 5η θέση. Δεν λέμε να τα παρατήσει. Σε καμία περίπτωση. Απλά δεν φαίνεται να μπορεί έστω να διεκδικήσει κάτι παραπάνω. Και αν συνεχίσει έτσι η μουρμούρα ότι μπορεί να περάσουν οι από κάτω ομάδες (Αστέρας, Λαμία) θα εμφανιστεί ξανά και σε τον τρώει σαν «σαράκι».
Πλέον ακόμη και μια νίκη επί του ΠΑΟΚ θα είναι σημαντική και καλοδεχούμενο, όμως η χαρά που θα φέρει θα είναι μόνο προσωρινή. Το βάρος πέφτει στα ματς Κυπέλλου και πολύ περισσότερο στο θέμα των επενδυτών. Όσο δεν υπάρχουν εξελίξεις εκεί τότε οι «κιτρινόμαυροι» θα είναι σαν χύτρα» χωρίς βαλβίδα αποσυμπίεσης…