Euro 2020 – Γιατί μπαίνουν τόσα πολλά αυτογκόλ;

Τα αυτογκόλ έχει εξελιχθεί στο μεγάλο… πρωταγωνιστή του Euro 2020 και ψάχνουμε να δούμε τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό.

Πριν από λίγες μέρες μόλις, κάναμε το εξής θέμα εδώ στα Eurostories: Ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης είναι το… αυτογκόλ. Κι ακόμα δεν έχει τελειώσει. Καθόλου, μα καθόλου. Με αυτό του Ντένις Ζακάρια στο Ελβετία – Ισπανία, φτάσαμε τα 10 αυτογκόλ στο Euro 2020. Ένα παραπάνω δηλαδή σε σχέση με όλα τα προηγούμενα μαζί! Ένα ιστορικό ρεκόρ. Πρόκειται για κάτι αρκετά «παλαβό» σε πρώτο άκουσμα. ‘Η μήπως όχι; Υπάρχει άραγε εξήγηση για το φαινόμενο; Η αλήθεια είναι πως αν τα βάλουμε κάτω μπορούμε να βρούμε διάφορα στοιχεία προκειμένου να υποστηρίξουμε πως το τυχαίο δεν είναι μόνο… τυχαίο.

Το δουλεύουν, το προσθέτουν στην «παλέτα» τους

Εν αρχή, οι ομάδες ψάχνουν και αυτόν τον τρόπο για να σκοράρουν. Δουλεύουν στις προπονήσεις το πώς θα «κυνηγήσουν την τύχη» τους. Δεν είναι γιούρια και άγιος ο Θεός. Δυνατές μπαλιές, διαγώνιες ή κάθετες, σε κομβικά σημεία της μεγάλης περιοχής του αντιπάλου, μπορούν πάντα να οδηγήσουν κάπου, να αναγκάσουν τους αμυντικούς σε αντιδράσεις δίχως χρόνο σκέψης ή προσαρμογής. Οι αναλυτές των ομάδων κοιτάνε σε ποιες περιοχές-κλειδιά σημειώνονται τα περισσότερα γκολ, μελετούν τα δεδομένα και τις πιθανότητες, τα ενσωματώνουν στο πλάνο. Βλέπουν ποια είναι τα πιο δύσκολα προς άμυνα σημεία και γυμνάζουν τη σκέψη και την προσέγγιση των παικτών και προς αυτήν την κατεύθυνση.

Πολυεπίπεδη διαδικασία

Συν τοις άλλοις, αρκετοί αμυντικοί κάνουν το λάθος να συγκεντρώνονται αποκλειστικά στην μπάλα. Μόνο που η διαδικασία του αμύνεσθαι (πρέπει να) είναι πολυεπίπεδη. Ο σωστός των μετόπισθεν παίκτης, οφείλει να έχει ταυτόχρονα στο νου του σε πολλά πράγματα. Ποιος είναι δίπλα του, ποιος είναι πίσω του, πόσοι, πώς, πού, πότε. Κάτι που δεν είναι απλό και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο γίνεται ολοένα πιο απαιτητικό. Προσθέστε και την έλλειψη επικοινωνίας και αυτοματισμών, καθώς μιλάμε για παίκτες που δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο μαζί ώστε να φτιάξουν συνήθειες και νόρμες – όπως συμβαίνει δηλαδή στο συλλογικό επίπεδο- και το πράγμα γίνεται πιο ξεκάθαρο. Επίσης, κάπου έχει χαθεί η βασική τέχνη της άμυνας. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να διώξεις την μπάλα όμορφα και ωραία. Μερικές φορές χρειάζεται να την κλωτσήσεις όσο πιο μακριά μπορείς, σαν να τη μισείς. Είναι αναχρονιστικό; Είναι. Αλλά δεν παύει, σε καίρια σημεία, να είναι πολύτιμο.

Κούραση, άγχος και η κακιά στιγμή  

Τι άλλο; Μα η κούραση, εννοείται. Πολλοί παίκτες έχουν φτάσει εξαντλημένοι σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, έχοντας παίξει ποδόσφαιρο σε εξαντλητικούς ρυθμούς το προηγούμενο 9μηνο. Δεν ήταν νορμάλ η σεζόν που μας πέρασε, συνέπεια και αυτό του κορονοϊού. Δεν είναι ρομπότ οι ποδοσφαιριστές, άνθρωποι είναι και αυτοί και επηρεάζονται, σωματικά και ψυχικά.  Κι έπειτα, δεν θα μπορούσε παρά να «φταίει» και ο παράγοντας τύχη. Ναι. Μερικά πράγματα απλώς συμβαίνουν. Μία στις εκατό; Μια στις εκατό. Δεν μπορούμε να τα προβλέπουμε ή να τα εξηγούμε όλα και, μεταξύ μας, αυτό είναι και ωραίο. Γιατί βάζει μπροστά το απρόβλεπτο και ανθρώπινο κομμάτι του αθλήματος που τόσο (γι’ αυτό;) αγαπάμε. Κάπως έτσι έχουν μπει ορισμένα μνημειώδη αυτογκόλ. Αυτό του Μάρτιν Ντουμπράβκα, αυτό του Ουνάι Σιμόν (χρεώθηκε πάντως στον Πέδρι). Αυτά είναι αποτέλεσμα άγχους και κακιάς στιγμής. Μιλάμε για πολύ καλούς τερματοφύλακες, που έδρασαν όμως σαν σχολιαρόπαιδα…

Διαβάστε επίσης:

Ο κορονοϊός θεριεύει, η αναξιοπιστία περισσεύει, αλλά για την UEFA είναι business as usual

Άκης Πετρετζίκης: Έγινε μπαμπάς- Οι φωτογραφίες στο μαιευτήριο

Χρυσή Αυγή – Παππάς: Πώς λειτουργούσε τους εννέα μήνες που κρυβόταν