Ρομπέρτο Μαντσίνι και Αγγλία έχουν μακρά κοινή ιστορία. Kαπρίτσιο της μοίρας ότι συγκρούονται τα συμφέροντά τους στον τελικό της Κυριακής.
Θέλει πολύ γερή μνήμη για να το θυμηθεί κανείς ότι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι πέρασε και ως ποδοσφαιριστής από την Αγγλία. Βασικά, εκεί… ξεκρέμασε και κρέμασε τα παπούτσια του. Εξηγούμαστε, γυρίζοντας πίσω στο 2001. Εκείνη την εποχή είχε ήδη αποφασίσει πως θα ασχοληθεί με την προπονητική και είχε συμφωνήσει να μάθει τη δουλειά στο πλάι του Σβεν Γκόραν Έρικσον στη Λάτσιο. Ξάφνου, σε μια εντυπωσιακή μεταστροφή, ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει την μπάλα στη… Λέστερ – ως τότε δεν είχε φύγει ποτέ από την Ιταλία. Μια παροδική τρέλα. Μόνο πέντε ματς μπόρεσε να παίξει στις «αλεπούδες». Δεν άντεχε πια στο τοπ επίπεδο. Τουλάχιστον το κατάλαβε γρήγορα και επέστρεψε στο αρχικό του πλάνο. Ακόμα καλύτερα, μάλιστα. Γύρισε στην πατρίδα και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Φιορεντίνα. Αρχίζοντας τη νέα του καριέρα.
Οι μεγάλες στιγμές στη Σίτι
Μπορεί το πρώτο του πέρασμα της Μάγχης να ήταν αποτυχημένο, αλλά ο Ρομπέρτο Μαντσίνι «ρέφαρε» ως προπονητής. Το Δεκέμβριο του 2009 ανακοινώθηκε από τη Μάντσεστερ Σίτι. Το ένα Κύπελλο με τη Λάτσιο και τα τρία πρωταθλήματα με την Ίντερ, ήταν το διαβατήριο του για το Νησί. Ο Ιταλός κόουτς βρέθηκε σε ένα κλαμπ ευρισκόμενο τότε σε διαδικασία πλήρους αλλαγής status, πορείας και προοπτικής. Οι «πολίτες» είχαν μόλις περάσει σε αραβικά χέρια και τίποτα δεν (θα) ήταν το ίδιο. Οι μεταγραφές του δίνουν υλικό ονείρων (Σέρχιο Αγουέρο, Μάριο Μπαλοτέλι, Εντιν Τζέκο, Σαμίρ Νασίρ, Γιάγια Τουρέ, Νταβίδ Σίλβα). Του πήρε λίγο χρόνο να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, προς υπεράσπισή του δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί τόσο μεγάλες αλλαγές κόντρα στις παγιωμένες αντίπαλες δυνάμεις. Το Κύπελλο του 2011 ήταν το ορεκτικό, το πρωτάθλημα του 2012 η αποθέωση, με εκείνο το ιστορικό γκολ του Σέρχιο Αγουέρο στο τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής, κόντρα στην ΚΠΡ.
Όλα είναι εμπειρίες
Ο Μαντσίνι έμαθε πολύ εκείνη την περίοδο στη Σίτι ως άνθρωπος. Ατσαλώθηκε στις δυσκολίες. Δεν δίστασε να κοντράρει τα περίφημα mind games του ακόμα παντοδύναμου τότε σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Δεν φοβήθηκε να πάρει τολμηρές αποφάσεις για να μην αφήσει να τον «καβαλήσουν» βεντέτες όπως οι Κάρλος Τέβες και Μάριο Μπαλοτέλι. Κυρίως βέβαια, υπέρ του μετρούσε το όμορφο, επιθετικό ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα. Μόνο που η συνταγή δεν λειτουργούσε και εκτός συνόρων.
Το Champions League ήταν σαν άλλος πλανήτης, με τη Σίτι να μένει πολύ μακριά από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Κάτι απλώς μη αποδεκτό για τα αφεντικά, ειδικά βάσει των χρημάτων που είχαν επενδύσει. Προϊόντος του χρόνου, αποφασίστηκε ότι ο Μαντσίνι δεν είναι ο άνθρωπος που θα οδηγήσει την ομάδα στην ευρωπαϊκή δόξα. Ένα χρόνο μετά το πρωτάθλημα, έρχεται το διαζύγιο. Δεν του άρεσε καθόλου ο τρόπος που ήρθε το τέλος κυρίως επειδή ήταν πάντα πεπεισμένος ότι του σκάβανε το λάκκο άνθρωποι εντός της ομάδας και ότι δεν ήθελαν να πετύχει, υψώνοντάς του συνεχώς εμπόδια. Το είπε μάλιστα δημοσίως το παράπονό του.
Το προσωπικό του τάμα
Ο καιρός άμβλυνε τα πάθη. Πλέον, θυμάται με νοσταλγία αυτήν την εποχή και λέει πάντα πόσο καλύτερο τον έκανε. Θα είναι συνεπώς πάντα ευγνώμων στην Αγγλία για όλα όσα του έμαθε. Αυτό δεν σημαίνει και ότι εννιά χρόνια μετά το «αντίο» του στο Νησί, δεν φλέγεται από πόθο να τους δει στα… πατώματα. Δεν είναι προσωπικό, με τα χρόνια έμαθε να βάζει νερό στο κρασί του. Είναι απλώς ποδόσφαιρο, είναι η ιερή προοπτική του να είναι αυτός που θα οδηγήσει την Ιταλία στη δόξα. Ο,τι και να συμβεί, το μόνο σίγουρο είναι πως μετά, ως πιστός καθολικός, θα πάει για προσκύνημα στο Μετζουγκόριε της Βοσνίας. Το προσωπικό του τάμα.
Διαβάστε επίσης:
Το προπονητικό τιμ της Ιταλίας έγινε viral μέσω Panini
Εμβόλια Pfizer – Moderna: Ποιες οι πιθανότητες να κολλήσετε κορονοϊό μετά τη 2η δόση
Ήρα Κελεσίδου: Έτσι γιόρτασε τα γενέθλιά της