Ανήμερα της εθνικής γιορτής για την Επανάσταση του 1821, το Sportime.gr παραθέτει μία σκιερή ιστορία ελληνοϊταλικής μονομαχίας.
Όχι, δεν υπάρχει μπέρδεμα μεταξύ της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου 1940, απλώς κατά διαβολική σύμπτωση, εκείνη την ημερομηνία διεξήχθη η αναμέτρηση της Εθνικής Ελλάδας κόντρα στους «ατζούρι» στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1934.
Επί σειρά ετών κυκλοφορούσε ότι ο επαναληπτικός δεν διεξήχθη επειδή η ΕΠΟ τον θεωρούσε χάσιμο χρόνου μετά την ήττα με 4-0 στο γήπεδο του Μιλάνου (σημερινό «Τζιουζέπε Μεάτσα»). Ήταν, όμως, αυτή η πραγματικότητα;
«Όταν η τιμή του ελληνικού αθλητισμού αγοράζεται με λιρέτες»
Αυτός ήταν ο τίτλος του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας «Αθλητικά Χρονικά» στις 16 Μαρτίου 1934, δηλαδή 9 ολόκληρες ημέρες πριν από τη σέντρα του πρώτου αγώνα!
Τo ρεπορτάζ ανέφερε ότι ένα μέλος του Δ.Σ. της ΕΠΟ, ονόματι Κώστας Κωνσταντάρας, ταξίδεψε στην Ιταλία, προκειμένου να διευθετήσει οικονομικά και οργανωτικά ζητήματα που σχετίζονταν με τις αναμετρήσεις.
Ακολουθεί ένα σχετικό απόσπασμα από εκείνο το φύλλο (σε νεοελληνική απόδοση): «Η Εθνική μας ομάδα καταρτίστηκε για να ηττηθεί στο Μιλάνο, εξιλαστήριο θύμα των πατριδοκαπηλικών απόψεων της Ομοσπονδίας, αλλά και των άκρατων φασιστικών ποδοσφαιρικών ονείρων της γειτονικής χώρας, της επωφθαλμιούσης, ως γνωστόν, το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κύπελλο.
Η Εθνική μας ομάδα δεν μεταβαίνει στην Ιταλία με την ευγενή και ωραία φιλοδοξία να τιμήσει την πατρίδα των προαιώνιων αγωνιστικών παραδόσεων, αλλά για να ηττηθεί με αντάλλαγμα τη στέγαση της ΕΠΟ σε καλλιμάρμαρο μέγαρο και την τόνωση των οικονομικών της.
Για το ποσό των 50.000 λιρετών, το οποίο θα καταβάλλει η φασιστική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να αποκλείσει την πιθανότητα μιας καλύτερης, στο έδαφός της, εμφάνισης της Εθνικής μας ομάδας στη ρεβάνς του αγώνα της 25ης Μαρτίου. Το φρούριο των προσχηματικών αντιρρήσεων αλώθηκε με τις χρυσές λόγχες των λιρετών από την Ιταλία».
Φανταστείτε να κυκλοφορούσε τέτοιο δημοσίευμα στις μέρες μας…
Φασιστικός χαιρετισμός
Το απόγευμα της 25ης Μαρτίου 1934, οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου του Σαν Σίρο στο Μιλάνο υπό το βλέμμα 50.000 θεατών, σύμφωνα με την εφημερίδα «Ακρόπολις».
Την ίδια ώρα στην πόλη διεξάγονταν ποδηλατικοί και ιππικοί αγώνες, όμως η πλειοψηφία προτίμησε να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο.
Η ελληνική ενδεκάδα εμφανίστηκε με ιταλική σημαία και χαιρέτησε φασιστικά, προς τέρψιν των φιλάθλων των γηπεδούχων, οι οποίοι ανταπέδωσαν με θερμό χειροκρότημα.
Η μπάλα του αγώνα
Ιδού και οι συνθέσεις:
ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Ρενέ Μερσέ (Ελβετία)
ΙΤΑΛΙΑ (Βιτόριο Πότσο): Τσερεζόλι, Μοντζέλιο, Αλεμάντι, Μοντεσάντο, Μόντι, Φαντόνι, Γκουαρίζι, Σεραντόνι, Μεάτσα, Ρόκο (46’ Φεράρι), Γκουαΐτα.
