Ο Φερνάντο Σάντος φιλοδοξεί να οδηγήσει ξανά την εθνική Πορτογαλίας στην κορυφή της Ευρώπης και είναι πιο «άνετος» από ποτέ.
Κοιτώντας τα στιγμιότυπα του τελικού του Euro 2016 έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν ο προπονητής της Πορτογαλίας στο θρίαμβο επί της Γαλλίας. Δεν το επέλεξε προφανώς, προέκυψε. Τραυματίστηκε νωρίς, έβαλε τα κλάματα (του συμβαίνει συχνά σε Euro, παράδοση που ξεκίνησε το 2004…), αλλά το ξεπέρασε άμεσα και βοήθησε όπως μπορούσε, όσο μπορούσε σε ρόλο πολύ μακρινό από αυτό που τον ορίζει. Ο Φερνάντο Σάντος, δίπλα του, επέδειξε ευελιξία, προσαρμοστικότητα. Θυσιάζοντας το «εγώ» του μπρος στο κοινό καλό. Αυτό πρέπει να κάνει κάθε σοφός προπονητής και ο «δικός» μας Φερνάντο, είναι τέτοιος.
Εφευρετικότητα και καινοτομία
Βασικά, η Πορτογαλία είχε την ευλογία μιας εξαιρετικής φουρνιάς προπονητών που έφτιαξαν και καλλιέργησαν τις βάσεις ώστε αυτό το έθνος των 10 εκατ. ανθρώπων να έχει αντιπρόσωπο μία από τις τοπ ομάδες του κόσμου. Αρχής γενομένης από τον Ζοσέ Μουρίνιο, τον σούπερ σταρ. Και από εκεί και έπειτα, με πολλούς άρτια καταρτισμένους επαγγελματίες. Ζόρζε Ζέσους, Σέρτζιο Κονσεϊσάο, Λεονάρντο Ζαρντίμ, Πάουλο Φονσέκα, Νούνο Εσπίριτο Σάντο, Αντρέ Βίλας-Μπόας. Μία λίστα που κάλλιστα μπορούμε να προσθέσουμε τον δικό μας, Πέδρο Μαρτίνς. Το σύστημά τους στηρίζεται στο διάλογο, στην ανταλλαγή τεχνογνωσίας, στη συνεχή προσπάθεια για εφευρετικότητα και καινοτομία. Στο να πετυχαίνεις πολλά με λίγα, καθότι μην ξεχνάμε, στη βάση της, η Πορτογαλία δεν είναι μία πλούσια χώρα. Ταλέντο είχαν πάντα. Αυτό που άλλαξαν και στο οποίο επένδυσαν είναι η κατανόηση του περιγράμματος. Συνειδητοποίησαν πως οι ντρίμπλες είναι μέρος του παιχνιδιού, όχι η ουσία του. Μπόλιασαν την αλέγρα φύση τους με τον ορθολογισμό του πρωταθλητισμού.
Πίστη και επιστήμη
Και ο Φερνάντο Σάντος σε όλα αυτά; Μα δεν υπήρχε πιο κατάλληλος άνθρωπος στο να κάνει αρμονικά αυτή τη μίξη. Ταλέντου και ουσίας. Πραγματιστής, λαμπρός tactician και κυρίως ένας άνθρωπος έτοιμος να ακούσει, να μεταδώσει, να συμμετάσχει. Στο υποθετικό πλαίσιο που θα βρισκόταν αντιμέτωπος με το δίλημμα «πίστη ή επιστήμη», δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να διαλέξει. Μέσα του, συνυπάρχουν αρμονικά και τα δύο. Βαθιά θρησκευόμενος (χαρακτηριστικά, το πρώτο πράγμα που έκανε όταν ήρθε στη χώρα μας ήταν να ψάξει πού έχει Καθολική Εκκλησία), το συνδυάζει δίχως κανένα πρόβλημα με τη στρογγυλή – ορθολογική σκέψη του μηχανικού, το πρώτο του επάγγελμα. Δούλευε τότε στο πλέον γνωστό ξενοδοχείο του Εστορίλ, ονόματι «Παλάσιο». Μία εποχή που ακόμα θυμάται με νοσταλγία. Πιο αθώα, πιο ανέμελη γαρ. Ποτέ άλλωστε δεν ένιωσε εντελώς συμβατός με την «τρέλα» που συχνά κυριαρχεί στον σκληρό κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Αλλά όταν η μοίρα τον οδήγησε στη μπάλα, κινήθηκε, σκέφτηκε, έζησε αυστηρά εντός του πλαισίου που όριζε η συνείδησή του: εργάσου σκληρά, κάντο όπως εσύ θεωρείς σωστά, μην μετανιώσεις μετά για τίποτα, μην προδώσεις τις αρχές σου και το ποιος είσαι. Κοντολογίς: πίστευε (στον εαυτό σου) και δούλευε (με επιστημονική αρτιότητα). Και όλα μπορούν να συμβούν.
Στο προσωπικό του πικ
Μια «αξιακή παλέτα» που δεν του βγήκε ποτέ σε κακό. Τον έκανε ως και πρωταθλητή Ευρώπης. Η Πορτογαλία (του) παίζει αντιτουριστικό ποδόσφαιρο; Είναι αμυντικογενής ενώ μπορεί πολλά περισσότερα; Δεκάρα δεν γίνει για τις κριτικές, τις κατηγόριες. Στις συνεντεύξεις Τύπου, οι απαντήσεις του είναι πια συχνά μακροσκελείς, γεμάτες «χρώματα» και εικόνες, στα 66 του δεν έχει τίποτα πια να αποδείξει, βρίσκεται στο προσωπικό του πικ, πιο σίγουρος από ποτέ για τον εαυτό του και τις μεθόδους του. Και το ‘χει εκφράσει με κάθε πιθανή διατύπωση. Δεν τον νοιάζει πώς, δεν τον νοιάζει αν θα είναι ωραίο. Τον νοιάζει μόνο, στο τέλος, να είναι αυτός ο θριαμβευτής. Η αυτοπεποίθησή του είναι στα ύψη, τόσο ώστε να δηλώνει χωρίς να φοβάται ότι υπολόγισε τσιγάρα και βαλίτσες για ένα μήνα για το Euro 2020. Ως τον τελικό της 11ης Ιουλίου δηλαδή. Mε στόχο το 2ο στη σειρά, δικό του και της χώρας του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Φερνάντο Σάντος: Ο καρπουζάς από το Εστορίλ, που ξεφτίλισε τους Έλληνες