Οι Αμερικανοί λένε τη φράση «the job is done». Με το 1-0 στο Αγρίνιο επί του Παναιτωλικού ο Άρης εφάρμοσε τη φράση λίγο… παραπάνω από το ήμισυ καθώς εκκρεμεί ο επαναληπτικός στις 6 Μαρτίου στο Κλεάνθης Βικελίδης. Σε κάθε περίπτωση όμως η υπόθεση πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου μετά από 14 χρόνια είναι πλέον καθαρά στα δικά του πόδια.
Η απόδοση δεν ήταν η καλύτερη δυνατή όμως αυτή τη φορά οι παίκτες του πήραν το αποτέλεσμα που ήθελαν και μάλιστα στο πιο σημαντικό ματς της σεζόν ως τώρα. Και το πέτυχαν γιατί κατάφεραν να δείξουν τη διαφορά ποιότητας που διαθέτουν έναντι των αντιπάλων τους, όταν «αποτίναξαν» το «πρέπει να πάμε τελικό».
Στο πρώτο 25λεπτο ο Άρης δεν πατούσε καθόλου καλά. Τα χαφ δεν κρατούσαν καθόλου μπάλα (Ζουλ και Τζούρασεκ έλειψαν), ενώ υπήρχε ασυνεννοησία γενικότερα στο μεσοαμυντικό κομμάτι. Εκεί τον «κράτησε» ο Κουέστα με την τεράστια διπλή επέμβαση στις ευκαιρίες του Τορεχόν.
Αφού όμως ο Παναιτωλικός δεν κατάφερε να σκοράρει στο 5λεπτο «πολιορκίας» που είχε, τότε η ομάδα του Μάντζιου κατάλαβε ότι πρέπει να παίξει αυτό που μπορεί.
Οι γραμμές «έσφιξαν», οι διάδρομοι στους Αγρινιώτες περιορίστηκαν και οι φιλοξενούμενοι μπορούσαν να είχαν σκοράρει ακόμη και από το πρώτο ημίχρονο με τις ευκαιρίες των Μπράμπετς και Σαβέριο.
Ο Άρης είχε μπει στο σωστό δρόμο και αυτό φάνηκε εξ αρχής από το δεύτερο μέρος. Η ομάδα του Πετράκη δεν μπόρεσε ποτέ σχεδόν να απειλήσει με κάποια σπουδαία φάση.
Όχι οτι ο Θέος του πολέμου έβγαλε… μάτια όμως το έβλεπες ότι πατούσε καλύτερα. Σιγά σιγά άρχισε να χτίζει τις επιθέσεις του και στο 64′ η εξαιρετική συνεργασία των Μανού Γκαρσία και Βέλεθ έφερε ένα πολύ όμορφο γκολ.
Ουσιαστικά ο Άρης εκμεταλλεύθηκε το δικό του καλό διάστημα στην αρχή του Β΄ μέρους, κάτι που δεν έκανε ο Παναιτωλικός στο δικό του καλό ξεκίνημα στο πρώτο.
Και εδώ φάνηκε η διαφορά ποιότητας. Ο Μανού Γκαρσία ακόμη κι χωρίς τις απαιτούμενες ανάσες δημιουργούσε και πάλι «καταστάσεις» για την ομάδα του και εν τέλει έβαλε τη μπαλιά πάρε βάλε.
Επιπλέον ο Άρης εξαργύρωσε το γεγονός ότι κατάφερε να φτιάξει μια εξαιρετική γραμμή στόπερ. Η μοναδική γραμμή του με τέτοια πληρότητα δυστυχώς.
Η απουσία του Φαμπιάνο τεράστια, ωστόσο υπάρχει η πολυτέλεια αυτή να μην φανεί. Ο Μάντζιος έδωσε εντολή στον Βέλεθ που έχει το γκολ (όπως ο Βραζιλιάνος) να ανεβαίνει και με υπεραριθμία βγήκε στην πλάτη της άμυνας πετυχαίνοντας ενα γκολ… μισό τελικό.
Εν συνεχεία ο Έλληνας τεχνικός είχε την πολυτέλεια να βάλει μέσα κι άλλο στόπερ (Ρόουζ), αλλά να μην παίξει με τρεις πίσω «ανεβάζοντας» τον σκόρερ Βέλεθ στα χαφ.
Με τη νικη στο Αγρίνιο ο Άρης έχει πολλά οφέλη. Πρώτον βρίσκεται με το… ένα πόδι στον τελικό του Κυπέλλου και περιμένει έναν όχι εύκολο, αλλά όχι τόσο αγχωτικό επαναληπτικό. Επιπλέον κερδίζει χρόνο πολύτιμο χρόνο σε ηρεμία ώστε να προσπαθήσει να φτιάξει κι άλλο την ψυχολογία του μέσα από τα ματς της Super League όπου θέλει να μαζέψει όσο πιο πολλούς βαθμούς μπορεί.
ΥΓ: Ο… σακάτης Βέλεθ κατά μερικούς ήταν μαζί με τον Μανού Γκαρσία οι καλύτεροι του Άρη στο Αγρίνιο. Μπορεί να έλειψε περίπου τρεις μήνες και ακόμη να μην είναι στο 100%, όμως η ψυχή που έβγαλε και η εμπειρία που έχει δεν τα βλέπουμε συχνά στον Άρη.
ΥΓ1: Ο Γιάννης Πετράκης και συμπαθητικός σαν άνθρωπος είναι και καλός προπονητής έχοντας ανεβάσει επίπεδο τον Παναιτωλικό. Οι νέες δηλώσεις που έκανε όμως, και ειδικά αυτές στη συνέντευξη Τύπου δείχνουν οτι δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας. Που είδε αυτή την τόσο μεγάλη υπεροχή του Παναιτωλικού σε όλο το ματς, πραγματικά απορεί κανείς.
ΥΓ2: Ο Παναιτωλικός είναι καλή ομάδα. Σενγκέλια, Πέδρο, Χατζηθεοδωρίδης και Τορεχόν έχουν ποιότητα (και όχι μόνο αυτοί) κι έτσι στο Βικελίδης θέλει προσοχή. Η πρόκριση είναι καθαρά στο χέρι του Άρη, αρκεί να μην δούμε την εικόνα που είδαμε στο πρώτο 15λεπτο του Αγρινίου.