ΕΛΛΑΔΑ (Απόστολος Νικολαΐδης): Γραµµατικόπουλος, Χρυσαφόπουλος, Κουράντης, Ν. Bικελiδης, ∆ανελιάν, Χέλµης, Μηγιάκης, Aγγελάκης, Βάζος, ∆. Μπαλτάσης, Λ. Ανδριανόπουλος.
Οι Έλληνες διεθνείς αποθεώθηκαν, ωστόσο οι 11 ή μάλλον οι… 12 συμπατριώτες των Ιταλών θεατών δεν τους συμπεριφέρθηκαν με την ίδια αβρότητα.
Ο Ανφιλοτζίνο Γκουαρίζι στο 40’, ο Τζιουζέπε Μεάτσα στο 44’ και το 71’ σημείωσαν τα τρία γκολ, ενώ το τέταρτο μπήκε στο 69’ από τον Τζιοβάνι Φεράρι, ο οποίος είχε περάσει στον αγωνιστικό χώρο με τη σέντρα του β’ ημιχρόνου!
Ουδείς γνωρίζει για ποιον λόγο ο διαιτητής Μερσέ επέτρεψε να συμβεί αυτό, καθώς ως γνωστόν εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αλλαγές…
Η Εθνική Ελλάδας είχε την ευκαιρία να σημειώσει το γκολ της τιμής, αλλά ο Δανιήλ Δανελιάν αστόχησε σε πέναλτι στο 78ο λεπτό.
Η άποψη του IFFHS
Πέρασαν 61 ολόκληρα χρόνια, όταν ο πρόεδρος της IFFHS (Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου), ουσιαστικά, επιβεβαίωσε όσα είχε αποκαλύψει η εφημερίδα «Αθλητικά Χρονικά».
Σύμφωνα με τον Άλφρεντ Πόεγκε, η ιταλική ομοσπονδία κατέβαλε συνολικά 650.000.000 λιρέτες στην ελληνική, αν συνυπολογιστεί και το ποσό που χρειάστηκε για να αγοραστεί το διώροφο κτίριο που στέγασε τα πρώτα γραφεία της ΕΠΟ στην οδό Φυλής (επί σειρά ετών και στην πορεία έγιναν αποθήκες).
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς για ποιον λόγο να προβεί σε δωροδοκία η FIGC από τη στιγμή που το πρώτο ματς είχε λήξει 4-0 υπέρ των «ατζούρι».
Όπως υποστήριξε ο Πόεγκε και ενστερνίστηκε η εφημερίδα «La Repubblica» τον Δεκέμβριο του 1995, οι Ιταλοί ήθελαν να αποφύγουν ένα κουραστικό ταξίδι με πλοίο και ίσως κάποιον τραυματισμό παίκτη τους στα… τριτοκοσμικά ελληνικά γήπεδα της εποχής.
Η ουσία είναι ότι, πράγματι, οι «ατζούρι» δεν ήρθαν στην Ελλάδα για τον επαναληπτικό, με συνέπεια να προκριθούν… αναίμακτα στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Λίγους μήνες αργότερα συνέβησαν κι άλλα σκιερά (και πιο εξόφθαλμα ειν’ η αλήθεια) γεγονότα στα γήπεδα της Ιταλίας, τα οποία ώθησαν τη διοργανώτρια μέχρι την κορυφή του ποδοσφαιρικού πλανήτη.
Το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι πανηγύριζε για την τεράστια διάκριση, ασχέτως αν, κατά τα φαινόμενα, μέχρι την ώρα της στέψης είχαν συμβεί σημεία και τέρατα.
Το ελληνικό έθνος, από την πλευρά του, μετά από 6,5 χρόνια είχε την ευκαιρία να αποδείξει (και μάλιστα απέναντι στους Ιταλούς) ότι στα πεδία των μαχών δεν παραδίδεται εξίσου εύκολα…