Την ονομάζουν Λίβερπουλ. Η… σκούφια της βαστάει από το Μερσεϊσάιντ.
Ένα αγγλικό λιμάνι. Μία πόλη. Γεμάτη από ποδοσφαιρικές ιστορίες. Γεμάτη από κατορθώματα. Αλλά και σκοτεινές στιγμές. Θάνατο. Και μιζέρια.
Την τελευταία προσπαθεί να την βγάλει από πάνω της εδώ και χρόνια. Δεν είναι εύκολο. Κυνηγάει ένα… Άγιο Δισκοπότηρο εδώ και 30 χρόνια. Ούτε και φέτος θα καταφέρει να το βρει.
Μόνο που η Λίβερπουλ έχει ένα… αποκούμπι. Αυτό την κρατάει στη ζωή, ας μη γελιόμαστε.
Το ονομάζουν ανατροπή. Και η Λίβερπουλ έχει καταγράψει μπόλικες από δαύτες. Συνήθως στον αγαπημένο της μήνα, τον Μάιο.
Στην Ευρώπη. Σε Champions League και Europe League. Αλλά και στις εγχώριες διοργανώσεις.
Εκείνη η νύχτα στην Πόλη
Η ανατροπή κόντρα στην Μπαρτσελόνα χαρακτηρίστηκε ως η εκείνη του αιώνα. Διόλου υπερβολική. Από ένα πρίσμα, μπορεί να είναι μεγαλύτερη (σε αξία, ουχί σε επιβράβευση) από εκείνο το βράδυ του Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη.
Τότε που η Λίβερπουλ επέστρεψε. Με έναν… κρότο. Με μία δήλωση αλαζονείας. Συνάμα υπερηφάνειας. Το σκορ στο ημίχρονο ήταν 3-0 υπέρ της Μίλαν. Ο πιο εύκολος τελικός όλων των εποχών. Όχι!
Η Λίβερπουλ επανέλαβε το σκορ στο δεύτερο ημίχρονο: 3-3 και παράταση. Με μία μικρή και σημαντική λεπτομέρεια. Τα δύο πρώτα γκολ ήρθαν στο 54’ (Τζέραρντ) και στο 56’ (Βλάνιτμιρ Σμίτσερ). Τα ίδια λεπτά με τα τέρματα του Βαϊνάλντουμ, 14 χρόνια αργότερα σε μία ακόμη μαγική βραδιά στο «Άνφιλντ».
Το Κύπελλο κατακτήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι. Και τον Γέρζι Ντούντεκ να αντιγράφει τα… καμώματα μίας άλλης κλινικής (και θρυλικής) περίπτωσης που είχε φορέσει στο παρελθόν τα κόκκινα, τον Μπρους Γκρόμπελααρ.
Η αρχή όλων!
Η αναμέτρηση απέναντι στον Ολυμπιακό θα βρίσκεται πάντοτε σε ένα τέτοιο μενού.
Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Και η μέτρια ομάδα του Ράφα Μπενίτεθ ξεκίνησε το ταξίδι της προς το μεγαλείο.
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 1-0. Και όμως. Η Λίβερπουλ με δύο αντιήρωες (Σιναμά Πονγκόλ, Νιλ Μέλορ) και έναν απίθανο αρχηγό (Τζέραρντ) πέτυχε τόσα γκολ, όσα ήθελε για να προκριθεί.
Η… σφυριά του Τζέραρντ
Ένα ματς το 2004. Άλλο ένα το 2005. Και το επόμενο, έναν χρόνο μετά. Με λιγότερη λάμψη από τα προηγούμενα, αφού δεν αφορά την Ευρώπη, αλλά το Κύπελλο Αγγλίας.
Στον τελικό του 2006, η Λίβερπουλ βρέθηκε να χάνει με 2-0 από τη Γουέστ Χαμ. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν και πάλι ισοπαλία. Με το… αγαπημένο 3-3. Και τον Στίβεν Τζέραρντ να καταγράφει ακόμη ένα… screamer στο βιογραφικό του. Στα πέναλτι, όπως και στην Πόλη, η Λίβερπουλ πήρε την κούπα.
Μία… παρηγοριά για μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια στην Premier League.
Στα χρόνια του Κλοπ
Τα χρόνια κύλησαν. Ο Γιούργκεν Κλοπ ήρθε στο Λίβερπουλ. Και στο διάβα της ομάδας του, στο Europa League, βρέθηκε η Ντόρτμουντ.
Μέχρι το ρολόι στο «Άνφιλντ» να δείξει το 10ο λεπτό, η… πρώην του Κλοπ προηγούνταν με 2-0! Ο Ντιβόκ Οριγί ήταν εκεί για να βροντοφωνάξει πως η Λίβερπουλ δεν έχει ηττηθεί ακόμη στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Αλίμονο αν το πίστευε κάποιος αυτό.
Μόνο που η Ντόρτμουντ δε σάστισε. Αντίθετα. Σκόραρε για το 3-1 στο 57’.
Από εκείνο το σημείο και μέχρι το φινάλε το «Άνφιλντ» έζησε την απόλυτη ποδοσφαιρική ονείρωξη. Η μαγεία ήταν εκεί. Όπως παλιά. Όταν η έδρα των «κόκκινων» ήταν φόβητρο.
Το τελικό 4-3… μαρτυρούσε πως η 14η Απριλίου ήταν η πλέον ανατρεπτική στην ιστορία της. Το… έργο παιζόταν για πρώτη φορά και όσοι έτυχε να το παρακολουθήσουν από την κερκίδα θα έχουν να το λένε.
Η επικότερη όλων!
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο… χθες. Στο κόκκινο που… έπνιξε το «μπλαουγκράνα». Στο κόκκινο που αποκατέστησε το χαμόγελο στους φίλους της Λίβερπουλ.
Ξανά με πρωταγωνιστές, τρόπον τινά, κομπάρσους. Αλλά εδώ είναι «Άνφιλντ». Το λένε και το εννοούν…