Ο Μόουζες Οντουμπάγιο βρίσκεται ήδη στη χώρα μας, ο Άρης παίρνει έναν ποδοσφαιριστή που έμαθε να ξεπερνά κάθε δυσκολία.
Ήταν η δικιά του η αλήθεια, δίχως φτιασιδώματα μήτε «συγκρατήσεις». Μια συγκλονιστική συνέντευξη στην αγγλική Telegraph. Από τις περιπτώσεις που το κλισέ «κατάθεση ψυχής» έρχεται μπροστά εκ των πραγμάτων για να περιγράψει. Μια στιγμή κατά την οποία ο προσεχώς νέος αμυντικός των «κιτρινόμαυρων» μίλησε χωρίς να σκεφτεί αν χαλάσει η δημόσια εικόνα του. Ήθελε απλώς να διώξει ένα ακόμα βάρος από μέσα του, μαζί να βοηθήσει όποιον τυχόν βρίσκεται σε παραπλήσια κατάσταση και αναζητά διέξοδο. Για τραύματα, σωματικά και ψυχικά.
Δύο χρόνια μαρτυρίου, δύο χρόνια εκτός
Σε πρώτη φάση, ήταν εκείνος ο καταραμένος τραυματισμός. Λίγο μετά τα 23α του γενέθλια ήταν, όταν ένα βράδυ ξύπνησε ιδρωμένος, με εφιαλτικούς πόνους. Ένιωθε σαν να του σπάνε τα κόκαλα, σαν να τον χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Είχε πρόσφατα γυρίσει από το νοσοκομείο όπου είχε υποβληθεί σε επέμβαση στο γόνατο. Η δράση των παυσίπονων δεν κράτησε πολύ. Κάθε κίνηση ήταν μαρτύριο, αδύνατον να βρει ησυχία. «Ήμουν έτοιμος να κλάψω. Ήθελα απλώς να ξεχάσω τα πάντα και να πάω κάπου από όπου δεν θα γύριζα ποτέ. Ένιωθα παγιδευμένος σε κάτι που δεν θα τελείωνε ποτέ. Σαν ένα τούνελ από το οποίο δεν μπορείς να βγεις», θυμάται.
Ήταν καλοκαίρι του 2016, έπαιζε τότε στη Χαλ. Ήταν μάλιστα παίκτης-κλειδί στην επίτευξη της ανόδου. Η μετοχή του στο ποδόσφαιρο όλο ανέβαινε, διεθνής με την Κ20 της Αγγλίας και με το μέλλον του να μοιάζει εγγυημένα στην Premier League – ταμάμ με το επίπεδο που κατέθετε στο γρασίδι. Αλλά αυτός ο τραυματισμός τα άλλαξε όλα. Δύο μαρτυρικά χρόνια έκανε να το ξεπεράσει, το σώμα του τον πρόδιδε ξανά και ξανά. Δύο μαρτυρικά χρόνια μακριά από αυτό που τόσο αγαπούσε. Δύο μαρτυρικά χρόνια να αναρωτιέται πού πάει κι αν έχει νόημα να συνεχίσει να προσπαθεί.
Κάνοντας μια νέα αρχή, ξεπερνώντας τον εφιάλτη
Ο πόνος, τελικά και επιτέλους έφυγε, η αγωνία όχι. Μια ιστορία που μαρτυρούν ακόμα οι 4 ουλές που έχει στο πόδι από τις αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις. Κανείς ορθοπεδικός δεν μπορούσε να του δώσει σαφή και ξεκάθαρη απάντηση για το λόγο που πάθαινε συνεχώς υποτροπές. Ποτέ δεν μπόρεσε να βρει τον πρότερο εαυτό του – μην το ωραιοποιούμε. Αλλά κατάφερε να επιστρέψει σε υψηλό επίπεδο κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Αν είχε ρίξει λευκή πετσέτα, κανείς δεν θα μπορούσε να του πει το παραμικρό. Επέμεινε ωστόσο και δικαιώθηκε.
Μετά την επιστροφή του στη δράση, βρήκε καταφύγιο για ένα χρόνο στην Μπρέντφορντ, που ήταν και η ομάδα στην οποία είχε κάνει το «μπαμ» πριν πάει στις «τίγρεις». Το reunion δεν κύλησε το ίδιο καλά και αναγκάστηκε να ψάξει αλλού, συγκεκριμένα στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Εκεί έμπλεξε με ένα κλαμπ παγιδευμένο σε ένα σπιράλ αρνητισμού, οι προπονητές έρχονταν και παρέρχονταν, η ισορροπία ήταν άγνωστη λέξη. Έπαιξε, δεν είναι πως δεν έπαιξε, αλλά το περιβάλλον ήταν κάθε άλλο παρά ιδανικό για έναν παίκτη στην κατάστασή του.
