Eίναι, πράγματι, ένα «συναρπαστικό» πρωτάθλημα;

Ο Γιώργος Λυσαρίδης ετοίμασε ένα άρθρο, το οποίο είχε αναρτηθεί και στο Metrosport, για το ποδόσφαιρο και τη σημερινή του κατάσταση.

Ο πρώην ΓΓΑ, χρόνια παράγοντας στο ποδόσφαιρο της Β. Ελλάδας, παραθέτει κατά καιρούς ενδιαφέρουσες απόψεις, εξ ου και η αναδημοσίευσή του.

Ιδού το τελευταίο του άρθρο:

Συχνά διαβάζουμε και ακούμε, τον τελευταίο καιρό, ότι το πρωτάθλημα της Α’ εθνικής (SL1) είναι «το πιό συναρπαστικό πρωτάθλημα» και ότι το απολαμβάνουν με την ψυχή τους οι ποδοσφαιρόφιλοι. Εδώ, νομίζω πως συγχέονται οι έννοιες των όρων «συναρπαστικό» και «ανταγωνιστικό».

Συμφωνώ (με την ταπεινή μου γνώμη) ότι η βαθμολογική εξέλιξη του πρωταθλήματος, στη φάση που τώρα βρίσκεται (play off / play out), το καθιστά ανταγωνιστικό (εν μέρει στην κορυφή και, εν μέρει επίσης, στη βάση) και, κατά τούτο, είναι πράγματι ενδιαφέρον, ιδιαίτερα για τους οπαδούς των ομάδων.

To «ανταγωνιστικό», όμως, δεν σημαίνει οπωσδήποτε και υψηλής ποιοτικής στάθμης . Πώς, τάχα, να το χαρακτηρίσει κάποιος «συναρπαστικό», αν θελήσει να το εντάξει (γιατί αυτό είναι το ορθό) στη συνολική εικόνα του ποδοσφαίρου στη χώρα μας, ως συνιστώσα του;

Μπορεί, άραγε, να είναι συναρπαστικό το ποδόσφαιρό μας;

– όταν η αρμόδια πολιτική ηγεσία (Υφυπουργός Αθλητισμού) βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με θεσμικούς φορείς του ποδοσφαίρου (ΕΠΟ, ΕΠΣ, Διαιτησία),

– όταν η ΕΠΟ αναλίσκει τις δυνάμεις της στο να ισορροπεί ακροβατώντας στην εσωτερική διοικητική δυαρχία και στην εξωτερική κοινή αίσθηση που, διαχρονικά, την θεωρεί «υπάλληλο αφεντάδων»,

– όταν ο (κατ’ ευφημισμόν) συνεταιρισμός της «Σούπερ Λίγκα» δεν έχει ενιαίο δημόσιο λόγο και σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, αντιπαραθέσεις και δημόσιες διχογνωμίες και προσωπικές καταγγελίες,

– όταν και επισήμως αναγνωρίζεται ότι στο πρωτάθλημα κυριαρχούν και έχουν λόγο οι Big4 και οι υπόλοιπες ομάδες το αποδέχονται, ως ενδεείς δορυφόροι,

– όταν μετά από κάθε αγωνιστική υπάρχουν δηλώσεις Προέδρων ΠΑΕ, εμπρηστικές και απαξιωτικές για τους «εταίρους» των, που υποδαυλίζουν τον οπαδικό φανατισμό,

– όταν θεσμικοί αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου κυκλοφορούν με μπράβους ή/και με κρατική προστασία, για λόγους ασφαλείας,

– όταν όσο προχωράει το πρωτάθλημα, διαρκώς και περισσότερο πλανιέται το ερώτημα «άραγε θα τελειώσει ; »,

– όταν το πρωτάθλημα της Β΄ εθνικής (SL2) καθυστέρησε δύο μήνες να αρχίσει, στη συνέχεια διακόπηκε και εξελίσσεται «μετ’ εμποδίων»,

