Η συζήτηση γύρω από το όνομα του Γκουστάβο Πογέτ καλά κρατεί, αφού για ακόμα μία φορά οι κλήσεις του. Έπρεπε να… ξεκολλήσει, αλλά δε βλέπει τους παίκτες που έκαναν τη διαφορά.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το background (σ.σ.: κυρίως ποδοσφαιρική) δημιουργεί μία αίσθηση σεβασμού προς το πρόσωπό του. Ο Ουρουγουανός αφότου εμφανίστηκε στον πάγκο της Εθνικής έδωσε μία αίσθηση κανονικότητας: 8 νίκες σε 14 αγώνες!
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως τυγχάνει ασυλίας. Μήτε πως οι κατά καιρούς επιλογές του που θυμίζουν εποχή Φερνάντο Σάντος δεν έχουν δημιουργήσει τρομερή σύγχυση στα clubs και στην πιάτσα.
Δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνει ο Τάσος Δουβίκας για να «κερδίσει» την εμπιστοσύνη του έστω και για τις κλήσεις;
«Ο Γιακουμάκης είναι το ίδιο στυλ και όποτε έχει κληθεί να παίζει είναι πιο active», η ερμηνεία στο περιβάλλον του για την απουσία του πρώτου σκόρερ της περυσινής Eredivisie που το development του σφραγίστηκε με deal 12 μυρίων στην Θέλτα του Ράφα Μπενίτεθ, παρακαλώ!
«Ο μικρός δεν με κοιτάει στα μάτια και μονίμως καθυστερεί στα meetings», η εξήγησή του για την απόσταση με το Νο1 wonderkid της Stoiximan Super League, τον Γιάννη Κωνσταντέλιας!
Μιλάμε για δύο τρανταχτές απουσίες σε σχέση με τα πρόσωπα που κλήθηκαν για τους αγώνες με Ολλανδία, Γιβραλτάρ αντίστοιχα.
Συνάμα, το momentum ανάμεσα σε Αλεξανδρόπουλο-Μπουχαλάκη, Βαγιαννίδη-Ρότα, Γούτα-Τζαβέλλα (σ.σ.: ο Φορτούνης ήταν μία κατηγορία μόνος του) εν τάχει αφήνει παντελώς εκτεθειμένο τον διεθνή εκλέκτορα που στο παρελθόν έχει δημοσίως πλειστάκις ισχυριστεί πως θα καλείται όποιος βρίσκεται στο καλύτερο αγωνιστικό performance!
Εν τέλει, καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς! Η ατάκα «θα ζήσω και θα πεθάνω με τον (εκάστοτε) Λημνιό…» αποδεικνύει εσωστρέφεια και ουχί σύγχρονη λογική. Δηλαδή στην Ισπανία που κάλεσαν τον Λαμινέ Γιαμάλ γεννηθείς το ’07 λέτε να μην ξέρουν;
