Champions League: Η βραδιά που ο Αθανασιάδης, ο Κολοβός και η Σέριφ έκαναν τον Φλορεντίνο Πέρεθ να ψάχνει τρύπα για να κρυφτεί

Ο Γιώργος Αθανασιάδης και ο Δημήτρης Κολοβός πρωταγωνίστησαν στο θαύμα θαυμάτων της Σέριφ Τίρασπολ. Φλορεντίνο Πέρεθ… λαμβάνει;

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως η ύβρις, η αλαζονεία δηλαδή του ισχυρού και η τάση του να πιστεύει πως είναι ένας μικρός θεός, τιμωρείται. Αργά ή γρήγορα, πάντως τιμωρείται. Πόσο βαθιά ωραίο και συμβολικό, πως δύο σύγχρονοι Έλληνες συνέτειναν τα μέγιστα στο να θυμηθούμε ξανά την παραπάνω αλήθεια της ζωής. Γιώργος Αθανασιάδης και Δημήτρης Κολοβός διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που έχουν καταγραφεί ποτέ στο Champions League – αν όχι τη μεγαλύτερη. Ρεάλ Μαδρίτης – Σέριφ Τίρασπολ 1-2.

Μια χαρά και μία… τρομάρα

Δεν μπορούμε παρά να χαρούμε για τη χαρά τους. Ο πρώην τερματοφύλακας της ΑΕΚ με τις συνεχείς αποκρούσεις του – MVP, περισσότερο δεν γίνεται. Ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού επίσης, κατάθεση ψυχής.  Μία ιστορική αγκαλιά στο «Μπερναμπέου» θα τους συντροφεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα, κλειδωμένη στην καρδιά και στο μυαλό θα είναι για πάντα αυτή η ευλογημένη μέρα που γίναν δυνατά, τα αδύνατα. Η μέρα την οποία ονειρεύονταν από τότε που ξεκίνησαν να κλωτσάνε το τόπι.

Δεν μπορούμε παρά να χαρούμε και για τη χαρά της Σέριφ. Η νίκη της στη Μαδρίτη, το «2 στα 2» που έχει ως τώρα στην πρώτη της ever παρουσία στη διοργάνωση, συνιστά την πιο ηχηρή σφαλιάρα στον κόσμο των πλουσίων. Ο Πέρεθ υπήρξε πρωτεργάτης στην απόπειρα ίδρυσης της European Super League, αυτό το super φιάσκο. Στη δημιουργία δηλαδή μιας κλειστής ποδοσφαιρικής κάστας ολίγων και εκλεκτών, που θα έλεγχε απόλυτα το «ποιοι και πότε». Αν είχε περάσει το γινάτι του προέδρου της «Βασίλισσας», οι Μολδαβοί δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν στο «Μπερναμπέου». Ούτε αυτή ούτε άλλες ομάδες του διαμετρήματός τους.

Αξία ανεκτίμητη

Εκατό φορές να παίξουν, τις 99 θα κερδίσει η Ρεάλ. Αλλά γι’ αυτή τη μία φορά, γι’ αυτή την once in a lifetime εμπειρία, αξίζει. Και με το παραπάνω. Αυτό το παράδειγμα το έχουμε ανάγκη. Γιατί είναι πολύ πιο γήινο, πολύ πιο προσιτό, πολύ πιο οικείο. Κι επειδή βγάζει στον αφρό την ουσία του ποδοσφαίρου, του αθλητισμού. Τη δημοκρατικότητα που εμπεριέχει, το δικαίωμα στο όνειρο.

Ο μεγάλος έχει ανάγκη τον μικρό. Δεν νοείται αλλιώς μέτρο σύγκρισης. Λόγος ύπαρξης. Παγιδευμένοι σε μια απύθμενη αλαζονεία και έναν ασύμμετρο σνομπισμό, άνθρωποι όπως ο Πέρεθ αδυνατούν να το αντιληφθούν. Έρχονται βραδιές όπως η χθεσινή να τους ταρακουνήσουν. Δεν βαυκαλιζόμαστε ότι θα αλλάξει μυαλά. Αλλά χαιρόμαστε που το «μυρμήγκι» έκανε τον γίγαντα να ψάχνει τρύπα για να κρυφτεί. Έστω για μία μέρα. Έστω για μια φορά.