Ο Γιόαχιμ Λεβ αποχωρεί από την εθνική Γερμανίας άδοξα, ταπεινωμένα. Αποκλεισμός από την Αγγλία, στους «16» του Euro 2020. Επώδυνο. Πολύ.
Είναι πολύ σημαντικό πράγμα το timing. Να κάνεις αυτό που πρέπει την ώρα που πρέπει. Ο Γιόαχιμ Λεβ έχασε δύο φορές αυτό το τρένο. Πρώτα το 2014, αμέσως μετά το θρίαμβο στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Αν είχε φύγει τότε, θα ‘ταν ζωντανός θρύλος για τη Γερμανία. Διόλου φθαρμένος ως δημόσια εικόνα και εσαεί τυλιγμένος με ένα πέπλο ιερότητας. Ας πούμε πάντως ότι υπήρχαν σημαντικοί και απολύτως κατανοητοί λόγοι να θέλει τότε να συνεχίσει. Η δόξα είναι πολύ γλυκιά όταν τη γευτείς και λειτουργεί σαν ναρκωτικό, θες κι άλλο, γρήγορα, πολύ. Κι ύστερα, ήταν η κρατούσα αίσθηση ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή μιας αυτοκρατορίας στο διεθνές φουτμπόλ.
Όταν χάθηκε το μέτρο
Δυστυχώς για τον 61χρονο προπονητή και τα «πάντσερ», η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Όχι τόσο στο Euro 2016. Εκεί το τέλος δεν είχε κανένα ίχνος ντροπής, ήρθε στα ημιτελικά, από τη διοργανώτρια Γαλλία και με μπόλικη συζήτηση για το αν ήταν δίκαιο ή όχι. Με άλλα λόγια, η διαδικασία δεν ταράχτηκε. Κι ύστερα ήρθε το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2017. Μια φαινομενικά αδιάφορη διοργάνωση έγινε η αιτία να χαθεί το μέτρο. Η Γερμανία πήγε εκεί με τα «δεύτερα» και τα είδε να κάνουν «πλάκα» στους αντιπάλους. «Τι βάθος, τι σύστημα, τι ταλέντο», έλεγαν ειδικοί και μη, ενώ ο Λεβ δήλωνε πως «είναι ο ρόλος μου να είμαι πρωτοπόρος» και είχε βάλει στόχο, κατά τα δικά του λόγια, την τελειότητα.
Μπούμερανγκ. Παγιδεύτηκε στις εμμονές του, στα μεγαλεπήβολα project, στην καινοτομία δίχως νόημα. Το Μουντιάλ της Ρωσίας ξεγύμνωσε τη σκληρή αλήθεια. Η θεωρητικά αλάνθαστη μηχανή είχε πολλά ψεγάδια. Τα πάντα πήγαν στραβά. Για πρώτη φορά στα χρονικά, η Γερμανία δεν πέρασε καν τη φάση των ομίλων σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλου. Είχε κάνει το λάθος να πιστέψει ότι είναι άτρωτη. Είχε χάσει την ισορροπία, μετά και την αυτοπεποίθηση. Αυτό ήταν το δεύτερο τρένο που άφησε να περάσει ο Λεβ. Πίστεψε ότι ήταν κάτι που μπορούσε να γυρίσει. Πίστεψε ότι μπορούσε να χτίσει ξανά μια υπερομάδα. Έβαλε μπροστά το «εγώ». Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η απόφαση του να πετάξει εκτός τους Τόμας Μίλερ, Ματς Χούμελς, Τζερόμ Μπόατενγκ. Τους δύο πρώτους τους επανέφερε για αυτό το Euro, αλλά ξανά είχε κάνει λάθος στο timing…
Χαρμολύπη πριν τον Φλικ
Ούτε η εξάρα από την Ισπανία, ούτε η ταπείνωση από τη Βόρεια Μακεδονία, τροποποίησαν την αφήγηση – άλλοι θα ‘χαν φύγει για πολύ λιγότερα. Σε αυτό το Euro, με εξαίρεση το 4-2 επί της Πορτογαλίας, αυτή τη «στάχτη στα μάτια», η «νάσιοναλμανσαφτ» πέρασε χωρίς να ακουμπήσει. Ο Λεβ δεν ήξερε πώς να αξιοποιήσει την (μπόλικη) ποιότητα του ρόστερ, οι τακτικές του επιλογές δεν βγήκαν, ήταν υπέρ του δέον συντηρητικός και αργός στις αντιδράσεις του, δίνοντας επιχειρήματα σε όσους λένε ότι τον είχε ήδη ξεπεράσει η εποχή.
Η αποχώρησή του δεν στενάχωρεί πια. Ούτε, όμως, χαροποιεί. Οι Γερμανοί φίλαθλοι θα του αναγνωρίζουν πάντα πως κατάφερε και έδωσε ξανά ταυτότητα και πνοή στην εθνική τους. Ομοίως ότι ουδέποτε σταμάτησε να σκέφτεται με ορίζοντα πολλών ετών για το καλό του αθλήματος εν γένει, βάζοντας τον εαυτό του μπροστά κι ας σήμαινε αυτό ότι θα έτρωγε αυτός όλη την κριτική στις αποτυχίες. Σίγουρα πάντως, 15 χρόνια ήταν πολλά και τα άσχημα τελευταία βαραίνουν διπλά.
Ο Χάνσι Φλικ έρχεται ως αντικατατάστης και μαζί του κομίζει έναν άνεμο ανανέωσης, καθώς και τη δύναμη που κουβαλάει η απόλυτη πετυχημένη του θητεία στην Μπάγερν Μονάχου. Κάποιοι, όχι λίγοι, θα πουν ότι φέρνει επίσης, επαναφέρει πιο σωστά, την κουλτούρα που οδήγησε στο Παγκόσμιο του 2014. Ήταν βοηθός τότε του Λεβ. Ή μήπως ο κρίκος που μετέτρεψε μια καλή ομάδα σε εξαιρετική και με το που έφυγε, δεν αντικαταστάθηκε ποτέ;
Διαβάστε επίσης:
Euro 2020: Οι καλύτερα και οι χειρότερα ντυμένοι προπονητές (pics)
Καιρός: Έκτακτο δελτίο για τον καύσωνα – Πόσο θα φτάσει η θερμοκρασία
Προνόμια εμβολιασμένων: Έτσι θα λειτουργούν εστίαση, χώροι ψυχαγωγίας και γήπεδα