Πως ορίζεται ο καλύτερος κόουτς; Κανένα λήμμα δεν μπορεί να μας βοηθήσει στον ορισμό. Οι τίτλοι, η μπάλα που παίζει, οι καινοτομίες που εφευρίσκει; Τι από όλα; Λίγο από όλα είναι η αλήθεια. Υπάρχει και κάτι άλλο. Προπονητής, κορυφαίος, είναι αυτός που κάνει την ομάδα του να παίζει το ποδόσφαιρο που εκείνος θέλει. Αυτό, το κάνει ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Αλλά…
Ο Ζοσέ Μουρίνιο, τον ζηλεύει. Όχι για όσα έχει πετύχει. Για τον τρόπο με τον οποίο το έχει κάνει. Μην τους συγκρίνεται στο τώρα, θα ήταν άδικο. Ο σημερινός, παλαιικός, Μουρίνιο είναι θα πρέπει να μπαίνει στο ίδιο ζύγι με τον Πεπ σε 7 με 10 χρόνια. Οι πορείες πρέπει να έχουν και χρονική αντιστοιχία, βάζοντάς τες στην ίδια πρόταση.
Ο Μουρίνιο λοιπόν είχε πει δυο πράγματα. Για τον Πεπ πάντα. «Όταν πάρει Τσάμπιονς Λιγκ με δύο διαφορετικές ομάδες όπως εγώ, τότε θα μιλήσουμε». Το πρώτο. Άδικο. Διότι το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια διοργάνωση που σε… διαλέγει. Μπορείς να τη στοχεύσεις μια χρονιά, δεν εξαρτάται μόνο από εσένα όμως αν δεν την κατακτήσεις.
«Όταν κατακτήσει δύο συνεχόμενες φορές το δυσκολότερο πρωτάθλημα στον κόσμο, την Πρέμιερ Λιγκ, τότε θα μιλήσουμε. Τα τελευταία χρόνια το έχει κάνει μόνο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που είναι… η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και εγώ. Που είμαι πιθανότατα ο χειρότερος προπονητής στον κόσμο». Το δεύτερο. Απολύτως δίκαιο.
Διότι σε έναν μαραθώνιο 38 αγωνιστικών, ο καλός ο κόουτς, η καλύτερη ομάδα είναι πάντα μα πάντα αυτή που ανταμείβεται. Εκεί, ένα λάθος μιας μόνο βραδιάς, δεν μπορεί αν σε προσδώσει: ή μάλλον μπορεί (ποιος ξεχνά το γλίστρημα του Τζέραρντ. Έχεις όμως χρόνο να το διορθώσεις.
Το καλοκαίρι ήταν ολοφάνερο. Η μόνη ομάδα που μπορεί να κοντράρει τη Σίτι του Γκουαρντιόλα ήταν η Λίβερπουλ. Αλήθεια όμως, σκέφτονταν οι οπαδοί της: πως θα τους το πάρουμε; Η ερώτηση διαμορφώνεται και διαφορετικά. Πως θα το χάσει ο Πεπ και η Σίτι;
Θα βγάζει το Αγκουέρο και θα βάζει τον Ζεσούς. Θα πετάει έξω τον Σίλβα και θα έχει τον άλλον Σίλβα. Θα σου βγάζει αλλαγή τον Ντε Μπρόιν και θα μπαίνει ο Γκιντογάν. Θα αποχωρεί ο Σανέ και η αλλαγή του θα είναι ο Μαχρέζ. Πως διάολε, πως; Ένας δεν βρέθηκε να ρωτήσει όταν… κλατάρει ο Φερναντίνιο ποιος θα τον αντικαταστήσει…
Ο Γκουαρντιόλα το σκέφτηκε. Ήθελε τον Ζορζίνιο. Συνάδελφος και καλός συνεργάτης, Liverpoolian, από τους λίγους έλεγε πως αν ο Βραζιλιάνος είχε διαλέξει τη Σίτι και όχι την Τσέλσι το πρωτάθλημα θα είχε τελειώσει. Πόσο μεγάλη αλήθεια.
Η Σίτι μετρούσε 13 νίκες, μία ισοπαλία και μία ήττα με τον Φερναντίνιο σε 15 ματς στην Premier League. Τραυματίζεται και τα επόμενα ματς κάνουν τους «πολίτες» να τρεκλίζουν. Πρόκριση επί της Λέστερ στα πέναλτι στο Λιγκ Καπ και δύο ήττες. Εντός με Πάλας και εκτός με Λέστερ.
Στο ένα το τρικ του Πεπ ήταν ο Στόουνς 6άρι. Παταγώδης αποτυχία. Στο άλλο ματς, Γκιντογάν. Καλός, χρυσός, μπαλαδόρος, αλλά soft. Χωρίς φάουλ, οι κόντρα επιθέσεις δεν παύουν. Ο Τούρκος ήταν εξαιρετικός στο recovering της μπάλας, όχι όμως και στο να σταματάει αυτή όταν τρέχει εις βάρος της ομάδας του.
Μαθηματικά
Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια. Τα μαθηματικά δεν τα κέρδισε κανείς. Ποσοστό νικών 71,3% για τη Σίτι με τον Φερναντίνιο, 59,3% χωρίς αυτόν. Μόνο με έναν καθαρόαιμο αμυντικό χαφ, όσο καλή επιθετική ομάδα κι αν φτιάξεις, πρωτάθλημα στην Αγγλία δεν παίρνεις.
Τη στιγμή που η Σίτι δεν είχε το Φερναντίνιο, η Λίβερπουλ… παρουσίαζε στο αγγλικό κοινό τον Φαμπίνιο. «Αόρατος» μέχρι να μπει ο Δεκέμβρης. Ματσάρα με τη Γιουνάιτεντ, ασίστ με Γουλβς, γκολ με Νιούκαστλ.
Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έχει έναν ολόκληρο γύρο μπροστά του για να κάνει τον Μουρίνιο να καταπιεί τη γλώσσα του και να τελειώσει τη συζήτηση. Έχει επίσης και μια μεταγραφική περίοδο για να διορθώσει το λάθος του. Διότι υπάρχει και το Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως Πεπ, do the maths αυτή τη φορά…