Η γεμάτη σεζόν του Οντουμπάγιο στην ΚΠΡ και ο Γκρέι
Αποχώρησε και το περασμένο καλοκαίρι πέρασε από δοκιμαστικό στην ΚΠΡ. Επιτυχώς. Υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο και υπήρξε συμπαίκτης με τον έτερο γεννημένο μαχητή Αντρέ Γκρέι τον οποίο, τι ωραία σύμπτωση, θα ξαναβρεί στη Θεσσαλονίκη- πώς τα φέρνει η ζωή. Νωρίτερα, στο Λονδίνο, είχε ξαναβρεί έναν κομβικό γι’ αυτόν κόουτς. Τον Μαρκ Γουόρμπαρτον, προπονητή του στην πρώτη του περίοδο στην Μπρέντφορντ. Η σεζόν του ήταν γεμάτη. Και όχι μόνο ως δεξί μπακ, κλήθηκε να παίξει πρακτικά όπου υπήρχε κενό κατά καιρούς στο κάτω μισό του γηπέδου, αξιοποιώντας έτσι την ικανότητά του να παίζει σε πολλές θέσεις.
Το πένθος που άργησε να εκδηλώσει
Αλλά η αλλαγή προπονητή δεν του επέτρεψε να συνεχίσει στην ομάδα της Championship. Ο νέος κόουτς (Μάικλ Μπέιλ) δεν τον είχε ως προτεραιότητα. Και η φυγή σταδιακά έγινε μονόδρομος. Δεν τον πειράζει, δεν τον ρίχνει. Γιατί πριν φτάσει ως εκεί και από καιρό πια, έλυσε το πιο σοβαρό τραύμα που τον βασάνιζε. Πολύ πιο βαθύ. Πολύ πιο επώδυνο. Ήταν ψυχικό. Σε ηλικία 13 ετών έχασε τη μητέρα του λόγω ελονοσίας, την κόλλησε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Γκάνα.
Δεν άφησε ελεύθερο τον εαυτό του να ξεσπάσει τότε. Έμεινε καιρό σε κατάσταση σοκ. Και προσπαθούσε να τα βολέψει όπως και όσο μπορούσε, μαζί με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του.Περίμεναν τα επιδόματα από την πρόνοια που τους έφερνε ο πατριός του. Έμεναν συχνά δίχως ρεύμα επειδή δεν το είχαν πληρώσει, έμεναν σε σπίτια φίλων τους, οτιδήποτε επέτασσε το ένστικτο της επιβίωσης. Απλώς ζούσαν τη μέρα, παλεύοντας για το καλύτερο δυνατό. Αλλά ο μεγαλύτερος αδελφός του, Ίντρις έμπλεξε και τελικά κατέληξε στη φυλακή. Ήταν αυτό που τον ταρακούνησε και τον έκανε να αφοσιωθεί στην μπάλα, για να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο.
Οντουμπάγιο, θέλοντας πάντα το περισσότερο
Το ποδόσφαιρο τον βοήθησε να προχωρήσει, αλλά μόνο όταν έβγαλε όσα βάραιναν τη ψυχή του μπόρεσε πραγματικά να περάσει στο επόμενο στάδιο. Η επίσκεψή του σε ψυχοθεραπευτή ξεκλείδωσε τις ουλές στο υποσυνείδητό του. «Δεν μπορούσα καν να σκεφτώ πως πράγματα που μου συνέβησαν όταν ήμουν παιδί, μπορούσαν ακόμα να με επηρεάσουν», λέει. Έμαθε μετά από μερικές συνεδρίες να μην κρύβει τα συναισθήματά του. Να είναι ειλικρινής και άμεσος
Πλέον είναι απολύτως υγιής, ψυχικά και σωματικά. «Θέλω να συνεχίσω να παλεύω για το καλύτερο δυνατό. Ποτέ δεν θα τα παρατήσω, ακόμα και όταν έρθουν οι δύσκολες στιγμές. Πάντα θα προχωράω. Έχω ήδη καταφέρει αρκετά, αλλά θέλω περισσότερα. Θέλω περισσότερα…», είχε πει ο 28χρονος Άγγλος σε εκείνη τη συνέντευξή του στην Telegraph. Τι πιο ωραίο ως μήνυμα ενώ ετοιμάζεται για μια νέα σελίδα στην καριέρα του, για κάτι εντελώς καινούριο και συναρπαστικό. Το ήθελε πολύ. Τόσο ώστε είπε όχι στην Championship για να έρθει…
