Πόνεσε πολύ τη Γιουβέντους ο αποκλεισμός από την Πόρτο, η νέα αποτυχία στο Champions League. Κι όμως, αποτελεί αποδεκτή απώλεια.
Μπορούμε να μιλήσουμε για ατυχία. Αν η Γιουβέντους δεν είχε κάνει δώρο δύο γκολ στην Πόρτο στο πρώτο ματς. Αν δεν είχε δύο δοκάρια στη ρεβάνς. Αν οι Μοράτα, Ραμπιό και Ρονάλντο ήταν στοιχειωδώς πιο γενναίοι στην παράταση στο μοιραίο εκ του αποτελέσματος φάουλ του Σέρτζιο Ολιβέιρα (μα ήταν τείχος αυτό που έκαναν;). Αν, αν, αν, τότε ίσως να μην διαβάζατε αυτές τις γραμμές. Αλλά, προφανώς, ό,τι έγραψε έγραψε. Κι άλλωστε, δεν ήταν άδικη η κατάληξη. Η «Γηραιά Κυρία» δεν έκανε συνολικά αρκετά ώστε να περάσει, ούτε το αριθμητικό αβαντάζ (μετά την αποβολή του Ταρεμί) αξιοποίησε ως όφειλε. Γενικώς ήταν ένα κλικ πιο αργή σε σύγκριση με τους αξιοθαύμαστους «δράκους» των διαδοχικών υπερβάσεων.
Ο αποκλεισμός συνιστά ακόμα μία μεγάλη αποτυχία για τη Γιουβέντους στο Champions League. Τα τρία τελευταία χρόνια, έχει πεταχτεί εκτός διαδοχικά στη διοργάνωση από Άγιαξ, Λιόν και Πόρτο, στα αρχικά στάδια των νοκ άουτ. Τρία κλαμπ δηλαδή που είναι αμφίβολο αν ο πρόεδρος της ιταλικής ομάδας, Αντρέα Ανιέλι θεωρεί αρκετά «γκλάμουρ» ώστε να συμμετάσχουν σε μία ευρωπαϊκή Super League. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το συνειδητό ρίσκο της Γιουβέντους
Πρόκειται για συνεχόμενες κραυγαλέες αποτυχίες. Οταν στοχεύεις στην ευρωπαϊκή κορυφή, όταν θες να λέγεσαι πρωτοπόρος, είναι απαράδεκτο να είσαι off τόσο νωρίς και από θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους. Το γεγονός μάλιστα ότι φέτος μπορεί να χαθεί το πρωτάθλημα, για πρώτη φορά μετά από εννέα σερί στέψεις (η Ιντερ έχει ξεφύγει 10 βαθμούς) το κάνει χειρότερο.
Είναι έτσι, όμως; Ή ο γίγαντας του ιταλικού ποδοσφαίρου έχει συνειδητά βρεθεί σε αυτό το σημείο; Στη Γιούβε του «η νίκη δεν έχει σημασία… είναι το μόνο που μετράει» (φράση ιστορικά συνδεδεμένη με τη νοοτροπία του κλαμπ), μερικά πράγματα απαγορεύεται να ειπωθούν δυνατά. Οπως το «μεταβατική περίοδος». Ελα όμως που αυτό ακριβώς ισχύει εν προκειμένω. Η επιλογή του «πρωτάρη» Αντρέα Πίρλο για την κομβική θέση του προπονητή το φανερώνει. Το ίδιο και οι μεταγραφές παικτών που ακόμα είναι «ατελή προϊόντα» (Φεντερίκο Κιέζα, Ντέγιαν Κουλουσέφσκι, Γουίστον ΜακΚένι). Η Γιουβέντους είναι στην αρχή ενός project που έχει δομηθεί με σκοπό να φέρει μακροπρόθεσμα την επιτυχία.
Νιάτα, ένταση, επιθετικό ποδόσφαιρο, γενναιότητα. Αυτό είναι το «θέλω» για το χαρακτήρα του μέλλοντος. Ακόμα δεν είναι η πραγματικότητα. Εχει το χάρισμα, την ανθεκτικότητα και την προσωπικότητα να υπογράψει ο Πίρλο τη νέα εποχή; Μόνο ο χρόνος θα απαντήσει. Αλλά ανεξαρτήτως προσώπων, η φιλοσοφία αυτή (θα) είναι.
Ρονάλντο: Αυτό ήταν και τέλος;
Αποκτώντας τον Κριστιάνο Ρονάλντο, το 2018, η Γιουβέντους έκανε εμμέσως την παραδοχή ότι ένας παίκτης έχει αυτό που αυτή ψάχνει ώστε να το πάει ως το τέλος στην Ευρώπη. Μην το υποτιμάμε. Για το «εγώ» του οργανισμού Γιουβέντους, που τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο από το κλαμπ, ήταν κολοσσιαία υποχώρηση. Ούτε ο CR7 των 5 Champions League όμως, κατάφερε να νικήσει την «κατάρα».
Αναρωτιέται κανείς μάλιστα αν με την παρουσία του έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Το ποδόσφαιρο που θέλει να παίξει ο Πίρλο λειτουργεί καλύτερα χωρίς τον Ρονάλντο ή πιο σωστά, με έναν… νεότερο Ρονάλντο. Μην τρελαθούμε. Δεν είναι ότι ο CR7 σέρνεται. Με την Πόρτο ωστόσο, ήταν αόρατος. Αν δεν ήταν ο Κιέζα δεν θα είχαμε φτάσει καν σε παράταση. Ηταν άραγε αυτή η τελευταία προσπάθεια του Πορτογάλου με τη Γιούβε σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεν θα προκαλέσει (τόσο) εντύπωση ενδεχόμενη μεταγραφή του το καλοκαίρι. Ειδικά αν σκεφτούμε το τεράστιο κόστος του συμβολαίου του (30 εκατ. ευρώ ετησίως) και ότι το κλαμπ πήρε συνειδητά και αναγκαστικά (ελέω κορονοϊού και συσσωρευμένων χρεών) την απόφαση να μειώσει τα έξοδα.
Η πολυτέλεια του Πίρλο
Με τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, η «Γηραιά Κυρία» έφτασε κοντά στο να γίνει ξανά η πρώτη δύναμη στην Ευρώπη. Δύο χαμένοι τελικοί. Το 2015 από την Μπαρτσελόνα και το 2017 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τουλάχιστον ήταν εκεί, κοντά. Εν συνεχεία, τζίφος. Η «επανάσταση» με τον Μαουρίσιο Σάρι δεν πέτυχε, ο Αντρέα Πίρλο μαθαίνει. Αναζητά την κατάλληλη ισορροπία σε άμυνα και επίθεση, του λείπει πολύ ένας playmaker με τα όλα του (κανείς εκ των Αρτούρ, Ραμπιό, Ράμσεϊ και Μπετανκούρ δεν είναι). Το ψάχνει πάντως, με μια πολυτέλεια που στη Γιούβε δεν υπήρχε παλαιότερα: χρόνο.
