Το εκκωφαντικό 1-4 στη Βαρκελώνη είχε μεταφέρει τις όποιες πιθανότητες για ανατροπή στη ρεβάνς του Παρισιού στη σφαίρα του απίθανου. Κάτι που ασφαλώς και γνώριζε η Μπαρτσελόνα. Ωστόσο, μέχρι το 44ο λεπτό βρισκόταν κοντά στο όνειρο μιας μυθικής υπέρβασης. Μια υπέρβαση, που- ίσως και καλύτερα για τους «μπλαουγκράνα», αλλά και το ποδόσφαιρο – δεν συνέβη ποτέ.
Οι λόγοι μιας ακόμα αποτυχίας των Καταλανών σε διπλά παιχνίδια στο Champions League δεν περιορίζονται μόνο στο προφανές. Ναι, η Παρί Σεν Ζερμέν ήταν συνολικά καλύτερη ομάδα από εκείνους και κατόρθωσε να «σκοτώσει», όταν της επιτράπηκε να το κάνει.
Μπαρτσελόνα: Σταρ στην επίθεση αγνοείται
Από εκεί και πέρα όμως το χαμένο όνειρο έχει τις ρίζες του στις αποφάσεις που πάρθηκαν αρκετούς μήνες πριν από τη πρώην διοίκηση της «Μπάρτσα». Ορισμένες «αμαρτίες» από τις οποίες μέχρι και σήμερα παλεύουν να εξιλεωθούν οι «μπλαουγκράνα».
Αρχικά, η στα όρια της αδιαφορίας διαχείριση της περίπτωσης του Λουίς Σουάρες, αφαίρεσε σημαντικό κομμάτι από την επιθετική δυναμική του κλαμπ. Ο Ουρουγουανός άλλωστε το αποδεικνύει σχεδόν σε κάθε αγωνιστική με τις εμφανίσεις του ως ποδοσφαιριστής της Ατλέτικο Μαδρίτης. Αυτή την εκτελεστική δεινότητα δεν τη διαθέτει ούτε ο Ουσμάν Ντεμπελέ, ούτε ο Μάρτιν Μπρέιθγουεϊτ, ούτε και ο Αντουάν Γκριζμάν.
Ειδικά ο πρώτος, είναι σαν να αρνείται πεισματικά να μετουσιώνει σε γκολ τις τελικές προσπάθειες που του προσφέρονται απλόχερα από τους μέσους της ομάδας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις κόντρα στους Παριζιάνους που πέταξε στα σκουπίδια. Στην ίδια μοίρα και ο έτερος Γάλλος, ο οποίος ακόμα δεν έχει αφομοιώσει την αγωνιστική νοοτροπία των Καταλανών.
Η «μαύρη τρύπα» στην άμυνα
Φυσικά, η συζήτηση πηγαίνει αναπόφευκτα και στην αμυντική λειτουργία, η οποία τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες. Ο Λανγκλέ διαθέτει συγκεκριμένο ταβάνι, ενώ οι Αραούχο και Μινγκέθα, παρότι… βαπτίστηκαν βασικοί από τα ισπανικά ΜΜΕ, δείχνουν ότι δεν μπορούν να αντέξουν το βάτος της φανέλας.
Η «μαύρη τρύπα» δεν καλύφθηκε το καλοκαίρι και μοιραία, όταν τα… γάλατα έσφιξαν, ήρθε και το Βατερλώ. Δεν πρόκειται μόνο για έλλειψη ποιότητας, αλλά και συγκέντρωσης (σ.σ η φάση του πέναλτι της Παρί).
Νάβας από τα παλιά
Επιστροφή στο αγωνιστικό όμως και στην αναμέτρηση του «Παρκ ντε Πρενς», στην οποία έλαμψε ξανά ο Κέιλορ Νάβας. Ο Κοσταρικανός θύμισε εποχές… 2014. Όχι μόνο για το πέναλτι που έπιασε, αλλά και για τις δύο εξίσου εντυπωσιακές αποκρούσεις στο σουτ του Ντεστ και την κεφαλιά του Λανγκλέ. Καλώς ή κακώς, ο πολύπειρος τερματοφύλακας στέρησε από την Μπαρτσελόνα ένα τέλειο ημίχρονο.
Oι «μπλαουγκράνα» τα έκαναν όλα σωστά, με μοναδική και ουσιαστική εξαίρεση το τελείωμα των φάσεων. Κακό πράγμα το «αν», όμως οι Καταλανοί θα μπορούσαν να έχουν σκοράρει άλλη μια φορά πριν την συμπλήρωση του πρώτου 45λεπτου. Και τότε, ουδείς γνωρίζει πως θα διαχειριζόταν ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο και οι παίκτες του το εις βάρος τους 1-2. Αυτό δεν έγινε και ο βασικός λόγος είναι ο πορτιέρε των Γάλλων, ο οποίος κράτησε το σκορ, αλλά και την ψυχολογία πάνω απ’όλα υπέρ των συμπαικτών του.
Μπαρτσελόνα: Δεν είναι κάθε χρονιά του… 2017
Το φετινό ταξίδι της Μπαρτσελόνα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση ολοκληρώθηκε και η αμυδρή πεποίθηση ότι θα μπορούσε να είχε συνεχιστεί, διαλύθηκε από την ποδοσφαιρική μοίρα. Ανατροπές σαν κι αυτή του 2017 δε επιτυγχάνονται κάθε χρονιά και προκειμένου να συμβούν χρειάζεται ποιότητα στο ρόστερ, αλλά και τύχη.
Διότι τότε, η μπάλα έγνεψε συγκαταβατικά στις ορέξεις του Νεϊμάρ και των υπολοίπων, με σχεδόν κάθε προσπάθεια να καταλήγει στα δίχτυα. Παρεμπιπτόντως, ο Μέσι είχε ευστοχήσει τότε από τα έντεκα βήματα. Επομένως, με σαφώς μειωμένη την πρώτη και ανύπαρκτη τη δεύτερη, η remontada που ονειρεύονταν οι Ισπανοί δεν ευοδώθηκε. Παρόλα αυτά, η γεύση που άφησε στο τέλος, σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα έξι χρόνια που γνωρίζουν οδυνηρούς αποκλεισμούς, δεν είναι πικρή, αλλά ελπιδοφόρα.
Οι «μπλαουγκράνα» είναι ένας οργανισμός που έχει μάθει να αναγεννάται από τις στάχτες του και να κερδίζει τίτλους. Κι αυτό θα συμβεί ξανά. Ανεξαρτήτου διοικήσεως, προπονητών ή παικτών. Με ή χωρίς τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ιστορίας τους.