Euro 2004: Σαν σήμερα λέει πριν από 15 χρόνια είχαμε ζήσει την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την εθνική Ελλάδας στην Πορτογαλία! Κανονικά μία τέτοια ημέρα δεν είναι για γκρίνια.
Αλλά από την άλλη κάθεσαι και συγκρίνεις τα πράγματα. Βλέπεις τι είχε γίνει τότε και τι γίνεται τώρα. Δεν μιλάμε μόνο σε επίπεδο Εθνικής, αλλά γενικότερα σαν ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Κάναμε το εξής τρομερό και πρωτότυπο στην Ελλάδα.
Μετά από μία τέτοια τεράστια επιτυχία, εμείς πήγαμε το ποδόσφαιρο πίσω!
Δεν εκμεταλλευτήκαμε ούτε στο χιλιοστό την τότε επιτυχία. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο και αν πονάει. Ούτε οι ομάδες το εκμεταλλεύτηκαν, ούτε οι παράγοντες, ούτε γενικά σαν ποδόσφαιρο και χώρα.
Μέχρι και για την επέτειο τα τελευταία χρόνια είναι που υπάρχει πιο έντονη δραστηριότητα σε διοργάνωση εκδηλώσεων. Πιο πριν ήταν απλά μία ημέρα μνήμης.
Αν κάτσουμε να μιλήσουμε όλοι μαζί θα αρχίσουμε να λέμε πολλά. Ο ένας θα λέει φταίει ο Ολυμπιακός, άλλος ο Παναθηναϊκός, άλλος η ΑΕΚ, άλλος ο ΠΑΟΚ, άλλος η ΕΠΟ, άλλος η Πολιτεία.
Η σωστή απάντηση όμως είναι μία «ΟΛΟΙ»…
Τυχεροί όσοι ζήσαμε το Euro 2004
Είμαστε πλέον στο 2019. Και σίγουρα υπάρχουν παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν εκείνη την επιτυχία του Euro 2004. Ή ήταν τόσο μικροί που δεν τη θυμούνται.
Όσοι ζούσαμε και καταλαβαίναμε τι γινόταν τότε είμαστε τυχεροί!
Είναι στιγμές που θα μας ακολουθούν για όλη μας τη ζωή. Να βγαίνεις στους δρόμους και να βλέπεις τόσο κόσμο μπροστά σου που δεν μπορείς να περπατήσεις. Να σταματούν τρόλεϊ, λεωφορεία την κυκλοφορία τους γιατί είχαν κλείσει οι δρόμοι.
Ο κόσμος να κατεβαίνει και όχι να γκρινιάζει, αλλά να συνεχίζει με τα πόδια από την Καλλιθέα μέχρι την Ομόνοια. Εκεί όπου ήταν το σημείο συνάντησης για τους πανηγυρισμούς.
Και πάλι όμως να μπαίνεις στο κέντρο της Αθήνας με τα πόδια και να μην μπορείς να πλησιάσεις στην Ομόνοια από τον κόσμο που ήταν μπροστά σου!
Μιλάμε για καταστάσεις που, πιθανότατα, δεν θα ζήσουμε ποτέ ξανά.
Θυμάμαι τον ημιτελικό με την Τσεχία. Ήταν ακριβώς αυτές οι σκηνές. Με τα πόδια από την Καλλιθέα στην Ομόνοια και χιλιάδες να είναι στους δρόμους! Να μην μπορείς να περπατήσεις, αλλά να μην γκρινιάζεις. Να αγκαλιάζεις τον διπλανό σου και ας μην τον ήξερες και να αρχίσεις να τραγουδάς…
«ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΟΤΕ…»!
Στον τελικό είχαμε φύγει οικογενειακά για διακοπές στο Ξυλόκαστρο. Μαζευτήκαμε όλοι μαζί να δούμε τον αγώνα με την Πορτογαλία.
Κόρνερ Μπασινάς, κεφαλιά Χαριστέας «ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛΛΛΛΛ» και 1-0!
Τι γίνεται ρε (σκέφτεσαι);
Αρχίζεις να τσιμπιέσαι να δεις αν είναι όνειρο αυτό ή πραγματικότητα. Πονάς, λες «πραγματικότητα είναι»!
Τελειώνει ο τελικός και αμέσως πάλι στους δρόμους. Ό,τι χωριό περάσαμε όλος ο κόσμος ήταν έξω! Δεν υπήρχε μέρος ήσυχο εκείνο το βράδυ. Απαγορευόταν να υπήρχε.
Μέχρι και με τα τρακτέρ είχαν βγει να πανηγυρίσουν! Νταλίκες, φορτηγά, χαμός!
Ξημέρωσε και πίσω στα σπίτια μας με το μόνιμο ερώτημα «τι κάναμε ρε; Τι ζήσαμε ρε φίλε;».
Ερωτήματα που υπάρχουν και τώρα, αλλά προσθέτεις ένα ακόμα, όχι μόνο για το αθλητικό γεγονός, αλλά γενικά για το κλίμα που υπήρχε ανάμεσα σε αγνώστους. «Θα το ζήσουμε ποτέ ξανά αυτό;».