– όταν η διοργανώτρια ΕΠΟ αναζητεί γήπεδο, στα πέρατα της γής, για να γίνει ο τελικός κυπέλλου,

– όταν υπάρχουν κρυμμένοι ή/και ανερεύνητοι φάκελοι για στημένους αγώνες, εδώ και καιρό, στα συρτάρια των αρμοδίων αρχών,

– όταν γίνεται διαπραγμάτευση με την πολιτεία για την επιχορήγηση, επαγγελματικού και ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, στη βάση υποσχέσεων και δεσμεύσεων για αντίδωρα,

– όταν το (τρίτο τη τάξει) πρωτάθλημα της Γ΄εθνικής έχει περιέλθει σε πλήρη αφάνεια,
– όταν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο («κύτταρο του ποδοσφαίρου», κατά τις πομπώδεις ρητορείες των αρμοδίων) μένει παντελώς αβοήθητο, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται ολοένα η δραστηριότητά του,

– όταν μετά από τόσα χρόνια δουλικής και ατελέσφορης ξένης επιτροπείας, μετακαλούμε σωρηδόν ξένους διαιτητές, από το «κάτω ράφι» πλέον, λόγω χαμηλής ποιότητας και αξιοπιστίας του ποδοσφαίρου μας,

– όταν η ελληνική διαιτησία δεν έχει κάνει την αυτοκριτική της και αρκείται στο να βολεύονται οι λίγοι «ημέτεροι», καθώς οδεύει στον πλήρη αφανισμό της

– όταν κανένας από τους αρμόδιους δεν συγκινείται από τον αφελληνισμό των ομάδων (το 80% στις βασικές ενδεκάδες των ΠΑΕ της SL1 είναι αλλοδαποί),

– όταν η εθνική μας ομάδα αποτελείται, στη συντριπτική της πλειοψηφία, από ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε ξένα, αξιόπιστα και πραγματικά ανταγωνιστικά πρωταθλήματα (στην αρχική ενδεκάδα του αγώνα με το Γιβραλτάρ, δύο μόνο από το ελληνικό πρωτάθλημα, Μασούρας και Μάνταλος), απόδειξη ότι στο εγχώριο ποδόσφαιρο η ανάπτυξη των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών είναι ελλειμματική,

– όταν η αθλητική δικαιοσύνη (ασφαλώς και με δική της μεγάλη ευθύνη) έχει απολέσει παντελώς την εμπιστοσύνη των φιλάθλων για την ευθυκρισία της,

– όταν ο αθλητικός τύπος έχει διολισθήσει πλήρως σε επιλεκτικά οπαδικό, με προφανή σκοπιμότητα να «χαϊδεύει τα αυτιά» των οπαδών-αναγνωστών,

– όταν ακόμη και μετά από οπαδικά επεισόδια που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, παρόμοια επεισόδια, σε γειτονιές, σχολεία και άλλους δημόσιους χώρους, πληθαίνουν δραματικά αντί να μειώνονται ;

Όταν, όταν, όταν…

Αν, λοιπόν, πρέπει να δούμε το δάσος (το εθνικό μας ποδόσφαιρο, στο σύνολό του) και όχι το δέντρο ( και μάλιστα, ένα κλαδί του μόνο, δηλαδή τη συγκυριακή βαθμολογική απόσταση στην υψηλή κατηγορία), μάλλον θα πρέπει να είμαστε λιγότερο επιρρεπείς στους μεγαλόστομους χαρακτηρισμούς και περισσότερο προβληματισμένοι για την πραγματική κατάσταση του ποδοσφαίρου στη χώρα μας, την τωρινή και αυτήν που προοιωνίζεται για το μέλλον.

Συμπέρασμα: Δυστυχώς, το ποδόσφαιρό μας βρίσκεται ήδη στη βάρκα και ο λεμβούχος κωπηλατεί ταχύτατα προς την Αχερουσία…».

Γιώργος Λυσαρίδης

27/3/2023