Το καλοκαίρι, στο Μουντιάλ, ήταν ο άνεμος φρεσκάδας, ο τόσο ευπρόσδεκτος έπειτα από χρόνια και χρόνια που η προσοχή είχε λανθασμένες προτεραιότητες και αυτό έβγαινε σε παροιμιώδη κακά αποτελέσματα. Τα περάσανε όμορφα (όμορφα) στη Ρωσία, αλλά το ακόμα πιο δύσκολο για την Αγγλία ήταν το «μετά». Το να συνεχίσει δηλαδή ομοίως και καλύτερα.
Κανένα πρόβλημα. Το πράγμα τελικά κυλάει «just fine» καταπώς θα το θέτανε εκεί πάνω. Ματς όπως αυτό στο Μαυροβούνιο ενισχύουν εμφατικά το εν λόγω συμπέρασμα. Πιθανότατα δεν θα συγκαταλέγεται στα παιχνίδια που θα στέκεται ένας μελλοντικής αφηγητής της ιστορίας της Αγγλίας επί Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Αυτό όμως δεν αφαιρεί ένταση από τη σημασία του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Συνιστά ακόμα ένα βήμα προς τα μπροστά. Με βασικότερο στοιχείο το πόσο ώριμα, ψύχραιμα και σωστά μπόρεσε αυτή η νεανική ομάδα και χειρίστηκε ένα παιχνίδι που στράβωσε, μια κατάσταση αμήχανη. Πώς, κοντολογίς, το 1-0 του 17’ έγινε 1-5 και «λίγα ήτανε».
Σε μια ζόρικη έδρα μάλιστα, σε τόπο εχθρικό, το φανέρωσε και η ρατσιστική λεκτική επίθεση μερίδας (ανόητων) οπαδών των γηπεδούχων προς τους Ντάνι Ρόουζ, Κάλουμ Χάντσον Οντόι και Ραχίμ Στέρλινγκ. Παρεμπιπτόντως, το Μαυροβούνιο κινδυνεύει με βαριά τιμωρία, η UEFA άσκησε ήδη πειθαρχική δίωξη.
Ταλέντο, αυτοπεποίθηση και ελευθερία έκφρασης
Το ότι τα «αγγλάκια» δεν μάσησαν σε τέτοιο περιβάλλον τους τιμά, δείχνει τσαγανό. Το ότι για δεύτερο κολλητό ματς πέτυχαν 5 γκολ, επίσης – από το 1984 είχαν να φτάσουν σε back to back τόσο υψηλή παραγωγικότητα.
Ταλέντο, αυτοπεποίθηση και ελευθερία έκφρασης αποτελούν το τρίπτυχο που χαρακτηρίζει αυτήν την ομάδα, ένα τρίπτυχο που χαίρεσαι να βλέπεις.
Σε τέτοια φάση πορείας η παγίδα είναι μία: να φορτωθεί η ομάδα με περισσότερη της απαραίτητης πίεσης, να νομίσει ότι έχει ήδη φτάσει κάπου όταν στην πραγματικότητα ακόμα πηγαίνει.
Το καλό είναι ότι τέτοιες νίκες κερδίζουν χρόνο πέρα από ουσία. Με στόχο το Euro 2020 όλες οι συνθήκες να είναι στο «όπως πρέπει» για το τελικό βήμα προς την κορυφή.