Με δύο ασίστ, ο Γκάρεθ Μπέιλ ήταν ο MVP του θριάμβου της Ουαλίας με 2-0 επί της Τουρκίας. Ακόμα περισσότερο επειδή… έχασε πέναλτι.
Μπαίνουμε στον πειρασμό να το θέσουμε ως εξής: Ο Γκάρεθ Μπέιλ είναι ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής όταν δεν μισεί την ομάδα και τον προπονητή για την οποία παίζει! Κάτι που, δυστυχώς γι’ αυτόν, του συνέβη αρκετά τα τελευταία χρόνια σε συλλογικό επίπεδο. Ούτε δευτερόλεπτο, πάντως, με την εθνική Ουαλίας. Τότε μιλάει το συναίσθημα, νικάει πάντα η αγάπη. «Είναι η υπερηφάνεια και η χαρά που νιώθω, δεν υπάρχει για μένα μεγαλύτερη τιμή», το έχει θέσει ο ίδιος.
Ηγέτης, ο ορισμός
Έχουμε την τάση να απομονώνουμε τους «δράκους» στον Μπέιλ, κακώς, είναι πολλά περισσότερα από ομάδα του ενός. Αυτό, βέβαια, δεν αφαιρεί καθόλου την ένταση της επιρροής του. Είναι ο ηγέτης. Το ποιοτικό upgrade που χρειάζεται αυτό το σκληρά εργαζόμενο σύνολο ώστε να επιζητά τις προκλήσεις και να επιτυγχάνει υπερβάσεις. Ρόλο που απέναντι στην Τουρκία διαδραμάτισε με απόλυτη επιτυχία. Οι ασίστ του αποτελούν έργο ενός παίκτη που σκέφτεται και πραγματοποιεί ενέργειες που άλλοι βλέπουν μόνο στο… Youtube. Είναι πολύ σημαντικό, επίσης, ότι η (απελπιστική) αστοχία του από τα 11 βήματα ουδόλως τον επηρέασε. Το ακριβώς αντίθετο. Τον έκανε να προσπαθήσει ακόμα πιο πολύ, να τα δώσει όλα για να ρεφάρει. Αυτή είναι η δέουσα νοοτροπία.
Διόλου τυχαίο ότι την «εμφάνισε» σε περιβάλλον εθνικής. Εκεί παίζει απελευθερωμένος από πίεση. Ξέρει ότι ακόμα και κάτι λάθος να κάνει, κανείς δεν θα του το κρατήσει. Οι συμπατριώτες του νιώθουν τυχεροί που τον έχουν, έναν σούπερσταρ μια τόσο μικρή χώρα. Αμοιβαία τα αισθήματα. Είναι αυτή η οικειότητα που πάντα ψάχνει. Αυτήν αποζητούσε όταν αποφάσισε να γυρίσει φέτος στην Τότεναμ ως δανεικός από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μόνο που κουβαλούσε μεγάλο διάστημα απραξίας για να γυρίσει αμέσως τον διακόπτη. Και με τον Ζοσέ Μουρίνιο δεν ένιωσε ποτέ «σύνδεση». Πάντως προς το τέλος της σεζόν, βρήκε στοιχεία από τον παλιό καλό εαυτό του, αυτόν δηλαδή που «έκρυψε» την προηγούμενη διετία στη Μαδρίτη. Δεν είχε την απαραίτητη και επιθυμητή διάρκεια; Ναι. Ήταν όμως κάτι. Κάτι που απ’ ό,τι φαίνεται μπορεί να είναι η βάση για να κάνει ένα σπουδαίο Euro.
Παιδί της Ουαλίας, παιδί
Δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το ότι δεν είναι πια μέλος της ελίτ του ποδοσφαιρικού κόσμου. Είχε μεν ατυχίες με τραυματισμούς, αλλά σε κρίσιμα σημεία δεν προσπάθησε όσο έπρεπε για παίκτη του επιπέδου του. Από το ότι δεν μπήκε στον κόπο τόσα χρόνια στην Ισπανία να μάθει τη γλώσσα. Από το ότι σνόμπαρε εκδηλώσεις της Ρεάλ για να ακολουθήσει το πρόγραμμά του και κυρίως για να παίξει το αγαπημένο του γκολφ (αν μπορούσε δεν θα έκανε τίποτα άλλο). Από το ότι δεν έβαλε πιο συχνά μπροστά τον εγωισμό του για να «δείξει ποιος είναι». Τελικά μάλλον είναι πάντα ένας τύπος που του λείπει η πατρίδα. Όχι μόνο με τη χωροταξική έννοια. Αλλά και με αυτήν της αγάπης. Να την εισπράττει, να τη νιώθει. Όταν παίζει με το εθνόσημο, τότε μόνο γίνεται ξανά παιδί. Της Ουαλίας, παιδί.
Αγοράστε το Sportimekids και τον Super οδηγό για το Euro 2020 online. Με την αγορά 3 προϊόντων και πάνω – δωρεάν έξοδα αποστολής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Euro 2020: Τρέλανε τον αντρικό πληθυσμό η Χάιντι Κλουμ για χάρη της εθνικής Γερμανίας
Euro 2020: Η καλύτερη 11άδα της 1ης αγωνιστικής της φάσης των ομίλων
Euro 2020: Ο Πογκμπά την… είδε Κριστιάνο Ρονάλντο