Λόγια φιλικά για τα όσα (δεν) συνέβησαν στο Κυριακάτικο ντέρμπυ
Η συζήτηση γνωστή. Εξελίσσεται. Προχωράει. Μα στην πραγματικότητα μένει η ίδια. Θυμίζει καφενείο παλαιών ετών, ή και τωρινών. Με τις πολιτικές συζητήσεις. Που τσακώνονται ο ένας με τον άλλο για το αν ήταν χειρότερη η μία κυβέρνηση, ή η άλλη. Δύο διαφορετικοί ψηφοφόροι που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε, ούτε και να κερδίσουν. Απλώς να επιβληθούν ο ένας στον άλλον. Χάνουν το νόημα. Κι αυτό είναι πως υπάρχει κακή διακυβέρνηση.
Στο ποδόσφαιρο, είθισται, αυτές οι κουβέντες να αναλώνονται στις διαιτησίες. Εχει γίνει ένας λάθος υπέρ της ομάδας του ενός και το… υπερασπίζεται λέγοντας πως παλαιότερα είχαν γίνει εις βάρος του, χειρότερα. Γαϊτανάκι. Βέβαια, ακόμα κι έτσι, τα λόγια είχαν ένα αγωνιστικό υπόβαθρο. Οι αναμετρήσεις γίνονταν. Τώρα, δυστυχώς, πήγαμε σε άλλο level.
Πλέον οι οπαδοί των ομάδων, κυρίως μέσω των social media, κάνουν… μέτρημα για το πόσο δυνατά εκσφενδονίζεται ένα αντικείμενο, τι είδους αντικείμενο είναι, από τι είναι φτιαγμένο κι από ποια κατεύθυνση έρχεται. Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε έχουμε γίνει εξπέρ. Οχι στα 4-4-2, τα overlaps, το πρέσινγκ ψηλά. Αλλά στο αν η φωτοβολίδα ήταν ευθείας βολής ή όχι. Το αν το αντικείμενο είναι χαρτί ή κουτάκι μπύρας. Το αν τον βρήκε στο κεφάλι, το δόντι, το χείλος, το μπούτι ή τον αστράγαλο. Το αν έγινε κατά λάθος ή επίτηδες. Το ότι συμβαίνει δηλαδή, είναι το τελευταίο που μας απασχολεί.
Και γιατί να μας απασχολήσει άλλωστε; Τη δουλειά μας να κάνουμε. Να βγούμε από πάνω. Να δείξουμε ότι έχουμε κάνει τη σωστή επιλογή της ομάδας που υποστηρίζουμε. Με κάθε τρόπο. Τι εννοούμε: Παναθηναϊκός π.χ. Αισθάνεται πιο… macho άνδρας ρε παιδί μου. Γιατί; Διότι ο Γιάννης Αναστασίου είχε φάει αναψυκτικό στο κεφάλι στο Καραϊσκακη και δεν έφυγε. Μάγκας σου λέει. Ολυμπιακός. Είχε μείνει στην Τούμπα όταν στον πάγκο υπήρχαν ψάρια. Οταν ο Σίλβα δέχτηκε στην πλάτη του αναψυκτικό, αλλά δεν έφυγε από το γήπεδο. Σου λέει: Πάλι να κάνω το κορόιδο; Παίρνει την ομάδα και φεύγει ο Σάββας και είναι ο καλύτερος του χωριού. Και ο ΑΕΚτζής όμως. Φωτοβολίδα είχε φάει στην πλάτη του ο Σάχα, κάποτε. Δεν έφυγε από το γήπεδο. Επαιξε κανονικά. Παλικάρι! Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να μιλήσει στον ΠΑΟΚ. Πέρυσι ο Ιβιτς είχε κάνει το ίδιο στη Λεωφόρο. Αναρωτιέται όμως. Τότε ήταν κουτάκι μπύρας. Τώρα για λίγο χαρτάκι κάνεις έτσι;
Βέβαια, μην ξεχνάμε και τον περυσινό τελικό Κυπέλλου. Δεν είχαν φτάσει οι αποστολές στο γήπεδο λέει ο κανονισμός, άρα δεν φέρουν ευθύνη για τα επεισόδια. Ετσι είναι, δηλαδή. Αλλά για την κοινή γνώμη είναι το παρακάτω σχόλιο. Αντί να μας νοιάζει πως πήγαμε να θρηνήσουμε νεκρό, εστιάζουμε στο αν πρέπει ή όχι να τιμωρηθεί η ομάδα μας. Ψιλά γράμματα τα υπόλοιπα.
Τη μεγαλύτερη προδοσία την έχουν υποστεί όμως οι, ναι αυτές οι λίγες, ρομαντικές ψυχές. Που ήθελαν να δουν ένα ντέρμπι Κυριακή βράδυ. Ενα ωραίο ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Να περάσουν όμορφα, να πικάρουν τον κολλητό, να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους για δύο ώρες. Οχι βέβαια. Που τέτοια τύχη. Αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Στην Ελλάδα πια δεν μπορούμε να δούμε ούτε ποδόσφαιρο. Τι με νοιάζει εμένα ποιος φταίει; Μπάλα είδα; Οχι. Ε, καληνύχτα σας…
Υγ. Βιεϊρίνια και Μιραλάς έδειξαν πως μπορεί να είναι μεγάλοι παίκτες, αλλά μικροί άνθρωποι. Ο πρώτος βλέποντας την κάμερα μπροστά του φώναζε σε άπταιστα ελληνικά και επαναλαμβανόμενα πως: «στο Καραϊσκάκη έχουν γίνει χειρότερα. Τι είναι αυτό ρε; Τι είναι αυτό ρε;». Ο Βέλγος πήγε προς την εξέδρα και έδειξε τα αχαμνά του. Μπουκάλι είχε φάει στην Τούμπα παλαιότερα και δεν χρειάστηκε να δείξει τίποτε. Γιατί; Διότι τότε τα… έδειχνε στο γήπεδο. Τώρα, αυτό, δεν μπορεί να το κάνει.